Ja, ik wil!

In 1985, het jaar dat ik ben getrouwd, was samenwonen al lang en breed geaccepteerd. Dat hebben we dan ook eerst een paar jaar gedaan. Maar… toen we een gezin wilden stichten, leek het toch voor de hand te liggen om de stap maar eens te zetten. En natuurlijk vonden we het ook heel mooi en romantisch om onze relatie te bezegelen met een huwelijk.

In het gemeentehuis op het Raadhuisplein, met het carillon dat ging spelen toen we naar buiten kwamen en natuurlijk de scène op de trap met de familie (en collega’s die rijst gooiden). Ik hield wél m’n eigen naam, dat was in die tijd nog wel enigszins ongebruikelijk. “Want waarom ga je anders trouwen?” Maar voor mij was dat een principekwestie en ik heb er nooit spijt van gehad. Van het huwelijk ook niet, trouwens – al zijn we inmiddels al weer ruim 11 jaar gescheiden. En de trouwdag was er een om nooit te vergeten.

We kregen drie geweldige kinderen, die inmiddels 26, 24 en 22 zijn. Twee van de drie wonen op zichzelf, zijn gaan samenwonen. Eén van de twee zelfs vrij snel nadat hij zijn geliefde ontmoette. Groot was dan ook alom de verbazing toen hij tijdens hun eerste vakantie samen meteen door de knieën ging en zijn vriendin ten huwelijk vroeg. “Waarom niet eerst een paar jaar samenwonen? Trouwen kan toch altijd nog,” was de algehele opinie.

Maar het past wel helemaal bij dit ‘kind’, dat altijd deed wat z’n gevoel hem ingaf en z’n hart volgde. Dat gaat hij nu weer doen. Deze relatie voelt blijkbaar meteen zo goed dat hij ook de trouw-stap wil zetten. En hoewel ik het ook wat aan de snelle kant vind, begrijp ik hem wel. Zo zit hij in elkaar.

Nu maken we ons op voor de bruiloft, op… 11-12-13. De meeste criticasters zijn inmiddels bijgedraaid en we zijn in een fase dat je moet gaan oppassen met wat je zegt tegen wie. Want achter de schermen wordt er aan allerlei verrassingen gewerkt: speeches en ‘stukjes’ tijdens de bruiloft en natuurlijk de vrijgezellenavonden.

Ik herken veel uit 1985, weet ook nog hoe leuk het allemaal was en dus geniet ik mee van hoe bepaalde tradities (de taart, de bloemen, de auto, dé jurk…) voortleven. Al is er anno 2013 natuurlijk ook het een en ander veranderd.

Zo heb ik nooit een vrijgezellenfeest gehad; dat deden we toen niet. Mijn bruidegom werd nog wel een avond door zijn vrienden meegenomen en dronken gevoerd, maar dat was het dan. Nu is het een organisatie op zich.

Voor het feest van de bruid ben ik zelfs uitgenodigd. Eerst dacht ik dat het een vergissing was: het is toch iets van de jongere generatie? Maar de bruid had specifiek aangegeven ook de schoon-, schoon/stief- (mijn ex is inmiddels hertrouwd) en eigen moeder bij haar feestje te willen hebben. Omdat het een leuke meid is en ik inmiddels weet dat ik niet hoef te paintballen of survivalen, heb ik toegezegd.

Maar… vervolgens kwam ik in de groeps-app ‘Vrijgezellenfeest’ terecht. In het begin nog wel leuk en aardig, maar na verloop van tijd ging het heen en weer ge-app met non-informatie van de jonge generatie me toch tegenstaan. Een app'je met louter smilies ’s morgens om 7 uur deed de deur dicht: ik ben uit de groeps-app gestapt. Het feest… laat maar komen, maar deze oude moeder laat de social media verder even voor wat ze zijn!

Intussen zijn de uitnodigingen bijna klaar en komt mijn ouderwetse adresboek van pas. “Mam, heb jij adressen van die en die en die voor me?” Het ontwerp – met foto’s – is helemaal van deze tijd: geweldig! Wij waren nog aangewezen op ‘het grote boek’ bij de drukker. Ook de trouwlocatie – een romantisch kerkje in plaats van het saaie stadskantoor in Uithoorn – en plaats voor het feest zijn bekend.

Blijft over: wat moet ik aantrekken? De moeder van de bruid gaat helemaal in het lang. En mijn dochter – bruidsmeisje – heeft ook een prachtige, halflange jurk. Daar moet ik nog op uit, maar ook dat komt wel goed.

En tot slot: de speech. Die zit al voor een deel in m’n hoofd, want dit is een bijzonder kind. Binnenkort maak ik die af samen met zijn vader, want gelukkig gaan we goed met elkaar om. Misschien ben ik ooit bang geweest dat mijn kinderen de sprong niet meer zouden durven wagen na onze scheiding, maar gelukkig is dat niet zo.

En hoewel ik nog steeds denk dat je – als je begin 20 bent – geen idee hebt waar je aan begint, ben ik blij dat ook de jonge generatie nog in de ware liefde gelooft. Ik mag dan wat sceptischer zijn inmiddels, maar ook nog steeds een romanticus en zal ongetwijfeld op 11-12-13 een traantje wegpinken…       

Marjon Labordus is freelance schrijver. Begonnen bij Nieuwe Meerbode en groot geworden als redacteur bij Ouders van Nu. Boektitels van haar: Dagje weg in de winter, Als je zwanger bent. Handbalpassie. Doet berichtgeving voor Handbalvereniging Aalsmeer.