Aalsmeerders in Dakar Rally: ‘Onmogelijke waarmaken’

[Leni Paul]

Ze nemen al enkele jaren deel aan de Dakar Rally, doorkruisten Argentinië, zagen Sotsji lang voordat de Olympische Spelen er plaatsvonden en praten erover of het tochtjes rond het IJsselmeer betreft: Henk van der Helder (49) en Arjan Arendse (45) een Kudelstaarter en Aalsmeerder, bescheiden en nooit in het nieuws.

Ik moet denken aan Nescio, in een variatie: jongens waren het, aardige jongens. En dat er over hen zou worden geschreven, hadden ze nooit gedacht! Het bruin van de Argentijnse zon zit die avond nog op hun gezicht, de verloren kilootjes zijn er nog niet bij. Maar, zo zeggen ze beiden, net een week thuis van het Argentijnse ‘avontuur’, het was weer een mooie race.

Machomannen
Parijs-Dakar. Voor de leek hangt er iets zeer spannends om het evenement. In mijn fantasie zie ik machomannen vol testosteron in stoere motorpakken (Henk: “Ja, meestal mannen”) die bezweet, bestoft, met zand over het lichaam uitgeput aankomen in een bedoeïnenkamp waar ze worden opgewacht door exotische schonen.

Henk: “Ja, zo was het wellicht oorspronkelijk. Maar al  jarenlang is er veel veranderd, zelfs het traject is veranderd. De race ging destijds door Marokko, Mauretanië, Mali en Senegal, maar dat is nu een oorlogsgebied. Het is nog wel een Franse organisatie, daar kwam het idee vandaan.”

Hulpverleners
Beide mannen, ook dagelijks in hun beroep bezig met auto's en techniek, hebben al vanaf hun 18de jaar iets met racen. Henk: “Ik kwam in 2006 met de rally in aanraking toen ik gevraagd werd om een bestaande Dakar-auto om te bouwen met een sequentiële versnellingsbak en diverse aanpassingen. De eigenaar was daar erg tevreden over en ik werd het jaar daarop gevraagd mee te gaan met de rally. Het ging toen nog over het oorspronkelijke traject. Met door Stabeco gesponsord gereedschap ben ik toen meegegaan op de servicewagen.”

Ik krijg technische uitleg over het traject van de deelnemers en over dat van de “hulpverleners”, zoals de twee Aalsmeerders zichzelf zien. “Er is een wedstrijdroute en er is de route waarop de hulpauto's rijden. Elke dag gaat er wel een auto stuk, dat is zeker. Overdag rijd je van bivak naar bivak. Lange trajecten, elke dag wel van 500 tot 1000 kilometer. Het is hard werken en kort slapen.”

Goede naam
Henk was eerst alleen en het volgend jaar kwam Arjan, met een eigen bedrijf, erbij. Henk: “We zijn heel goede vrienden, houden allebei van auto's, zijn allebei technisch en kennen elkaar goed. Dus we stapten in 2008 samen op. Maar omdat er toen in Mauretanië, waar je doorheen rijdt,  werd gemoord, ging de race niet door. Te gevaarlijk. Inmiddels was onze naam in die kringen wel bekend en in 2009 kwam er uit Huddersfield in Engeland, waar de auto’s gefabriceerd worden, het verzoek  of wij weer wilden meegaan.”

Arjan: “Wij als Nederlanders hebben een goeie naam. Men zegt van ons: ze werken hard, kunnen tegen kort slapen en ze geven niet op.”

Luxe positie
De deelnemers zijn doorgaans gefortuneerd, denk ik. Kost het jullie nu ook geld? “Nee, wij rijden mee voor het onderhoud. Wij moeten er voor zorgen dat de auto's direct worden gerepareerd. Veel deelnemers worden ook gesponsord. De deelnemers komen uit de hele wereld en het blijft voor ons ieder jaar weer een bijzonder evenement. Wij zitten ook in de luxe positie dat ze ons steeds mee vragen. Sommigen moeten betalen om te kunnen deelnemen.”

Dag en nacht op elkaars lip. Nooit ruzie? “Nee. We zijn vaak wel doodmoe en dan zou je kribbig kunnen zijn. Lange dagen, negen lekke banden moeten vervangen, zijn geen uitzondering. Soms kom je 's avonds heel laat op je bivak aan, je hebt een korte nacht, maar je weet wat je aan elkaar hebt.”

Sterke verhalen
Er komen sterke verhalen boven, aan de hand van een laptop vol beelden onopgesmukt verteld.
“Kijk, hier, 2009, Buenos Aires. We hebben toen een rondje Argentinië gedaan, meer dan tienduizend kilometer in dertien dagen. Wat we dan verdienen? Nou, soms krijg je een fooi en reiskosten en het eten krijgen we.”

2012 was een bijzondere route, zeggen ze. “De Silk-Way Route, door Rusland en aanverwante landen. Wij kwamen toen al in Sotsji en hebben de voorbereidingen voor de Spelen kunnen bekijken. Of we Poetin hebben gezien? Ja, wel in de verte, op het Rode Plein in Moskou.”

Avontuur
En nu vorige maand dus weer Argentinië. Henk: “Wij zien het elk jaar als een avontuur.” Arjan: “Zie ons als een soort wegenwacht in de rally. Wij willen voor de deelnemers het onmogelijke waarmaken. Het is voor hen winnen van de klok, waarbij je er rekening mee moet houden dat meer dan de helft van de deelnemers uitvalt.”

Hoewel het oorspronkelijke aan het Franse brein ontsproten idee van Parijs-Dakar 'het temmen van de woestijn' was, staat dit niet meer direct voorop. Hoewel het evenement een avontuurlijke, spannende race blijft.

Henk: “We zouden er een boek over kunnen schrijven.”
Arjan: “Dat wordt dan zo dik als het telefoonboek.”

Foto's: (boven) de afgelopen Dakar Rally in Argentinië met de vrachtwagen alias mobiele werkplaats van Henk van der Helder en Arjan Arendse; (onder) links Henk, rechts Arjan.