Bloemencorso

Alweer elf jaar geleden dat we in Aalsmeer voor de laatste keer naar het bloemencorso keken. Massaal gingen we met bussen naar Amsterdam om daar afscheid te nemen van het fenomeen met een defilé in het Olympisch Stadion. Een dag later stond de optocht van praalwagens opgesteld langs de oevers van de Westeinder. Duizenden mensen kwamen nog één keer genieten van de bloemenzee en de kunstzinnige arrangementen die de meesterbinders hadden gerealiseerd. Het was prachtig en het was mooi geweest. Maar het corso was dood en begraven.

 

Nadat de tranen waren opgedroogd, werd een week later alweer verder gefeest met de Pramenrace. Maar vergeten werd het Aalsmeerse bloemencorso nooit. Een poging van Klooosterhofdirectrice Jenny Oost om het corso nieuw leven in te blazen was dapper. En de eerste editie die rondjes trok om het zorgcentrum, vooral schattig. Maar het kwam niet van de grond.

 

Twee weken geleden viel er op de redactie een uitnodiging in de bus om het bollencorso in Lisse te komen bekijken. We namen deze dankbaar aan en stapten afgelopen zaterdag op de fiets naar het verderop gelegen bloembollendorp. Anderhalf uur fietsen. Met de auto nog een uur langer hoorden we later. Op deze voor Keukenhof drukste dag van het jaar (60.000 bezoekers) zaten de wegen muurvast en potdicht. Mensen parkeerden uit wanhoop in Lisserbroek om vandaar lopend verder te gaan. We hadden zeer te doen met deze toeristen maar blij dat we er met de wind en de zon in ons gezicht langs konden trappen.

 

Lisse en Aalsmeer kunnen elkaar op bloemengebied een hand geven. Waar Lisse met Keukenhof een bloemencentrum van de wereld heeft, zet de bloemenveiling Aalsmeer op de kaart. Een groot deel van de inwoners van beide plaatsen is economisch afhankelijk van de bloemen. Bollen versus snijbloemen. De verschillen zijn niet zo heel groot. Bloemen vormen ook in Lisse het sociale cement van de samenleving. Daar kwamen we achter op de VIP-tribune waar voor ons een plaatsje gereserveerd was. Te midden van  tal van notabelen uit de bollenstreek zagen we het corso aan ons voorbij trekken. Er werd van alles geroepen richting de chauffeurs en figuranten op de praalwagens en andere voertuigen. En vice versa vlogen er weer jolige opmerkingen terug richting tribune. De vrolijkheid vierde hoogtij bij zowel publiek als deelnemers en de trots op wat hier voorbij kwam was van alle kanten voelbaar bij deze 71 jaar oude traditie.

 

Dit hoge ons-kent-ons-gehalte bracht herinneringen boven aan de Aalsmeerse bloemenparade van weleer. Een tijd waarin met elkaar iets moois werd neergezet. Waar groepen mensen maanden van tevoren avonden en weekenden aan de opbouw van de wagens werkten. Waar vriendschappen voor het leven ontstonden, de kiem voor huwelijken werd gelegd, jongeren enthousiast werden gemaakt voor een toekomst in de bloemen of in de techniek. En het kwartje viel: een corso is veel meer dan het laten zien wat voor moois je in huis hebt met bloemen. Degenen die om welke reden dan ook destijds de stekker uit het Aalsmeerse corso trokken, hebben bij die nevenaspecten te weinig stil gestaan.

 

We vonden het corso mooi en vooral heel gezellig en vermaakten ons uitstekend tussen de VIPS met wie we samen in de watten werden gelegd met een optocht aan lekkere hapjes. Dat de bloemenstoet gaten opliep en we daardoor soms iets te lang moesten wachten op de volgende bloemrijke blikvanger, namen we op de koop toe. En we veerden op toen er een Aalsmeers lichtpuntje voorbij zoefde: een uitbundig versierde elektrische bakfiets van Barendsen Bloemen. Was het toch nog een heel klein beetje een Aalsmeers corso.

 

Arjen Vos hanteert sinds zijn middelbare schooltijd de camera, en later ook pen en toetsenbord. Mede-oprichter en thans hoofdredacteur van AalsmeerVandaag. Altijd geïnteresseerd in mensen. Chaotisch, jongensachtig, vader van vier kinderen.