De overheid en verjaardagen

Sinds enkele maanden ben ik fractieassistent voor de VVD in Aalsmeer. In wat op zichzelf een ontzettend leuke ervaring is, wil ik u toch wijzen op een aspect van de functie dat soms knap lastig blijkt te zijn. Dit aspect is ‘de verjaardag’. De verjaardag op zichzelf is altijd ontzettend leuk en u zal zich dan ook afvragen wat dit überhaupt te maken heeft met een politieke functie. Om dit te illustreren zal ik u kort proberen mee te nemen in mijn ervaringen tijdens een verjaardag.

De dag is zaterdag en de tijd is twee uur ’s middags. Mijn oom is jarig. Na een korte reis naar Amsterdam parkeer ik mijn auto voor zijn huis. Nadat ik mijn volledige salaris aan parkeergeld heb moeten betalen om enkele uren te kunnen parkeren in hartje Amsterdam, bel ik aan. De deur wordt opengedaan, ik feliciteer mijn oom en begroet de aanwezige familie. Na de gebruikelijke rituelen van de Nederlandse verjaardag (lees: taart en koffie) begint voor mij het hele eieren eten.

Alles fout
Mijn neef komt naar mij toe en begint over het beleid van parkeervergunningen in Eindhoven waar, blijkbaar, een maximum zit aan het aantal uit te geven vergunningen per persoon. Na het probleem te hebben geschetst komt de, voor mij bekende, vraag ‘Kan jij daar niet even wat aan doen?' Na uit te hebben gelegd dat hij dan toch echt bij de gemeente moet zijn, loopt een licht geïrriteerde neef terug naar zijn zitplek.

Vervolgens begint mijn opa te ratelen dat vroeger alles beter was en dat tegenwoordig alles fout gaat in dit land. Hij kan dan ook niet snappen dat ik niet gewoon ben gaan voetballen op mijn vrije avonden in plaats van politiek actief te worden.

Soort praatgroep
Wat hierna meestal gebeurt, is dat er een soort praatgroep ontstaat van de familieleden die een voor een hun probleem bij mij in kaart brengen en verwachten dat ik dit kan oplossen. Deze problemen variëren van geluidsoverlast tot bekeuringen en beschikkingen waar ze het niet mee eens zijn.

In de auto terug naar huis analyseer ik de middag. Akelig snel kom ik tot de conclusie dat het enige wat ik echt heb besproken gerelateerd is aan de politiek. Voor de aanwezigen was ik blijkbaar de personificatie van de overheid. Of mijn nichtje over is naar groep drie of wanneer het nieuwe huis van mijn neef wordt opgeleverd, blijft een raadsel. Voor die gesprekken is namelijk geen tijd geweest.

Eén pot nat
Op zich vind ik het niet meer dan logisch dat mensen de overheid vaak als één pot nat zien. Maar voor mij wordt op dit soort gelegenheden altijd weer duidelijk dat je als functionaris altijd in functie bent. Die functie stopt niet bij de voordeur van het gemeentehuis in mijn geval.

Dit is iets waar ik in het begin behoorlijk aan heb moeten wennen. Ik ben er nog steeds niet helemaal aan gewend. Heel erg vind ik het echter niet. Uiteindelijk heb ik hier zelf voor gekozen en ik sta nog steeds achter mijn keuze. Daarnaast is het voordeel van deze functie dat ik nooit meer zonder gesprekspartner zit bij verjaardagen.

Jason Pijnaker is jong (18) en liberaal. Student rechten. VVD-fractieassistent. Voelde zich al jong aangetrokken tot het politieke metier. Wil acht jaar vlammen in de Aalsmeerse arena. Klapt niet dicht als hij in het openbaar spreekt.