Onschuld verloren

Ik weet niet hoe het u is vergaan de afgelopen maanden, maar het wereldnieuws heeft mij behoorlijk bezig gehouden. Toen ik op 8 november 2016 wakker werd en direct de televisie aanzette om te weten te komen dat Hillary Clinton de eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten zou worden, was de koude douche onverwacht en behoorlijk ongenadig. Het nieuws is sindsdien alleen maar verder geradicaliseerd.

De man die het woord belangenverstrengeling had kunnen bedenken, ware het niet dat dit woord meer dan twee lettergrepen kent, heeft zijn imago als clown verder versterkt. Ik vind het moeilijk te geloven dat bijna de helft van de Amerikanen op hem heeft gestemd. Hij liegt en bedriegt en spreekt zichzelf meerdere keren tegen in één zin. Zijn demonisering van de pers is een gevaarlijke ontwikkeling. Als blijkt dat bij zijn inauguratie niet meer mensen op de been zijn gebracht dan bij de inauguratie van Obama, dan ontkent hij dat ten stelligste en brengt hij dat als een complot van de pers.

Deze ontwikkeling past in het beeld van de wereld zoals ik die de laatste tijd zie en die mij zorgen baart. President Duterte van de Filipijnen die het recht in eigen hand neemt en drugscriminelen zonder proces afknalt. President Poetin van Rusland die inmenging in de verkiezingen van de VS niet schuwt. Kim Jong Un van Noord Korea die continu de wereld provoceert. President Erdogan van Turkije die alle macht naar zich toetrekt en de pers monddood maakt. En dan heb ik het nog niet eens over de eurosceptische en nationalistische partijen zoals Front National, Vlaams Belang, Lega Nord, de FPÖ en de PVV die dreigen de macht te grijpen in Europa.

Nu wil ik niet een al te zwartgallig beeld schetsen van de tijd die ons te wachten staat. Van nature ben ik een positief en optimistisch mens en zie ik altijd wel de zonnige kant van het leven. Maar twee gebeurtenissen in Kudelstaart van het afgelopen half jaar hebben mij wel aan het denken gezet.

De eerste gebeurtenis betrof de demonisering van Sylvana Simons door een man uit Kudelstaart. Hij had een filmpje geplaatst op internet waarin hij het hoofd van Sylvana zo had gemonteerd zodat het leek alsof ze was opgehangen.

De tweede gebeurtenis betrof een plofkraak bij een geldautomaat in ons dorp. Ik dacht toen nog dat Kudelstaart meegaat in de vaart der volkeren. Maar in feite was het een wake-up call. Tot dan toe leefde ik in een bubbel van naïviteit. In ons heerlijke dorp gebeurden dat soort dingen nooit. Achter iedere gevel leven fatsoenlijke mensen. Het grootste probleem waren de hangjongeren en de vraag of er een tweede supermarkt komt. En dan plotseling moet ik me op mijn werk verantwoorden voor de gebeurtenissen die onvermijdelijk ook in onze gemeenschap plaatsvinden. In één klap stond Kudelstaart op de twijfelachtige kaart. Het dorp waarvan ik altijd moest uitleggen waar het lag. Het dorp met de naam waarvan iedereen dacht dat het altijd carnaval vierde, waarom heet je anders Kudelstaart (hoezo Poelgilderdam?). Met andere woorden, de realiteit slaat ook toe in ons mooie dorp. Kudelstaart is zijn onschuld kwijt geraakt.

Indachtig het prachtige promofilmpje van Arjen Lubach had ik bedacht dat we Donald Trump een mooi aanbod kunnen doen. We bieden hem een tweede huis aan bij de Westeinderplas. Via Schiphol is hij er zo en ik meende te begrijpen dat hij een dingetje heeft met plassen. Of is dat te plat? Helaas, de komende jaren is de wereld niet rond, maar plat.

Paul Bras is werkzaam in de psychosociale sector. Zette enkele jaren geleden radicaal een punt achter zijn carrière in de banken- en autobranche. Filosofisch type. De goedheid zelve. Warhoofd. Miste bruine kroeg in Kudelstaart – reden om (weer) naar 'de grote stad' te verhuizen. Maar… hij kwam weer terug. Monter.