Column: ‘Kloothommels en bromberen’

Door: Arjen Vos. Het voorjaar viel zo vroeg dit jaar dat we zelf een tafel en stoelen op het terras aan de plas moesten neerzetten. Dat gaf niet, alle begrip voor het feit dat de beheerder overrompeld was door deze plotselinge zomerse omstandigheden. Door de zonnebril bekeken lag de kleine poel met de strakblauwe lucht erboven er betoverend mooi bij. En werden onze oren verwend door zachte kabbelende golfjes en vrolijke fluiters in het omringende groen. De biertjes en wijntjes kwamen snel. Net als de gesprekken. Sinds we elke laatste vrijdag van de maand een vrijmibomo (vrijdagmiddagborrelmoment) hebben ingelast, steken we als AalsmeerVandaagredactie op wisselende locaties de koppen bij elkaar en bespreken wat zoal ter tafel komt. Goed voor de horeca, goed voor het teamgevoel en goed om onder de mensen te zijn. Je hoort namelijk altijd wel wat. Maar deze middag hoorden we meer dan ons lief was.

Het begon met een zacht onheilspellend gezoem op de achtergrond wat al snel uitgroeide tot een dreunend lawaai wat de glazen deed rinkelen en de borstkas liet trillen. Toen ineens was het er: de orkaan van lawaai. Misschien nog het beste te vergelijken met een 747 die aan de runway begint. Een praam vol jonge gasten met luidsprekers van het formaat klein model auto, stuiterde voorbij het net nog zo rustige terras. Met de handen als kommetjes om mijn oren kon ik door mijn samengeknepen ogen nog net de naam van de platbodem ontwaren. Die deed de bemanning eer aan: ‘Kloothommels’ stond er op de boeg. De motor van het vaartuig, normaal gesproken de herrieschopper, moest zijn meerdere erkennen in Mart Hoogkamer of Hazes Junior. Ik weet niet goed wie of wat er klonk, het geluid stond te hard voor herkenning. In gedachte zag ik het complete Poelse onderwaterleven in paniek een veilig heenkomen zoeken. Hoe de net door Theo Rekelhof uitgezette duizenden glasaaltjes, zich totaal gedesoriënteerd te pletter zwommen tegen het beton van het Waterfront. Het ergste was dat het geluid nooit meer ophield. Uit het zicht betekende niet uit het gehoor. Zelfs ver voorbij Kleine Poel en Dijksloot bleef het gerampestamp klinken. Wat zou ik ze graag te grazen hebben genomen als ik de mogelijkheid had.

Hoe ik ook mijn best doe, ik kan niet begrijpen wat dergelijke kloothommels beweegt om zo het water op te gaan. Zo zijn er veel meer dingen die ik niet begrijp. Een hek neerzetten om de Hogedijk te blokkeren is ook zoiets. Of dat op ruime afstand van de dijk wonende bromberen er niet tegen kunnen dat kloothommels ‘hun dijk’ als honden-wc gebruiken. Of dat er kloothommels op ‘hun dijk’ voorbij scheuren met herrie makende scooters. Ook schijnen er dak- en thuisloze kloothommels te zijn die overnachten in schuurtjes. Als enigszins praktisch ingestelde brombeer grijp je dan dus naar grove middelen en sluit je ‘jouw dijk’ af met een oerdegelijk hek.

Als ik tijdens dat vrijmibomo de mogelijkheid had gehad de Kleine Poel met een hek af te sluiten had ik het zeker weten ook gedaan. Lekker de brombeer uithangen. En vette pech voor al die gezellige bootjes die daarna kwamen…

Arjen Vos hanteert sinds zijn middelbare schooltijd de camera, en later ook pen en toetsenbord. Mede-oprichter en thans hoofdredacteur van AalsmeerVandaag. Altijd geïnteresseerd in mensen. Chaotisch, jongensachtig, vader van vier kinderen.