Gebakken peren

Gieser Wildeman. Daar moet ik automatisch aan denken bij de naam Geeske Wildeman. Komt waarschijnlijk omdat ik dol ben op peertjes. Koud, warm, maakt niet uit. Gieser Wildeman is een populair stoofperenras. De peer, die vuurrood kookt en zeer zoet van smaak is, hebben we te danken aan Gijsbert Wildeman uit Gorinchem. Hij kweekte het ras en bracht de ‘Gieser’ omstreeks 1850 in de handel.

Geeske Wildeman was extern begeleider bij de gesprekken over de gang van zaken in de raad. Zoals bekend is daar al geruime tijd stront aan de knikker. Aan Geeskes taak kwam vorige week woensdagavond ineens een einde. Raar, want het Aalsmeerse stadhuis staat nog steeds op stelten. Ik denk overigens dat ze het bijltje er zelf bij neer heeft gegooid. Ze had allang door dat ze met deze raad geen enkele eer kon behalen.

Vorige week donderdagavond mocht ze in de raad een verklaring afleggen. Burgemeester Jobke Vonk-Vedder kondigde haar aan: “Gisteravond is de werkgroep bestaande uit fractievoorzitters, de voorzitter van deze raad en Geeske Wildeman bijeen geweest in het kader van het verbeterproces en hebben wij met elkaar dit proces met haar afgerond, dit proces met haar.’’

Wát een geproces en wát een zin… Onthutsend was Wildemans mededeling dat een ‘werkgroep omgangsvormen’ in het leven was geroepen, “die met tien aanbevelingen naar u toe zal komen om fatsoen en respect te houden”. TIEN aanbevelingen, om de raad te leren hoe ze op een normale manier met elkaar om horen te gaan.

Geeske meldde voorts dat de burgemeester “zal starten met een verbetertraject om de vergaderingen nog soepeler te laten verlopen”. Hoe zo nog soepeler? De wijze waarop zij de vergaderingen leidt, zijn ronduit dramatisch. Luister zelf maar eens naar Radio Aalsmeer. Zeker niet naar het gemeentehuis gaan. Dat deed ik een paar maanden geleden. Na een half uur ben ik gillend weggerend.

Burgemeester Vonk bedankte Wildeman. Evenals de raad, “want ook raadsleden en fractievoorzitters hebben een enorme inzet geleverd in dit proces. We moeten daar…, we kunnen daar heel blij mee zijn. Ik denk ook dat we daar heel blij mee móeten zijn,” kletste Jobke als een kip zonder kop. Gaat ze dat stelletje heibelschoppers bedanken voor hun inzet…

Het ergste kwam nog. “Als dank voor uw inzet, van u allen, heeft u op uw tafel ook een bloeiende plant, een hyacint. En laten we die, net als dit proces, goed water geven, goed voor zorgen, zodat hij tot bloei kan komen.”’ Een hyacint! Na tulpen op welkomstborden langs Aalsmeers dreven, nu ook al bolgewas in de Aalsmeerse raadzaal. Het moet niet gekker worden.

Werd het dus wel. Want burgemeester Vonk zette de raadsvergadering voort met hieperdepiep hoera…, de jarigen. Twee fractieassistenten en een raadslid waren een jaartje ouder geworden, dus kregen een fles wijn van Jobke. Vervolgens deelde ze als hoogtepunt van de avond mee, “dat de chocolaatjes van de heer Tol zijn, die trakteert ons hierop.” Begrijpt u nu waarom ik blijf beweren dat het niks wordt met deze raad?

Ook niet met Jobke, zonde dat ik het zeg. Tenzij ze ogenblikkelijk stopt met al die flauwekul. Feliciteren doet ze voortaan maar op de verjaardagen zelf. En laat ze zo snel mogelijk een cursus vergadertechniek gaan volgen, liefst in combinatie met een cursus spreekvaardigheid.

Want neem me niet kwalijk, zeg, als je de raad begint met: “Graag open ik de raadsvergadering voor deze, uhhh…, besluitvormende raad. We beginnen met een besluitvormende raad. En dat is uhhh…, het besluitstuk.”

Dat bedoel ik. En nog iets. Dacht ik dat na vele verloren minuten het echte vergaderen begon, ging Jobke doodleuk over “naar de vaststelling van de agenda”. Moest dat óók nog gebeuren. Dat niet alleen, iedereen mocht gaan roepen wat ze erop wilden hebben. Nou, het zal u niet verbazen dat Bram Heijstek als eerste zijn keel opzette.

Het orakel van Aalsmeer wilde een ‘motie vreemd aan de orde van de dag’ op de agenda. Een wát? Dat is een motie over een onderwerp dat niet op de agenda staat. Maar dat wist u natuurlijk al. Ronald Fransen van PACT had ook zo’n vreemde motie. VVD-fractievoorzitter Robert van Rijn vroeg vijf minuten extra spreektijd bij het onderwerp ‘beschermde dorpsgezichten'. “Vindt u dat akkoord,” vroeg Jobke aan de raad. “Dan gaan we daar vijf minuten voor nemen. Dat is plus vijf minuten.”

Na dit staaltje van rekenkunde kon de vergadering eindelijk beginnen. En hoe… Bram Heijstek kreeg als eerste het woord over de nota ‘heroriëntatie van het maatschappelijk vastgoed’. Hij orakelde over Dagobert Duck, die zich moest laten adviseren door Kwik, Kwek en Kwak. Over software die het niet deed op zijn iPad en dat hij daarom geen visie had. Over bodes die op zijn nek zitten. En dat zijn werkkamer “hele grote oren” heeft.

Tevergeefs maande Jobke hem zich bij het onderwerp te houden. Bram zei “dat het gaat over het nut van mijn pleidooi”. Vond het gemeentehuis “een onbereikbare vesting” en  kwalificeerde de gemeentelijke nota als “bagger, waardeloos, onduidelijk, en daarom onacceptabel”. Had het over “de Jacob Mensinglaan” en diende tenslotte een “Jip en Janneke-motie deel twee” in. Waarop de burgemeester ter ‘verduidelijking’ aangaf dat “de Jip en Janneke-motie twee motie één is.’’

Wat de vergadering ook tot een ramp maakte, was dat Jobke er een race tegen de klok van maakte. Op spastische wijze lette ze op de tijd. “We gaan wel proberen ons aan de tijd te houden.” “Het is negen uur, we zijn al over de spreektijd heen.” “Goed, dan leven we nu op twintig minuten over negen.” “We lopen wat uit in de tijd.” “Ik hoop dat we met elkaar wat tempo kunnen maken om een beetje in de pas te blijven.” “Dan zijn we inmiddels op vijf voor tien.”

Toen een onderwerp net binnen de afgesproken spreektijd bleef, ging Jobke blij uit haar dak. “Kijk, het kan dus wel, het kan dus wel,” juichte ze. De vergadering zou echter tot ’s nachts één uur duren. Het handige van Uitzending Gemist is dat je kunt doospoelen naar elk willekeurig moment van de uitzending. Dus ‘sprong’ ik naar half één, waar ik in een heftige woordenstrijd belandde tussen de burgemeester en Ronald Fransen van PACT, over ‘brief één en twee’.

Dat ging zo: Fransen: “Mijn voorstel is…” Vonk: “Akkoord, we gaan dat zo doen…” F.: “Voorzitter, ik ben halverwege mijn zin, dan word ik afgekapt. Waarom is dat?” V.: “Omdat ik denk dat ik weet wat u wilt.” F.: “O ja, wat wil ik dan, wat wil ik dan?” V.: “U wilt, u wilt, dat is heel simpel, u wilt brief één en twee volgende maand in de raad.” F.: “Nee. Ik wilde ingaan op het argument van mevrouw Persoon waarom…” V.: “Het gaat hier niet om het waarom…”  Enz., enz. Precies zeven minuten lang.

Nadat een reeks voorstellen, amendementen en moties in stemming was gebracht, slaakte Jobke tegen enen een diepe zucht: ,,Dan zijn we hiermee aan het einde gekomen van…’’ Niet dus, Fransen onderbrak haar. Hij wilde nog even fijntjes kwijt dat “de vragen over het Rooie Dorp geheim waren, maar dat die geheimhouding door de raad niet is bekrachtigd en daarom die geheimhouding er nu dus af is”. Zo ongeveer.

Even bleef het stil. Toen meldde de burgemeester zuchtend en steunend dat ze de vergadering ging sluiten. “Dat betekent dat ik nu ga aftikken.” Bàm! Een ferme dreun met de voorzittershamer volgde. Geen afsluitend woord, geen bedankje voor ieders ‘inzet’ of wat dan ook. Ze had het helemaal gehad.

De gemeenteraad van Aalsmeer verkeert in staat van faillissement. Na deze raadsvergadering weet ik het zeker. Daarmee zitten wij behoorlijk met de gebakken peren… En gebakken peren smaken héél anders dan Gieser Wildemannen!

Dick Piet is journalist. Geeft zijn nieuwsgierigheid al 45 jaar de vrije loop in de schrijverij. Schopte het tot hoofdredacteur van de Aalsmeerder Courant. Graaft op papier graag dieper dan anderen in naoorlogs Aalsmeer. De hele zomer lekker het water op met de boot. Eigenwijze kerel.