Dikke voldoende voor hemelse voorstelling

Door: Arjen Vos. Je kunt voor een avondje uit natuurlijk diep in de buidel tasten. Voor een voorstelling als Mama Mia, Aïda of Les Miserables ben je zomaar 50 euro per plaatsbewijs kwijt en dan heb je nog niet eens de beste plek. En dan nog zien dat je er komt. Wat ook kan is €12,50 uitgeven aan een kaartje voor de Kudelstaartse revue in het Dorpshuis waar je op de fiets heen kunt en dan zien wat je plaatsgenoten, vrienden of familieleden ten tonele brengen. Vrijdag was de première van ‘In de 70e Hemel’, een door ‘good-old’ Tineke van Kleef geschreven stuk waarin alles zit waarvoor je naar het theater gaat.

Even beleefden we een déjà vu toen we bij de entree van het Dorpshuis een bouwkeet zagen staan die herinneringen opriep aan de revue van vier jaar geleden toen zich op ongeveer diezelfde plaats een circuswagen bevond. Dit keer had het niets van doen met de voorstelling, het was gewoon een bouwkeet voor wegwerkers. Toch had het gekund want ‘In de 70e Hemel’ bevatte volgens de aankondiging ‘sketches van weleer’.

Dubieuze zalm
De 70-jarige toneelvereniging begon het avondje theaterspektakel met een klapper. Tijdens de scene ‘Het laatste avondmaal’, waarbij de toneelvrienden het jubileumfeest vierden met naar later bleek, zalm van dubieuze kwaliteit, ging het al lekker ‘los met zijn allen’. Dat het hele gezelschap zich een scene later vertwijfeld meldde bij de hemelpoort gaf aan dat er iets goed mis moest zijn gegaan. Allemaal arriveerden ze in de kleding die op het moment van verscheiden gedragen werd. “Maar mijn man slaapt altijd bloot!” klonk het verschrikt waarna het uiteraard spannend werd op welke manier manlief voor Petrus en zijn twee assistenten Laurentius en Annabel zou verschijnen. Toneelspelers in de hemel. Het was een creatief bedachte rode draad in deze voorstelling want Van Kleef had daarmee allerlei haakjes gevonden om de vele sketches aan op te hangen zoals de hemelse modder en de reddende engel.

Talentenjacht
Petrus, die met de Kudelstaartsers invasie in zijn maag zat, gunde ze eigenlijk wel een tweede kans op aarde. Maar alleen als ze lieten zien wat ze in hun mars hadden. Zo ontspon zich een talentenjacht waarbij de hemelpoortbewaker en zijn trawanten per sketch cijfers uitdeelden. Zoals dat gaat met een revue bestaande uit 21 (!) scenes, ze kunnen niet allemaal een acht of hoger scoren. Dat gold voor het cijfers uitdelende hemelpersoneel maar net zo goed voor de toeschouwers. Over de gehele linie scoort deze revue wat de recensent betreft een dikke voldoende. Vooral omdat er zichtbaar aandacht aan alles was besteed.

Gewaagd
Als we net als Petrus elementen uit de voorstelling mogen becijferen, zijn er drie die we een dikke 9 geven. Dat zijn in willekeurige volgorde: de danseressen van Blackbird Dance Centre (wat een klasse, wat een dynamiek, wat een uitstraling!), de waanzinnig mooie kostuums (hulde aan Yvonne Wels) en de act van Lia Bon en Tineke van Kleef die het lef hadden zichzelf te kijk te zetten met gewaagde foto’s waarmee ze een bespiegeling gaven op de degeneratie van het menselijk lichaam. “Ouder worden heeft ook leuke kanten,” vond Lia. “Kun je ook aanwijzen waar dat ouder worden precies leuk wordt dan,” kaatste Tineke terug. “Nou, je kan je lippen mooi rood maken,” aldus Lia.

Minpunten
Als er al minpunten uitgedeeld moeten worden dan betreft dat enkele technische onvolkomenheden zoals het geluid. Zo ging een ongetwijfeld prachtig lied van Helga de Zanger verloren en waren ook enkele in koor gezongen teksten niet lekker verstaanbaar. Verzachtende omstandigheid was dat er slechts eenmaal met techniek geoefend had kunnen worden. Voor de komende voorstellingen op 10, 17 en 18 november zal dat probleem ongetwijfeld getackeld zijn.

(Foto’s Arjen Vos, zie ook de gallery onder de advertentie van Meer voor Fietsen)