Arie

Op 10 oktober jongstleden overleed Arie Schotman op 67 jarige leeftijd. Zoals dat heet, op veel te jonge leeftijd. Arie kende veel mensen in Aalsmeer en Kudelstaart en veel mensen kenden hem. Hij heeft jaren de scepter gezwaaid in het Parochiehuis in Aalsmeer. Maar niet alleen om die reden was hij bekend. Je kon letterlijk niet om Arie heen. Hij mat 2 meter en 8 centimeter en had een innemende persoonlijkheid. Als hij je een hand gaf, dan voelde je dat een week later nog. Man wat had die gast een kracht.

In deze column wil ik graag herinneringen aan Arie ophalen die veel mensen die hem hebben gekend bekend voor zullen komen.

Zowel Arie als ik hebben onze jeugd doorgebracht in Amsterdam Noord. Hij woonde bij mij om de hoek. Of eigenlijk woonde ik bij hem om de hoek, want hij was er het eerst. Toch ontmoetten we elkaar pas toen ik Joke leerde kennen, de zus van zijn vrouw Vera. Toen Joke en ik trouwden werden Arie en ik zwagers. Het klikte direct. Arie en ik hielden allebei van whiskey en wij deelden een grote interesse voor de tweede wereldoorlog. Samen hebben wij de slagvelden in Normandië meerdere keren bezocht. Ik kan me nog herinneren dat er een landing van parachutisten werd nagespeeld. Daar wilden wij bij zijn en samen gingen we op weg naar de landingsplaats iets buiten Sainte-Mère-Église. We liepen tussen de Fransen. Nu was Arie vrij groot en zelf ben ik ook bijna twee meter. Arie had ook nog eens een kort leren pilotenjack aan. Om ons heen hoorde ik de Fransen zeggen: “Merde”. We staken met kop en schouders boven de mensen uit.

Arie was een uitstekend drummer. Hij heeft veel opgetreden met verschillende bands. Hij was ook lid van de The Seaforth Highlanders of Holland Memorials Pipes and Drums, een doedelzakband. Hij bespeelde de grote drum. Ik heb hem mogen zien optreden bij de herdenking in Wageningen. Arie in kilt was een indrukwekkende verschijning.

Schotland was een favoriet vakantieland van Vera en Arie. En heel toevallig staan daar nogal wat whiskeystokerijen. Hij heeft er heel wat gezien. Samen hebben wij in Nederland whiskeyproeverijen bezocht. En hij organiseerde thuis regelmatig proeverijen. Hij had een grote whiskey verzameling. En daar experimenteerde hij ook mee. Dan mengde hij verschillende whiskeys en liet mij en anderen dat proeven. Ik zei altijd dat Arie whiskey verzamelde en ik het dronk.

En dan was er nog het woordgebruik van Arie. Hij had vaak een koosnaampje voor mensen die dicht bij hem stonden. Mijn dochter bijvoorbeeld, een ranke en slanke verschijning noemde hij “pasgeboren girafje”. Een wat oudere dame heette een “oud geweer” of een “gebakje” en mijn zoon noemde hij, en eigenlijk maakte de leeftijd niet uit, een “larf”.

Arie en Vera hebben drie zoons ter wereld gebracht en ze hebben zes kleinkinderen. Arie was een echte familieman.

Achttien jaar geleden werd een ziekte bij hem geconstateerd waar hij lang tegen heeft gevochten. Hij was lange tijd de ziekte te vlug af totdat uiteindelijk het moment van capituleren kwam. Zijn afscheid was groots, veel mensen hebben hem, onder muzikale begeleiding van The Seaforth Highlanders, de laatste eer betuigd.

In mijn huiskamer hangt een schilderij dat Vera heeft geschilderd. Het tafereel is een kustlandschap in Schotland. Op een duin staat Arie, maar je ziet alleen zijn schaduw. Al wat nu rest is die imposante schaduw. Ik troost me met de gedachte dat hij nu met Han een biertje aan het drinken is.