Bacchus betoverd door Vlaamse charme

Door: Joop Kok. Café Bacchus, als ik het voorpleintje oploop zie ik in mijn ooghoeken iemand uit een auto stappen op een plek waarvan ik denk, waarom juist daar? Is er iets gaande dat het daglicht niet kan verdragen? Ach, laat ik maar gauw naar binnen gaan. Maar welke deur moet ik nemen, die van de grote of kleine zaal? Met dat miezerige weer ziet alles er troosteloos en niet bepaald toegankelijk uit. Het verbaast me iedere keer weer dat geboekte muzikanten deze plek weten te vinden. Ik kies voor de deur met afdak. In het voorportaal dat met doeken is afgescheiden van de zaal, hang ik mijn jas op aan een haakje dat ik ooit voor honderd gulden ter ondersteuning van Bacchus heb gekocht. De deuropening naar de zaal is vanwege de kou afgesloten met doeken. Wanneer ik goed luister, hoor ik  dat het trio Esther van Hees al is begonnen. Geen idee wat voor muziek ze maken. Als ik de ruimte binnenstap merk ik aan de licht bewonderend zacht uitgesproken woorden “wat mooi, wat mooi” van dorpsdichter Jan Daalman dat er iets bijzonders gaande is. Ook valt me de intentie op waarmee de overige toehoorders als in trance luisteren en zich overgeven aan dat wat op het podium gebeurt. Meestal loop ik, als ik wat verlaat ben, door naar de bar. In dit geval niet, dat zou heiligschennis zijn. Ik kies een plek vlak bij de ingang op de trap en voor ik het weet verdwijnt ieder gevoel van tijd en ruimte. Ik laat me meevoeren en ontroeren door de stem van Esther van Hees, de altsax van Miguel Boelens, de piano van Jeroen van Vliet en de prachtige Nederlandse teksten.

Esther zingt vol overtuiging, alsof ze de teksten zelf heeft geschreven. Al haar persoonlijke en muzikale ervaringen zet ze in om met haar stem de juiste emotie op te roepen. Van voluit en uitgelaten, tot breekbaar en ingetogen, alles loepzuiver als een ‘engel’ gezongen. Wat haar stem nog iets extra’s geeft is het fraaie Vlaamse accent, alleen dat al geeft aan de teksten een poëtische lading. En als er iets onverwachts gebeurt, een plotseling opkomende kriebel in de keel bij het zingen van het nummer Daar gaat ze van Clouseau, weet ze daar professioneel en innemend mee om te gaan.

Ze is op een natuurlijke manier charmant, zonder sterpretenties, het gaat immers om de muziek.

Een zelfde inzet en gedrevenheid bij Miguel Boelens en Jeroen van Vliet. Zij vormen de omlijsting,   zuchtende, sfeervolle melancholieke saxofoonklanken, bouwend op een onderbed van minimaal pianospel. En wanneer de emotie daar om vraagt een hartverscheurende saxsolo of grommende piano als basondersteuning van het nummer van God Los van Stijn Meuris.

Het is een prachtig repertoire dat ze spelen, het nummer Rozane van Wim de Craene, een klassieker in Belgie met een zin als: al wisten we dat alcohol de pijn laait maar niet blust, teksten en nummers van onder andere Willem Wilmink, Raymond van het Groenewoud, Jaap van de Merwe, Ruud Bos en Jules de Corte. Het publiek is volledig betoverd, ik moet denken aan de opmerking van Roxane van Iperen in het programma Zomergasten in 2021: Wanneer je iets wil creëren dat magie opwekt moet alles perfect zijn. Het langdurig handgeklap en de reacties van het publiek na afloop van het optreden zijn voor mij het bewijs dat Trio Esther van Hees daar volledig in geslaagd is. Volgens Pierre waren zowel de mannen als de vrouwen verliefd op Esther.

Tijdens mijn wandeling huiswaarts hoor ik nogmaals de tekst van Jules de Corte… ’Overmorgen als ik oud ben, wie zal bij me blijven om mijn pijntjes weg te wrijven, wie zal mijn ogen sluiten als ze niet vanzelf dicht gaan…’

(Foto’s Arjen Vos)