Blik op Aalsmeerse ‘Andere Tijden’

Annie Tas en Chris Welner brachten een deel van hun werkzaam leven door in dienst van de gemeentesecretarie, toen nog gevestigd in de Zijdstraat in Aalsmeer. Op het Nostalgisch Filmfestival zal een bijzondere film worden getoond waarbij het vooral voor deze twee geïnterviewden een uitbundig feest der herkenning zal zijn.

Een terugblik met twee oud-werknemers over een lang vervlogen verleden.

 

Het gesprek vindt plaats  in het appartement van Annie Tas (82)  in  de Rozenstraat. Via een volop bloeiende plantenverzameling (‘Mijn tuintje’) kom je in een ruime flat. Even later arriveert per fiets de 91-jarige Chris Welner. Beiden zijn zeer kwiek, vertellen ieder een boeiend, zelfs zo nu en dan 'smakelijk' verhaal dat zich toespitst op hun werkzaamheden bij de tot 1962 in de Zijdstraat gevestigde gemeentesecretarie.

Annie, geboren op de Uiterweg, heeft  zich goed voorbereid op het gesprek waar uiteraard nostalgisch terugkijken centraal staat. Aan de hand van een door Annie vervaardigde plattegrond van 'de secretarie' krijg ik een beeld van de, in vergelijking met het gemeentehuis anno nu, zeer beperkte ruimte waarover men toen beschikte.

 

Werkruimte of slaapkamer  

“Kijk, hier  zat bode Hodenpijl in zijn hokkie, daar was de burgemeester. Die had openslaande deuren. Dan kreeg je boven nog een soort slaapkamers waar zowel Chris als ik zaten en andere ambtenaren.”

Chris: ”We sliepen daar niet, hoor.”

Chris Welner kwam in 1947 vanuit Zuid-Scharwoude naar Aalsmeer , ging in 1982 met pensioen en is Aalsmeer altijd trouw gebleven. Als ambtenaar van Sportzaken is hij vooral in de Aalsmeerse sportwereld bekend. Zelf ook altijd aan sport gedaan, bijvoorbeeld gevoetbald?
(bulderende lach)”Welnee, zeg, ik vond het altijd stom achter die bal aan te hollen.”

 

Ik krijg die ochtend aan de hand van Annie en Chris een papieren rondleiding door het pand waar werd gewaakt over het wel en wee van de Aalsmeerse burgers.

 

Er vallen veel namen, onder andere van de diverse burgemeesters, zoals ten tijde van Annie Tas, dr.Peereboom Voller en later Loggers, hoofd algemene zaken Jan van der Zwaard en vele anderen. Welner maakte tot zijn pensionering nog diverse andere burgervaders mee. Hij werkte samen met gemeentelijk ambtenaar Blom van Sociale Zaken en had lange tijd de supervisie over Sportzaken, Annie Tas was typiste/telefoniste.

Ik vraag naar haar functie-omschrijving en Annie spreekt over “koffie zetten voor de hele meute”.

“Daar kwam een melkkoker aan te pas, koffie er door en dan had je koffie verkeerd waar iedereen steeds naar uitkeek. Twee kwartjes per week en dar geld moest ik dan 's zaterdagsmorgens, want dan werkten we ook, gaan ophalen. En met ouwejaar werd er van dat geld een appelbol gehaald bij bakker Spaargaren.”

 

Knobbelen

Noem het naar de maatstaven van nu kneuterig , maar gezellig was het wel, zeggen Chris en Annie.

“We gingen ook wel eens knobbelen, een onschuldig spelletje dat zich afspeelde in de werkkamer van de gemeenteontvanger, Je speelde het met luciferhoutjes en met name Braber was daar goed in.”

Chris: ”Een verkapte goksessie.”
Annie: “Met onschuldige lucifers., maar Wentzel, de gemeentesecretaris,  mocht het niet weten, dat was beter.”

Het lijken Ot en Sien-tafereeltjes, maar Welner wil nog even kwijt dat hij in die zestiger jaren ook best veel leed zag passeren.

 

“Steuntrekkers, die kwamen dan aan het loket. Onder hen veel woonwagenbewoners. Die kregen dan geld voor de noodzakelijke dagelijkse aankopen. Maar ik herinner me dat we die mensen, als ze hun geld hadden ontvangen, boven uit het raam even nakeken en dan zagen we sommigen na een tijdje met dozen gebak van Vooges in de Zijdstraat lopen.”

 

Gelanterfant

Welner wil wel kwijt dat hij het met de vaak gebezigde stelling dat ambtenaren niet zouden werken, het niet eens is.

“Althans, niet in onze tijd.”

Annie vult aan : ”Nou, er werd door sommigen ook best gelanterfant hoor in die jaren.”

Beiden beklemtonen dat het een gezellige tijd was, waar best veel te lachen was.

“Dan kwam Hodenpijl binnen. Hij was verantwoordelijk voor de aankoop van het WC-papier en dan riep hij : Edet streelt de billen.”

Chris: “Echt andere tijden. Geen luxe, we hadden allemaal niks, maar we hadden elkaar. We hadden zelfs een reisvereniging. RAGA dat stond voor Reisvereniging Aalsmeerse Gemeente Ambtenaren. Om te verduidelijken, nee, niet van geld van de gemeente, we betaalden het zelf.”

Annie: “De vrije dag daarvoor betaalde de gemeenschap wel. Alsnog daarvoor hartelijk dank”.

Met sinterklaas maakten we gedichten, dan brachten we door Alby Wentzel gemaakte tekeningen naar Van Gils, de banketbakker die maakte dan voor ons speciaal marsepeinen portretjes.''

 

Op 15 februari 1962 kwam de gemeenteraad voor het laatst bijeen in het Oude Raadhuis aan de Dorpsstaat. Daar werd tot die tijd getrouwd en daar werden ook vanouds de raadsvergaderingen gehouden. En in dat jaar vond de grote verhuizing plaats naar het gloednieuwe Raadhuis zoals de meeste Aalsmeerders het nu nog kennen.

Leuk, alles nieuw, frisse werkplekken, mooie ruime kamers?

 

Carrière
Annie Tas spontaan: “Ik ben niet lang meer gebleven, vond er geen bal aan. Ik zat er van negen tot vijf in een ruime kamer, maar vond er toch niks aan. Nadien heb ik mijn carrière elders opgebouwd  onder meer bij architectenbureau Klarenbeek en weer later bij de Algemene Doopsgezinde Sociëteit waar ik met 60 jaar met pensioen kon gaan.”

 

Noch Chris, noch Annie zijn na hun werkzaam leven in het vaak genoemde zwarte gat gevallen.

Chris is al 70 jaar lid van het NIVON, had nooit een auto en maakt nog graag met zijn vrouw fietstochten. Annie Tas was actief voor de hier inmiddels opgeheven ANBO en leverde bijdragen aan Levenslicht, het lijfblad van de Doopsgezinde Gemeente.

 

En beiden zien uit naar 'hun'film op de Historische Filmavond waar ‘sweet memories’ ongetwijfeld voor mooie momenten zullen zorgen.

 

Tekst: Leni Paul, foto Jaap Maars

 

(advertentie)