Hans Dulfer (84) doet het nog!

Door: Pierre Tuning. Met de sonoriteit is niks mis. Hans Dulfer heeft nog steeds dezelfde ruige, expressieve toon als dertig jaar geleden, toen hij voor het label Monsters of Jazz de cd ‘Big Boy’ opnam (de naam die hij kreeg toen hij als 17-jarige lefgozertje zijn deuntje als saxofonist begon mee te spelen). Nu krijgt het uitverkochte Bacchus waarvoor het gekomen is: het oude jazzmonster gaat met zijn tenorsaxofoon in de aanval – en blijkt nog altijd een verrassend eigenzinnige vertolking van de jazzklassiekers te kunnen blazen.

Opgewarmd door het trio van Jos van Beest, kan deze avond niet stuk. Jos en de concertvleugel van Bacchus vormen samen een even goed huwelijk als dat met zijn vrouw Mariëlle. Het trio, met Marcel Booij op contrabas en de onafscheidelijke Ben Schröder aan het slagwerk, blijft swingen als de kolere. Geen zee te hoog voor deze heren. Wat de door de wol geverfde jazzveteraan via zijn saxofoon vraagt van zijn muzikale kompanen, wordt geleverd. En meer dan dat. Jos gaat tekeer op de witzwarte toetsen, of zijn leven ervan afhangt: tremolo’s, tegenmelodieën, net tegen- of achter de maat, blokakkoorden, brede orkestrale samenklanken, de hele pianistische gereedschapskist wordt aangesproken. Oscar Peterson mag dan wel zijn idool zijn, Jos van Beest begint steeds meer op… Jos van Beest te lijken!

Een verrassing, net voor de pauze, is het verschijnen van de piepjonge altsaxofoniste Mariska, die met de oude meester een partijtje mee mag blazen. De Duke Ellington klassieker ‘Perdido’ is het vehikel waarop wordt geïmproviseerd – de chase-chorus waarmee de twee saxofonisten elkaar aanvuren, is een spannend feest om mee te beleven.

Gedenkwaardig
Maar het feest is nog niet ten einde, als Hans Dulfer even plaats maakt voor de Aalsmeerse saxofonist Robbert Tuinhof. Het nummer ‘Autumn Leaves’ is in de jazz bijna kapot gespeeld, maar Robbert waagt zich aan een vertolking die net zo fris klinkt alsof hij het gisteren ontdekt heeft. (In werkelijkheid werd ‘Les Feuilles mortes’ in 1945 gecomponeerd door Joseph Kosma op een tekst van Jacques Prévert.) Met dit optreden, het moet gezegd worden, heeft Robbert Tuinhof bewezen dat hij zich kan meten met de beste saxofonisten van Nederland – en daarbuiten…

Aan het slot van het gedenkwaardige jazzconcert weet Hans Dulfer door zich al spelend door het Bacchus-publiek te bewegen, de voetjes van de vloer te krijgen. En de dansende menigte wordt getrakteerd op een jamsession waaraan drie saxofonisten een aandeel krijgen Mariska, Robbert en Hans. Lekker genieten van muziek, daar gaat het om!

(Foto’s: Jaap Maars, zie ook de galerij onder de advertentie van Hoekwater)