Column: ‘Ontmoeting’

Door: Belle Fleur. Ik drentelde wat over de Prinsengracht en keek enigszins doelloos om me heen naar de scheefgezakte gevels van sommige grachtenpanden. De klinkertjes schoten onder mijn sloffende schoenen vandaan. Ik sloeg rechtsaf de Leidsestraat in. Lijn 2 kwam met denderend lawaai voorbij. Overal luid claxonnerende auto’s en bellende fietsers. Het drukke stadsleven ging gewoon zijn gang of ik meedeed of niet. Een fietser met een fier overeind staande hanenkam schoot langszij.

Op het Leidseplein aangekomen, besloot ik eerst op mijn gemak ergens te gaan lunchen. Helaas geen stoeltje meer vrij op het zonovergoten terras van het Americain. Dan eerst maar op zoek naar een toilet. Veel geluk had ik niet. Het damestoilet van het hotel-restaurant zat op slot. Dan maar richting heren. De nood was hoog.

Het geheel zag er ietwat ranzig uit. De door sigaretten veroorzaakte brandplekken op de binnenkant van de deur waren duidelijk waarneembaar. De wc-bril had zijn beste tijd gehad. Ik sloot mijn ogen  – vieze varkens worden niet vet.

Terug op het terras was er nog steeds geen plaats en ik vervolgde mijn wandeling richting Binnengasthuisplein. Daar aangekomen amuseerde ik mij met het kijken naar de fietsenverkoop op de Sleutelbrug. Ik hoorde een jongeman vragen of hij een fiets een stukje mocht uit proberen. Dat mocht. Hard fietsend verdween hij in de verte alsof er een kudde olifanten achter hem aan zat. Ik heb hem niet meer teruggezien.

Twintig meter verderop bij een gezellig uitziend eettentje was een klein terras nog zo goed als leeg. In de hoek, uit de wind en in de zon vleide ik me neer in een kuipstoeltje, dat er uitnodigend bijstond.

Ik bestelde een gezonde salade met een glas witte wijn. Onderuit gezakt genoot in van de zonnestralen op mijn bleke gezicht toen er een man van middelbare leeftijd langs het terras liep. Hij zou mij niet zijn opgevallen als hij niet zo nadrukkelijk mijn kant uit had gekeken. Dat viel ook de ober op, die zojuist mijn bestelling opnam.

“Nou mevrouwtje, u heeft sjans en dat op uw leeftijd.” Dat ‘mevrouwtje’ viel bij mij verkeerd en ik dreigde al weer op te stappen toen ik vanuit mijn ooghoeken de man in kwestie rechtsomkeert zag maken. Het geheel maakte mij uiterst nieuwsgierig. Ik bleef zitten en wachtte af. De man nam eveneens op het terras plaats, zodanig dat hij mij goed in het oog kon houden. Bij mijn eerste slok stond hij op en kwam mijn richting uit. “Kan het zijn, dat u de middelbare ULO school in Aalsmeer heeft doorlopen?” vroeg hij. Ik beaamde dat. Dan heb ik daar in de tweede klas voor u in de bank gezeten. Verdraaid, nu zag ik het ook. Ik mocht nooit bij hem afkijken. Kinderachtig vond ik dat toen. Hij was slim en vooral serieus. Ik wat minder. Dat serieuze in hem vond ik toen interessant. Hij was anders dan de andere jongens in de klas. Hij had principes.

Zondags zat hij al vroeg in de kerk. En daar ging het mis tussen ons. Ik werd opgevoed met grote idealen en kwam uit een sociaal democratisch gezin. Was lid van de A.J.C.  Ter verduidelijking: de Arbeiders Jeugd Centrale.

We hadden elkaar meer dan interessant gevonden ondanks alle verschillen, maar de in die tijd geldende regels zorgden ervoor dat we ons hart niet konden volgen. Het geloof van mijn vriendje stak daar een stokje voor. Of was het zijn streng in de leer zijnde vader, die zijn zoon niet graag in gezelschap van zo’n goddeloos meisje zag verkeren?

Dat hij mij na al die jaren op een achternamiddag in Amsterdam herkende, streelde mijn ego.
Nooit was ik zo verliefd als die eerste keer, zoveel jaren geleden.
“Het gaat vanzelf over,” zei mijn moeder.
Ze had gelijk.