Dat volwassen gevoel van volwassen worden

De laatste keer dat het mijn beurt was een column te schrijven was de timing niet helemaal goed. Nu is het niet zo dat ik niet had kunnen bedanken voor de eer die week, maar het was domweg niet optimaal.

Begin juni is namelijk behalve het technische begin van de zomerperiode ook het eind van het tweede en laatste semester, in mijn geval van de eenjarige master in de politieke wetenschappen. Er was dus, naast de column, een masterthese te schrijven. Spannend, denk u nu. Valt wel mee, kan ik u verzekeren.

Slordige wet
Mijn these ging over privacy en de Europese wetgeving wat betreft dataretentie (anders gezegd, het opslaan van gegevens). Een onderwerp dat verrassend veel interessanter is dan je zou denken, maar niet zo veel interessanter dat ik de onweerstaanbare neiging krijg het hele verhaal na te vertellen.

Kort door de bocht: er was eens een hele slordige wet over dataretentie die een panikerende Europese Commissie na aanslagen in Madrid en Londen heeft doorgevoerd, en die wet is in april 2014 door een Europees gerechtshof ongeldig verklaard.

Grondrechten
Wat opmerkelijk is, is dat diezelfde dataretentiewet ook in 2009 al door een rechter is getoetst en dat er toen geen ongeldigheidsverklaring volgde, omdat de Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (opgesteld en geratificeerd door de EU-lidstaten in 2001) toen nog niet officieel onderdeel was van het Europees recht, omdat onder andere Nederland de Europese Grondwet had afgekeurd.

Het handvest, dat allerlei (privacy)rechten verleend aan EU-burgers, werd pas geactiveerd toen in december 2009 het Verdrag van Lissabon werd getekend. Als ik van het schrijven van mijn these één ding geleerd heb, is dat de EU een grote en ingewikkelde machine is, waar het zelfs als je er heel diep induikt lastig is de weg te vinden. Weinig nieuws dus.

Vrijdagavond
Wat ook heel duidelijk werd is dat ik op een beetje gekke manier werk als het gaat om dingen schrijven. Deze columns, bijvoorbeeld, moeten af zijn op vrijdagavond. Ik schijf ze meestal ook op vrijdagavond, omdat ik slecht ben in niet op het laatste moment werken. Het probleem is nooit het vinden van een onderwerp, dat heb ik meestal wel in m’n hoofd zodra Han op maandag mailt dat het mijn beurt is. Het is dat het fysieke schrijven van het stuk de laatste stap in het proces is, en meteen ook de stap waar ik me de minste zorgen over maak.

Om u een ander voorbeeld te geven, mijn these was het resultaat van een aantal weken door Europese wetgeving heen ploegen, veel peinzen op fiets & in trein en iets meer dan vier dagen serieus achter de computer zitten om het hele ding in elkaar te zetten. Het schrijven zelf, of het nu gaat om ongeveer zevenhonderd woorden voor een column of veertienduizend woorden voor een these, dat lukt altijd wel. Het grootste deel van de tijd zit bij mij altijd in het voorbereidend nadenken over wat ik wil gaan doen, en hoe.

Deadlines
Maar de these is af, nét op tijd, zoals altijd alles nét op tijd af is. Het belangrijkste wat ik ooit heb geleerd in de anderhalf jaar dat ik journalistiek heb gestudeerd is dat ik sindsdien heel goed op deadlines kan werken. Helemaal tevreden over mijn these was ik trouwens niet, moet ik bekennen. De research was solide, het stuk over de verschillende ontwikkelingen van de wet was zelfs wel goed.

Echter, de theorie die ik min of meer onder dwang heb gebruikt om het geheel 'academischer’ te maken paste totaal niet bij wat ik wilde doen, hoezeer ik ook geprobeerd heb deze in de gewenste vorm te persen. Uiteindelijk was het een these die goed genoeg was voor een master, maar die als ik helemaal de vrije hand had gehad veel beter had kunnen zijn. Zo gaan die dingen soms.

Dolblij
In ieder geval ben ik nu klaar. Afgestudeerd. Mijn moeder, die mijn lange en moeizame jaren op de middelbare school op haar netvlies gebrand heeft staan, was dolblij. Ik ook. Maar tegelijkertijd is het ook een beetje onwennig. Want wat doe je, nu je klaar bent met leren?

Het ‘doel’ dat ik lange tijd had was afstuderen, en dat is nu bereikt. Nu is het tijd voor nieuwe doelen, zoals het halen van mijn rijbewijs en een echte volwassenenbaan zoeken. Ik ben sinds een paar weken zelfs eigenaar van een net pak.

Rijlessen
Wat ik probeer te zeggen is: ik ben inmiddels achtentwintig jaar oud, ruim tien jaar geleden werd ik officieel volwassen, maar eigenlijk voelt het nu pas echt zo. Hoe dat voelt? Wel oké, ik kan er best aan wennen, denk ik. Volgende keer zal ik u vertellen hoe de rijlessen zijn geweest, hopelijk heeft u het niet voor die tijd van Han vernomen via een nieuwsbericht met de kop 'Lesauto eindigt ondersteboven zonder wielen op dak watertoren'.

Yannick Duport, MSc

Yannick Duport studeert politicologie. Schrijft graag. Publiceerde eerste minicrimi in NieuwNAT: over gedumpt lijk in Seringenpark. Hoopt stiekem op mooie toekomst als misdaadschrijver. Tegendraads. Enige 27-jarige zonder Facebook- en Twitteraccount, maar sinds kort wél met smartphone.