Elke vrijdag weer een schoon fietspad

‘Ik heb een levendige geest’

Door: Jan Dreschler. Elke vrijdagmiddag wordt het fietspad langs de N196 van Aalsmeer naar Uithoorn ontdaan van zwerfvuil door Marjan Leenen op haar scootmobiel. En dan komt ze heel wat tegen. Een toevallige ontmoeting leidt tot een gesprek met een levendige vrouw die ondanks haar handicap blijmoedig in het leven staat. Alleen de vraag ‘wie is Marjan Leenen’ is nog niet zo gemakkelijk te beantwoorden.

Marjan (62) werd geboren in het Limburgse Geleen, maar toen ze drie jaar was, kwam het gezin naar Uithoorn omdat vader een functie kreeg in Amsterdam. Na het lager en middelbaar onderwijs werkte ze eerst een half jaar als au pair in Parijs en daarna een jaar in de Verenigde Staten.

Diagnose MS
Aansluitend werkte ze jarenlang via uitzendbureaus. “Ik wist niet precies wat ik wilde en vond de afwisseling leuk. Soms bleef ik ergens wat langer hangen, zoals bij de VBA, waar ik drie jaar lang werkte.”

Na haar trouwen diende de eerste dochter zich in 1994 aan. Het was een zware bevalling
“Twee jaar later kreeg ik de diagnose Multiple Sclerose (MS). Het drong in eerste instantie nog niet eens zo tot me door.”

Er was enige schroom om dan nog een nieuw kind te wensen, maar na negen jaar werd toch haar tweede dochter geboren. “Het voelde of het zo moest zijn. Het was een cadeautje, ook al omdat ik gewoon heel gemakkelijk thuis ben bevallen.”

Het huwelijk hield geen stand en wat haar gezondheid betreft waren er ups en downs. “Ik begon kort na mijn diagnose met bioresonantie, een alternatieve geneeswijze en dat heeft me veel gebracht.”

Marjan woont nu samen met haar moeder en is afhankelijk van de scootmobiel voor langere afstanden. Het lopen gebeurt met behulp van rollator en stok.

Twee ontwikkelingen
Ondertussen zit ze niet bij de pakken neer en vult haar dagen met veel gymnastiek om in beweging te blijven, gesprekken met anderstaligen in de Uithoornse bibliotheek – taal is haar ding – en biljarten met acht andere dames. Dat zij zich bezig is gaan houden met het zwerfvuil tussen Aalsmeer en Uithoorn komt voort uit twee aparte ontwikkelingen.

Zo doet Marjan elke dinsdag mee aan Frame Running op de atletiekbaan in Uithoorn. Het is een para-atletieksport waarbij je met een runningframe verschillende afstanden loopt of rent. Die activiteit wordt begeleid door medewerkers van Ons Tweede Thuis.

Vrijwilliger in de bibliotheek
Daar opperde iemand de mogelijkheid om in de Aalsmeerse bibliotheek vrijwilligerstaken te verrichten.
Zij nam contact op en sindsdien komt ze elke vrijdagmiddag een uur naar de bibliotheek om tafels op te ruimen en de prullenbakken te legen. Dat gaat via AM-match, de organisatie die zich in deze regio bezighoudt met mensen die onder de participatiewet vallen.

‘Ik doe het vooral voor de vogels’
Een andere ontwikkeling was dat het college van Uithoorn op een gegeven moment een actie op touw zette om de straat schoon te houden. Het was mogelijk om daarvoor op het gemeentehuis een prikstok en een zak met een ring te verkrijgen. Die twee ontwikkelingen brachten Marjan op het idee om op haar wekelijkse tocht naar Aalsmeer het afval langs het fietspad van de N196 op te ruimen. “En dan kom je heel wat tegen. Dat was in de zomer even wat minder, maar nu het schoolseizoen weer begonnen is, kom je zelfs hele pizzadozen tegen langs de kant van de weg. Het is voor mij een soort bezigheidstherapie. Bovendien doe ik het vooral voor de vogels. Met name als er in het afval nog etensresten zitten, dan krijgen die vogels toch plastic binnen door daarin te pikken.”

Zwerfvuilpas
Uit aardigheid houd Marjan in een boekje bij wat ze zoal tegenkomt en beleeft. “De zak vol afval moet ik, eenmaal weer thuis, kwijt in de afvalcontainer, maar daar moet je in Uithoorn voor betalen. Daarom heb ik een speciale zwerfvuilpas gekregen, zodat ik er in elk geval kosteloos vanaf kan komen.”

Bosje bloemen
Soms krijgt ze positieve reacties van mensen die langskomen. “Ik heb zelfs een keer een bosje bloemen gehad. Er zijn ook wel mensen die me soms een beetje helpen. Het valt me op dat dat vaak om buitenlanders gaat.”

De vraag ‘wie ben je’ speelt door het gesprek heen. “Ik merk dat ik daar geen goed antwoord op heb en dat houdt me bezig. Ik heb een levendige geest en onderneem allerlei dingen. Dat ben ik. Maar ik heb ook een lichaam dat niet mee wil en dat ben ik ook. Dus eigenlijk is dat best een ingewikkelde vraag.”

(Foto’s: Jaap Maars)