De boze blanco man

Ik ben een boze blanco man. Om te beginnen is het niet waar, ten tweede kan ik het uitleggen. Ik was begin april te gast in de onvolprezen kapsalon van Tom Meijer. Ik verliet daar de dag ná Pasen alsnog op mijn  paasbest de zaak. Doet Tom niet moeilijk over, lukt hem ook hartje zomer nog. Bij kappers praat je over het weer, of je je eigen knieën nog hebt en of je al plannen voor de vakantie hebt. Bij Tom niet, daar zijn dit verboden onderwerpen. Eén opmerking over het weer kan de eerste zes weken fataal zijn voor je haardracht.

Die dag ging het over de verkiezingen. Tom vertelde op wie hij uiteindelijk gestemd had en toen was het mijn beurt, want zo gaat dat bij dames- en herenkapper Tom Meijer. Ik vertelde dat ik uiteindelijk blanco had gestemd, waarop Tom uitriep: “Aha, de boze blanco man zit in mijn stoel!” Maar ik ben helemaal niet boos, dus dat klopt niet. Wel heb ik blanco gestemd, omdat ik simpelweg niet wist op wie. Ik was de maandagavond voor de verkiezingen in het gemeentehuis en dat heeft me gesterkt in mijn voornemen blanco te gaan stemmen. Eerlijk gezegd wilde ik vijf minuten na aanvang nog maar één ding: naar huis. Een van de gespreksleiders vroeg ons onze mobiele telefoon áán te zetten, waar ik ‘m, goed opgevoed als ik ben, net had uítgezet.

Direct werden de ingeschakelde mobieltjes naar een app of website geleid en ja hoor, “daar kwamen de gegevens al binnen.” Zoveel procent CDA, zoveel procent vijftig jaar en ouder. Kraaiend van plezier ging de gespreksleider (niet Peter Maarsen!) de binnenkomende data te lijf, terwijl mijn mobiel nog steeds uitstond, netjes opgevoed als ik ben. Om me heen zag ik veel mensen zonder mobiel in de hand dan wel nog bezig deze aan te zetten. Nepnieuws bereikt nu ook Aalsmeer, dacht ik. Naar huis wilde ik, maar ik had uit voorzorg mijn fietssleutel bij mijn vrouw moeten inleveren. Zij zag mij richting uitgang gebaren, maar ze schudde nee met haar hoofd en dus zat er niets anders op dan te blijven.

Ik heb tot de pauze de zeven lijsttrekkers allemaal even welbespraakt niets horen zeggen. Niemand met een verfrissend standpunt, niemand een gedurfde mening. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de jongens van VVD en CDA de beste vond maar,  zoals ik als de Telegraaf op straat wordt uitgedeeld het verdom er een aan te nemen, zo sluit ik uit dat ik ooit CDA of VVD ga stemmen. Ik wist dus simpelweg niet op wie te stemmen, niet gaan stemmen is dan ook een optie, maar die heb ik verworpen. Door niet te gaan zeg je als het ware  “het maakt me geen reet uit wat jullie doen”, terwijl ik met mijn blanco stem wil zeggen dat ik niet weet op wie te stemmen. 

Als bij toverslag zijn alle politici ook weer allemaal uit het zicht verdwenen. Over drie jaar en tien maanden komen ze weer tevoorschijn, vrolijk en uitgelaten huppelend,  als koeien die de wei weer in mogen. Zijn ze weer nadrukkelijk aanwezig op Facebook of wat daar dan ook voor in de plaats gekomen is. Zetten ze hun driezitsbank weer op straat om met de mensen in gesprek te gaan. Stoppen zwerfvuil in een vuilniszak en folders door de brievenbus. Waar ze de komende drie jaar en tien maanden uithangen? Geen idee!

Ook op Aalsmeer Vandaag is de rust weergekeerd, op de site is nauwelijks meer aandacht voor de lokale politiek. Wel lijkt bijna elk Aalsmeers echtpaar deze weken veertig, vijftig of zelfs zestig jaar getrouwd te zijn. De rest van Aalsmeer bezoekt een van de vijftig kerkgenootschappen die Aalsmeer rijk is.  En dan moeten we ook de column van Dick Piet nog missen! Dat is niet te doen, is de mening van deze boze blanco man.

Erik van Itterzon is boekhandelaar in Hoofddorp. Wat hem hier in het dorp niet lukte, fikst hij in de grote polder. Literatuurliefhebber pur sang. Brengt desnoods de boeken bij u thuis. Scherpe pen, gedrenkt in relativeringsvermogen en humor. Eigenwijze kerel.