Column: ‘Bout van Flappie zonder tranen’

Door: Dick Piet. Om te beginnen wil ik u een gezegend kerstfeest toewensen. Of een zalig kerstfeest. Vult u zelf maar in. Een vrolijk kerstfeest is ook prima, evenals een gelukkig kerstfeest. ’t Is mij echt allemaal om het even. Fijne feestdagen of prettige feestdagen? Uitstekend, toch? Zelfs met Merry Christmas heb ik geen moeite. Kortom: gezellige kerstdagen!

Nooit eerder hadden wij een kerstboom zo vroeg in huis als dit jaar. Sint had zijn hielen nog niet gelicht, of ik ben er een wezen kopen. Tussen de stapels sparren zocht ik naar een smalle boom, want hij moest in een hoek van de kamer passen. In het derde tuincentrum lukte het me een slanke den op de kop te tikken. Na een paar dagen acclimatiseren in de schuur, heb ik hem in huis gezet. Onder de klanken van mijn favoriete kerstmuziek, heb ik de boom opgetuigd.

Toen ik klein was – opa vertelt – kwam een kerstboom pas een dag voor kerst in huis. Zodra de feestdagen voorbij waren, ging hij meteen weer de deur uit. In mijn (nostalgische) beleving, was de kerstboom van tóen de allermooiste. Niks geen kerstversiering in trendy kleuren. Wij vergaapten ons aan een bonte kerstboom met paddenstoelen, kerstmannetjes, vogeltjes met lange veren, huisjes, kerkjes, klokjes, trompetjes en pegels.

De kerstballen maakten wijzelf. Van de gespaarde zilveren papiertjes uit de lege pakjes sigaretten van mijn vader. Uiteraard waren de kaarsjes in de boom echt. Die zaten in van die houdertjes met knijpers. Pas wanneer het donker was, mochten we ze aansteken. Een emmer water bij de hand, voor het geval de boom in de hens zou vliegen. Zat je zo’n anderhalf uur – langer brandden die kaarsjes niet – ademloos naar de lichtjes te kijken.

Het eerste wat bij mij bovenkomt, als ik denk aan het kerstdiner vroeger, zijn stoofpeertjes, rollade en bitterkoekjespudding. In plaats van rollade, ook wel konijnen- of kippenbout. Die boutjes kwamen niet bij de slager of poelier vandaan. Poeliers had je toen volgens mij niet eens in Aalsmeer. Wel slagers. Alleen bij ons In Aalsmeer-Oost waren er al drie. Slagerij Kroes, zowel aan de Oosteinderweg als op de Machineweg. Heel schuin tegenover ons (recht tegenover veiling ‘Bloemenlust’) slager Henk Treur.

De konijnenbout was dus gewoon onze eigen Flappie. Anders dan kleine Youpie van ’t Hek, had ik geen warme band met ons konijn. Dus heb ik nooit hysterisch staan gillen en stampen, zodra ‘mijn eigen kleine Flappie’ in stukken gesneden op tafel verscheen. Sterker nog, ik ging kijken als mijn vader een konijn ging villen. Youp z’n vader deed dat achter gesloten deuren van het fietsenschuurtje. Mijn vader zichtbaar in het ketelhuis. Met een harde dreun achter zijn oren, maakte hij Flappie kassiewijlen. De rest zal ik u besparen, anders bederf ik uw kerstdiner.

Toch nog wel iets over de kippenbout. Die kwam van onze eigen pluimveestapel. Op de kwekerij van mijn vader (en oom) stond een grote ren, waar ik weet niet hoeveel kippen rond scharrelden. Wij hadden over een vers eitje dan ook nooit te klagen. Er was ook een haan, die trouw deed waarvoor hij was aangesteld. Zodra er weer kuikens waren, werden ze met moeder de kloek een tijdje in een warme seringenkas apart gezet. Uitbreiding in het kippenhok had wel tot gevolg, dat bij tijd en wijle een kippetje het veld moest ruimen. Oftewel veroordeeld werd tot de braadpan.

Ook in het slachten van kippen, was mijn vader zeer bedreven. Dan pakte hij zo’n van angst luidkeels kakelend beest bij de strot en slingerde hem net zo lang in het rond, totdat het nekkie gebroken was. Vervolgens hakte hij hun kop af. En inderdaad, kippen kunnen nog een tijdje zonder kop rondlopen. Ik heb het zelf gezien. Een kip zonder kop heb ik echter nooit horen praten. Voordat mijn vader overging tot het plukken, duwde hij ze eerst een poosje kopje onder in heet water. Dan kon hij ze daarna makkelijker de veren van het lijf trekken. Als ik eraan denk, krijg ik nog kippenvel.

Of ik niets beters te vertellen heb? Nee. Ik vind het in een column met kerst niet passen, om het bijvoorbeeld over die rampzalige Burgemeester Kasteleinweg te hebben. Of over het Keienfront, herstel, ik bedoel het Waterfront. Bovendien is hier zo langzamerhand wel genoeg over gezegd en geschreven (hoewel, ik beloof niets). Dus u zult het met een paar (gruwelijke) kerstherinneringen uit mijn jeugd moeten doen. U kunt deze column ook gewoon niet lezen, al ben ik bang dat het leed reeds is geschied.

Nogmaals, gezellige kerstdagen (deze variant had ik nog niet genoemd) en natuurlijk de beste wensen voor het nieuwe jaar. Dat zou ik bijna vergeten. Net als voor kerst, is er ook voor oud en nieuw een verscheidenheid aan wensteksten. Met name nieuwjaarswensen. Er is slechts één oudjaarswens die ik ken: ,,een goed uiteinde.’’ Ik vind dat eerlijk gezegd zó raar klinken. Een beetje banaal, zelfs. Wens je op oudejaarsdag een kennis tegen die je tegenkomt ,,een goed uiteinde.’’ Reageert hij met ,,dank je, jij ook een goed uiteinde.’’ Zég nou zelf…

Zoals gezegd, er zijn tal van nieuwjaarswensen. Ik houd het simpel. Ik wens u voor 2022 alles wat wenselijk is. En ik hoef niet raden wat er bij u met hoofdletter en uitroepteken bovenaan het lijstje staat: Gezondheid!