Column: ‘De baan op’

Door: Erik van Itterzon. “Als je met pensioen bent, dan ga je een keer met me mee naar de atletiekbaan.” Vriend Frans zegt  dat soort dingen vriendelijk, maar duldt geen tegenspraak en zo vond ik mezelf half mei voor het eerst terug op de atletiekbaan. Atletiekvereniging Aalsmeer, AVA. In de Sportlaan, grenzend aan de tennisbanen, veel groen, mooi nieuw clubgebouw. Maar ja, wel een baan van vierhonderd meter, wat kon daar nou  leuk aan zijn? Ik loop al een paar jaar mijn vaste rondje, twee keer in de week. Omstreeks vijf kilometer en altijd in mijn uppie. M’n tijd vind ik niet belangrijk, geen competitie.

Op de atletiekbaan hebben zich inmiddels zo’n twintig sportievelingen gemeld, gelijkelijk verdeeld over m en v, ik ben zeker niet de jongste en net zo zeker niet de oudste van het stel. Na een warming up gaan we dan toch de baan op. Hoewel ik minder dan een half uur geleden nog hardop uitsprak dat ik geen ambities heb en me niet ga laten opjutten wil ik natuurlijk niet als laatste eindigen. Goed, ik moet er flink wat vóór me laten, maar die zijn dan ook vast al jaren lid van AVA, zo troost ik me.  Ik vind mezelf keurig terug in het midden van de groep en zo blijkt de eerste keer al dat ik mijn grenzen toch kan en wil verleggen. Wat is dat toch voor iets raars, dat je willen meten met anderen en dan toch net iets harder gaan dan je voor mogelijk hield. Voor wie doe je dat? Ik kijk langs de baan, maar nee, mijn vader staat echt niet bij het hek. En zo ja, dan weet ik niet of  hij er enthousiast over zou zijn. Hij zou het me waarschijnlijk afraden, ongezond voor hart en knieën en hij zou me uitgenodigd hebben om naast hem op een bankje in de zon te komen zitten. Maar ja, hij is daar dus niet en dus loop ik  door.

We hebben de luxe dat we in ons midden vier lopers hebben die ons afwisselend trainen. Altijd een warming up, maar het gaat natuurlijk om het lopen. Om de techniek, om het duurvermogen, om toch een paar seconden van je rondetijd af te lopen, het net iets langer vol te houden dan je dacht te kunnen. Voor het voldane gevoel na afloop en af en toe een kop koffie in het clubgebouw.

En toen was daar de Amsterdamse Marathon, op zondag 19 oktober. Geen zorgen, ik heb ‘m niet gelopen. Zou ik niet kunnen, geen ambitie. En sinds ik iemand hoorde zeggen dat zo’n marathon ook veel te saai is om te doen is dat ook mijn argument. “Nee, zo’n marathon lopen, ik zou het wel kunnen, maar het lijkt me zó saai, moet er niet aan denken.”

AVA zorgt al jaren voor kramen met water, sportdrank en bananen voor de lopers van de marathon. En dus stonden we zondag om 07.00 uur bij de molen langs de Amstel, op het 14 kilometerpunt. We hadden drie marktkramen voor de bekertjes water. Eerst trays uitzetten, bekers in de trays, bekers vullen met een kantje water. Niet te vol, want het moet in de loop meegegeven worden. Zo stonden de kramen rond 9 uur gevuld met drie lagen trays en bekers, duizenden bekers water. Al om kwart voor tien kwamen de eerste lopers langs ons punt, de wedstrijdlopers. Die flitsen echt voorbij, gebruiken geen water, sportdrank of bananen. Maar achter de wedstrijdlopers kwamen al snel de eerste lopers die wél iets wilden. Ik keek hoe anderen dat deden en ging voor de kraam staan, tray met bekertjes op je linkerarm, een bekertje in je uitgestoken rechterarm en wachten tot iemand het bekertje weggrist. En zo voort, en zo verder.

Na verloop van tijd maak je oogcontact met de renners en weet je, die komt bij mij. Je beweegt je arm mee met de loper om de overdracht zo soepel mogelijk te maken. Ik hoor hoe Frans (hij weer!) de renners bij hun naam noemt en ze aanmoedigt door te gaan. Pas later zie ik dat iedereen het startnummer en naam op het shirt heeft. Ben stomverbaasd als de eindeloze stroom lopers steeds weer ‘dank je wel’ zegt, voor een bekertje water! Waar halen ze de adem vandaan? Het is hard werken, maar ook prachtig om te doen. Het ontroert me zelfs, merk ik. Dat we wel degelijk in staat zijn het met duizenden mensen, uit alle windstreken, leuk te hebben en allemaal een topprestatie te leveren.

Als tegen twaalf uur de bezemwagen verschijnt, zit het er voor ons bijna op. Veel lopers, die net vóór de bezemwagen zitten, moeten dan nog achtentwintig kilometer lopen. Onbegonnen werk, denk ik. Het is ook wel heel saai, zou ik ze willen toeroepen, kom hier maar even zitten, of zelfs een stukje liggen. Maar ze gaan door, dapper. Wij ruimen de duizenden papieren bekertjes op, platgetrapt op de weg, of in de berm gegooid. De Amsteldijk zier er weer spic en span uit als we vertrekken.

Een shirt en een jack met het logo van de Amsterdam marathon en ook nog een sleutelhanger, mijn kinderhand is gevuld. Ik ben er graag volgend jaar weer bij, want bij die waterkraam is het zeker niet saai. En voor wie woensdagochtend wil lopen in een leuke groep, er zijn nog een paar plaatsen vrij.

(Foto’s Erik van Itterzon)