‘Ik mis de contacten, maar verveel me nooit’

HOE IS HET NU MET… PIET HOOIJMAN?

[Leni Paul]   Hij maakte tientallen jaren deel uit van het veilingbestuur, speelde een belangrijke rol in de Aalsmeerse tuinbouw en was van mening dat hij na zijn 60ste het bestuurswerk moest overlaten aan een jongere generatie. Hij is 83 jaar, maar stilzitten is er voor Piet Hooijman niet bij. Een gesprek met een wakkere Aalsmeerder met een brede belangstelling voor de wereld om zich heen en ver daarbuiten. “Ik mis vaak wel de contacten.”

Een gezellig ingerichte kamer in een ruim huis aan de Stommeerkade. Veel planten, licht-klassieke muziek op de achtergrond. Een immense tuin, die door Hooijman zelf en zijn echtgenote wordt onderhouden.

Op en top Aalsmeerder, maar niet van geboorte. Zijn wieg stond in Rijswijk. Hooijman vertelt over de geschiedenis van zijn agrarische familie en schetst een beeld van een geslacht van doorzetters dat van wanten wist en een open oog had voor ontwikkelingen in de agrarische sector en daarbuiten. Eigenschappen die ook lijken te zijn doorgegeven aan zijn eigen drie zoons en drie dochters/ondernemers. In 1953 verhuisde Hooijman naar Aalsmeer. Zijn oom begon er een bedrijf op de Aalsmeerderdijk, zijn vader kocht het bedrijf van Siep Hazenberg op de Aalsmeerderweg.

Hooijman noemt zijn vader een man met visie.
“We waren met zes kinderen. Voor mij achtte pa een kostschool nuttig, gevolgd door tuinbouw- en avondschool. Mulo A en B in de avonduren en de praktijkschool in Rijswijk. Daarna 24 maanden militaire dienst waar ik op 29 februari 1956 uitkwam. Mijn vader had gelezen over de mogelijkheid van een uitwisselingsprogramma in Amerika en hij vond het nuttig dat ik zes maanden naar Amerika zou gaan. Ik stond niet te trappelen, had net een meisje.”

Afgereisd onder dwang van vader?
(Peinzend) “Dat woord is te zwaar. Laten we zeggen dat ik onder druk kwam te staan.”

Hooijman schetst beeldend een verhaal over zijn belevenissen als 23-jarige, blanke, katholiek opgevoede Nederlandse jongen in Georgia en Michigan. Vooral in Georgia, de staat waar de rassenscheiding in die dagen nog volop aanwezig was, verbaasde hij zich over ongekende toestanden.
“Op de kwekerij waar ik werkte had je onder andere verschillende wc's: For men, women, negroes. Ik ging vragen stellen en verbaasde me over heel veel zaken daar. Toen ik 25 jaar later met het overkoepelende bestuur van de veilingen op excursie ging naar Amerika en in een sjiek hotel in New York zag hoe een zwarte familie door een blanke liftboy werd bediend,  dacht ik: ja, hier is echt veel veranderd.”

U rolde van het een in het ander.
“In 1957 kwam er een vacature voor de commissie van toezicht bij Bloemenlust. Kragtwijk ging er uit en men zocht weer een katholiek bestuurslid. De keuze was tussen Markman en mij. Kragtwijk zei: jij wordt gekozen, want de letter H komt voor de M. En zo gebeurde het ook. Toen in 1960 bestuurslid Kolk aftrad, ben ik toen in het Bloemenlust-bestuur terechtgekomen.”

Hooijman vertelt over de turbulente tijd die aanbrak toen de fusie van de twee veilingen CAV en Bloemenlust eraan kwam. Na talloze vergaderingen, wikken en wegen en discussies tot diep in de nacht spraken de veilingen zich in maart 1968 uit voor een fusie. In 1972 ging de VBA, de Verenigde Bloemenveilingen Aalsmeer, van start.

In 1993 stopte u met het veilingbestuurswerk.
“Ik was toen zestig. Willem Kragtwijk vond de leeftijd van 65 beter, maar hoe dichter hij zelf bij de 60 kwam hoe meer hij zijn mond ging dicht houden…Toen ik in 1972 in het VBA-bestuur kwam heb ik nadrukkelijk gesteld: zestig is de maximumleeftijd.”

U neemt geen blad voor de mond. Werd dat in Aalsmeer op prijs gesteld?
“Ik ben nog wel eens aangekeken als de 'Westlander'. Laat ik een vergelijking maken: Amsterdam is de stad van de stropdassen, Rotterdam is van de opgestroopte mouwen. Zo zie ik ook het verschil tussen Aalsmeer en het Westland.''

Sinds uw aftreden als bestuurslid is Aalsmeer als productiegebied erg veranderd. Men spreekt op dat vlak van de teloorgang van Aalsmeer.
“Ik bevestig dat, met bloedend hart.”

Aalsmeer contra het Westland.
“Het Westland is een gebied, Aalsmeer is een plaats. Trek de Haarlemmermeer en de Venen hierbij, dan is de kleinschaligheid weg. Wat ik nog wel wil zeggen is dat ik het in de huidige tuinbouw als positief zie dat je met managers meer kans hebt om mee te doen dan met het zeven dagen snijden van rozen of andere producten. De tijden zijn compleet veranderd, je moet niet alleen op je eigen bedrijf blijven.”

Voelde u zich altijd meer kweker dan bestuurder of juist andersom?
“Ik was eerlijk gezegd liever bestuurder dan kweker, ik hield me ook graag met techniek bezig. En als ik al kweker de tent uit kon, deed ik dat, ging ik weg, eropuit. Mijn laatste jaren in het veilingbestuur deed ik weinig meer in de kwekerij.”

Na uw pensionering hebt u via een landelijke organisatie enkele jaren uw ervaring en kennis als manager gedeeld in landen als China, Turkije, Thailand en Zimbabwe. En nu?
“Ik mis wel de contacten, maar verveeld heb ik me nooit. Toen ik als veilingbestuurder aftrad heb ik eerst mijn huis verbouwd, ik ben gaan trainen en heb enkele jaren geleden de vierdaagse gelopen, ik bridge nog, heb mijn kippen, legde de tuin aan van het Kloosterhof aangelegd en lees veel.”

Terugkijkend op uw bestuurstijd: er is ongelooflijk veel veranderd sinds uw vertrek bij de VBA.
“Maar er is zeker ook net zo veel veranderd in mijn bestuurstijd. Om maar een paar dingen te noemen: ik maakte de enorme omzetgroei mee met het daardoor ontstane ruimtegebrek, de verandering van ponskaart naar computer, van de telex via de fax naar de e-mails, de oliecrisis in 1973, de flitsdeuren en de dockshelters, het ontstaan van het bemiddelingsbureau en nog veel meer.”

Wordt het niet eens tijd uw ervaringen over de veilingtijd en uw reizen vast te leggen in een boekje?
“Ja, dat zou best kunnen, maar dan is het alleen bestemd voor de familiekring.”

Foto's Arjen Vos

– advertentie –