Elk nadeel…

Heerlijk: het handbalseizoen is weer begonnen. Afgelopen zaterdag speelde mijn club in een volle Bloemhof de eerste thuiswedstrijd van het seizoen (lees hier een uitgebreid verslag op AalsmeerVandaag). Zo lang kon ik natuurlijk niet wachten: vorige maand reed ik al een keer naar Volendam om mijn club aan het werk te zien. Daar wachtte me een bijzondere verrassing. Bij de kassa trok ik mijn portemonnee om een kaartje te kopen en de dame achter de kassa (van mijn leeftijd of misschien nog wel iets ouder) vroeg: “Mevrouw, hoe oud bent u?”

Ik raak er inmiddels aan gewend dat er mevrouw tegen me wordt gezegd, maar meestal door een jongere generatie, zoals vrienden en vriendinnen van mijn kinderen. En hoe ik ze ook op het hart druk me vooral bij de voornaam te noemen, sommigen blijven hardnekkig bij mevrouw. Het went.

Nu ben ik even overdonderd. Maar denk uiteindelijk: wat maakt het ook uit. De tijd dat ik dacht nog voor een dertiger door te kunnen gaan ligt allang achter me. Dus ik antwoordde naar waarheid: 56. Kreeg ik prompt 2 euro korting op de entreeprijs! “Ouwelullenkorting” riep ik blij. Maar zo wilden ze het in Volendam niet noemen. Maakte mij wat uit. Iedere euro is er een. Al heeft dit voordeel natuurlijk wel een nadeel: ik word nu écht oud!

Er is geen ontkomen meer aan: het overkwam me laatst ook al dat er iemand voor me ging opstaan in de bus. Ik was met mijn kinderen en aanhang naar een concert in Ziggo Dome geweest (Marco Borsato – hij is voor alle leeftijden). Maar een paar uur staan en swingen had zijn tol toch wel een beetje geëist: ik was gesloopt. We moesten ook nog wachten op de bus en die zat propvol. Ik hing een beetje in het gangpad toen een jongen voor me opstond. “Gaat u maar zitten, mevrouw.” Zag ik er zo beroerd uit? Toch nam ik de zitplaats dankbaar in en ik moet zeggen: heerlijk om even bij te komen. Ieder nadeel…   

Het is een bekend gezegde dat iedereen oud wil worden, maar dat als het eenmaal zover is niemand oud wil zijn. Mijn moeder van 82 zegt dat bijna dagelijks: “Niks gedaan, dat oud worden. Iedere keer komt er weer iets bij dat ik niet meer kan.”

Inmiddels ervaar ik dat zelf al. Nachtje doorhalen? Vergeet het maar, dat trek ik echt niet meer. Handballen? Geen sprake van, na vijf minuten loop ik al te hijgen als een oud paard en het woord ‘ontstijven’ is een gevleugelde uitdrukking geworden in gesprekken met m’n oude handbalmaatjes. Twee tennispartijen op één dag: ik red het nog net. Maar dan wil je niet zien hoe ik de volgende ochtend uit m’n bed kom. En misschien nog wel het meest en vaakst voorkomende gebrek: de kleine lettertjes!

Het begon met ‘te korte armpjes’ om dingen te kunnen lezen en uiteindelijk schoof mijn moeder me haar oude leesbrilletje toe. Die zette ik natuurlijk niet op in gezelschap, al had ik 'm wel steeds vaker nodig. Ik moest dan ook heel wat overwinnen voor ik bij Ed Kriek over de drempel stapte. Die wilde meteen een complete oogmeting doen. No way! Met een keurig +1 brilletje ging ik de deur uit.

Inmiddels heb ik een hele rits +1,5 brilletjes, die ik voor een prikje bij Blokker, de Hema en de Action heb gekocht (sorry, Ed). Eentje op tafel om de krant te lezen, een bij de computer, een in de keuken voor recepten en teksten op blikjes en pakjes, een bij m’n boek en een in de tas voor onderweg. Want als ik m vergeet… dan heb ik een ‘probleem’. '

Laat m’n kinderen maar lachen (hé ouwe!), ik zet m’n brillen op om goed te kunnen lezen. Al moet ik er eerlijkheidshalve wel bijzeggen dat ik nog wel steeds zo ijdel ben dat ik dat zo min mogelijk in het openbaar doe. Zoals in de bieb, in winkels, in de tenniskantine of op de tribune bij een handbalwedstrijd.

Aantekeningen maken lukt nog net zonder, maar in de pauze een vriendin de tussenstand appen… dan moet ie toch even op. En dan snel weer de tas in! Gelukkig ben ik niet de enige; steeds meer leeftijdsgenoten zie ik met een leesbrilletje binnen handbereik. Het schept een band. En van die twee euro die ik bespaard heb bij Volendam… heb ik laatst nog een extra brilletje gekocht: voor in de tennistas!   
 

Marjon Labordus is freelance schrijver. Begonnen bij Nieuwe Meerbode en groot geworden als redacteur bij Ouders van Nu. Boektitels van haar: Dagje weg in de winter, Als je zwanger bent. Handbalpassie. Doet berichtgeving voor Handbalvereniging FIQAS Aalsmeer.