“Ik ben Mascha en heb óóit een ongeluk gehad”
Die uitspraak komt hard binnen. Dat is even slikken. Aan tafel in de Huiskamer van Aalsmeer zit Mascha Demiris. Een mooie jonge vrouw. Ze oogt sterk, totaal niet verbitterd, hoewel ze daar alle reden voor heeft. Soms is ze nog boos, vertelt ze. Bewonderenswaardig is ze. En dapper. Ze wil praten over de loodzware periode waarin ze haar neef Tom van Tol verloor. Tom betekende veel voor Mascha. Na een avond uit werden ze van hun fiets gereden. Tom overleed ter plekke. Het ongeluk, na afloop van de Feestweek in 2015, dreunde lang na in Aalsmeer. Niet in de laatste plaats vanwege het feit dat de veroorzaker onder invloed reed.
In een openhartig gesprek vertelt Mascha haar verhaal. Ze wil graag dat mensen haar weer gaan zien zoals ze is. Zij is Mascha Demiris. “Ik voetbal weer, werk bij Geoff’s eetcafé en volg een opleiding tot maatschappelijk werker. Dat ben ik.”
In een korte versie vertelt ze haar verhaal van het ongeluk en de revalidatie. De pijn, het vechten maar vooral ook de eenzaamheid van die periode hebben haar erg getekend. Het ongeval gebeurde drie en half jaar geleden op de Oosteinderweg. Een inwoner uit Rijsenhout had teveel gedronken en reed hun aan. Van het ongeluk zelf weet ze niets meer.
Wrak
“Ik weet alleen nog dat we op de Van Cleeffkade fietsten. Daarna werd ik wakker in het ziekenhuis. Niet eens echt wakker, ze hebben me eerst een dag in coma gehouden en in de week erna schijn ik alleen maar gehuild te hebben. Zelf weet ik dat niet meer echt, ik was een wrak, mijn voet lag er bijna helemaal af, ik had twee klaplongen, milt en lever waren kapot en ik had heel veel botbreuken. De details en dat Tom overleden was, drongen pas later tot me door.”
“Ik weet alleen nog dat we op de Van Cleeffkade fietsten. Daarna werd ik wakker in het ziekenhuis. Niet eens echt wakker, ze hebben me eerst een dag in coma gehouden en in de week erna schijn ik alleen maar gehuild te hebben. Zelf weet ik dat niet meer echt, ik was een wrak, mijn voet lag er bijna helemaal af, ik had twee klaplongen, milt en lever waren kapot en ik had heel veel botbreuken. De details en dat Tom overleden was, drongen pas later tot me door.”
Mascha woont al meer dan tien jaar bij haar oom en tante in huis en Tom, haar neef, was hierdoor meer dan zomaar een neef. Hij was een tafelbroer met wie ze goed kon opschieten. Regelmatig gingen ze samen op stap. Zo ook die dag. De zaterdag van de Pramenrace 2015.
Bewuster van het leven“Het ongeluk hoort bij mij, dat gaat nooit meer weg. Ik mis Tom nog steeds en elke dag ervaar ik nog fysieke ongemakken. Inmiddels weet ik ook dat bomen die het meeste wind vangen, het diepst geworteld zijn. Dus mij krijg je niet zomaar om,” zegt ze, genietend van haar cappuccino en de locatie waar ze nog nooit eerder was geweest, “ik ben ook heel dankbaar dat ik dit allemaal nog mee mag maken. Je komt echt anders in het leven te staan na zoiets. Daarom maak ik ook niet zoveel plannen meer en stel niets meer uit. Je wordt je veel bewuster van het leven en waardeert kleine dingen des te meer. Muziek bijvoorbeeld, ik luister heel veel naar muziek, van André Hazes tot hardstyle, daar kan ik wel van genieten, of van lekker eten. Maar ook de saamhorigheid in ons gezin, daar ben ik heel blij mee. We hebben allemaal ons eigen verhaal, toch zijn we er voor elkaar. Dat is zoveel waard. We kunnen overal met elkaar over praten,“ zegt ze. Om er vervolgens lachend aan toe te voegen: “behalve over politiek.”
Niet verbitterdEn dan volgt een serie pijnlijke rechtszaken die er flink inhakken bij de betrokkenen. Mascha maakt tijdens de eerste rechtszaak gebruik van haar spreekrecht en de dader betuigt grote spijt. Hij belooft zijn straf te aanvaarden maar verandert van mening. Wat doet dat met haar?
“Het was een ontzettende teleurstelling dat hij in hoger beroep ging en later zelfs in cassatie. Dat loopt nog, dus ik kan er niet teveel over zeggen, maar ik heb wel geleerd om me bij alles wat ik doe af te vragen; met welk doel doe ik dit? Het moet een doel hebben anders is het zonde van mijn tijd. Ik ben dus niet verbitterd, dat heeft geen doel. Uiteraard ben ik soms nog wel boos, maar dat is normaal. Ik ben best veranderd, niet alleen fysiek, mijn lijf is echt heel anders geworden, maar ik ben veel vrijer geworden, minder paniekerig vooral en ik heb leren kijken naar wat ík wil.”
Geen herinneringMascha die aan dezelfde weg woont als waar het ongeluk zich afspeelde, heeft gelukkig geen moeite om langs de plek van het ongeval te rijden. Daar afspreken voor een foto, vindt ze dan ook niet erg. “Ik kom hier regelmatig. Alleen of met mijn familie. Dan leggen we bloemen neer bij het monumentje voor Tom. Waarschijnlijk omdat ik geen herinnering heb aan het ongeluk, lukt me dat. Al is me wel tot in detail verteld hoe alles precies gegaan is die nacht.”
Dat ze de begrafenis van Tom niet heeft kunnen meemaken vindt ze heel erg. Ook al zijn er foto’s en films om terug te kijken, dat is toch anders dan erbij te zijn. Het was indrukwekkend weet ze. Met duizend belangstellenden en een lange optocht van brommers, een van de passies van Tom.
Stage bij ParticipeMascha volgt de opleiding Maatschappelijk werk en dienstverlening aan de Hogeschool van Amsterdam. “Dat valt niet altijd mee, want elk schooljaar wordt wel onderbroken door operaties of een rechtszaak. Gelukkig heb ik een hele fijne decaan en geeft school me de kans om het op mijn eigen tempo te doen. En dat gaat prima. Ik loop nu stage bij Participe en hoop volgend jaar mijn studie af te ronden. Het liefst wil ik dan bij de reclassering werken, dat is wel een uitdaging.”
Mondige voetbalsterZe is wel heel blij dat ze weer kan voetballen. En ja, op het veld is ze inderdaad nog net zo mondig als jaren geleden voor het ongeluk, vertelt ze onze fotograaf lachend die destijds wedstrijden floot waar zij in meespeelde. Die mondigheid komt haar ook van pas tijdens haar werk in de horeca. In het weekend werkt ze bij café Geoff’s aan de ringvaart. “Soms moet je mondig zijn in dit werk. Fysiek gaat het wel, af en toe heb ik last van mijn enkel, maar ik denk dat als het grindterras straks is vervangen door tegels, het een stuk beter gaat. Ik heb het daar erg naar mijn zin en hoop dat nog lang te blijven doen.”
Al is er één dag in het jaar dat ze vrij wil zijn: de tweede zaterdag in september.
Tekst Mandy van der Zwaard, foto's Jaap Maars (voetbal) en Arjen Vos
(advertentie)
/hoekwater.jpg)
/Muller.jpg)
/LJ-de-Vries.png "LJ-de-Vries")
5 reacties
Mooi stuk,
Aalsmeerders zouden ook bij een plakje paling van een zeer bekende leverancier waarvan ook een makelaardij haar naam draagt, eens moeten denken wat er 23 jaar geleden is gebeurd.
Bewonderenswaardig dat je hier zo goed bent uitgekomen.
Hopelijk ga je weer een mooi leven tegemoet.
Ook van mijn zijde veel respect !
Wat een sterke vrouw. Mooi geschreven
Lieve Macha, wat jij hebt meegemaakt is een nachtmerrie! Fijn dat je nog zo goed kan functioneren en dat je nog een studie hebt gewoon geweldig! En heel goed dat je in het weekend lekker onder de mensen bent! Je bent een topper! Ik wens jouw in je verdere leven veel liefde en geluk die je hebt verdiend! Ik kom je vast wel een keer tegen bij Geoffs! Wij komen daar van de zomer lekker even aan! Om een terrasje te pikken! Veel liefs van ons
Mascha:
Je hebt een loodzware tijd achter de rug!!
Je bent de ontzettende teleurstelling te boven gekomen!!
Wat knap Mascha ,heel veel gezondheid/sterkte/geluk in je leven. RESPECT !!!!