Rekelhof draagt over aan volgende generatie

Door: Jan Dreschler. Theo Rekelhof (66) is de bekende en enige visser op de Westeinderplas. Zijn vader, grootvader en overgrootvader deden dat ook al, vanaf 1871. Lange tijd was niet duidelijk hoe verder moest gaan met het bedrijf nu Theo ouder wordt en de pensioenleeftijd nadert. Maar toen was er belangstelling bij schoonzoon Ruben. In Coronatijd kwam één en ander in een stroomversnelling en nu is de kogel door de kerk. Ruben neemt het bedrijf over. Hij is een kop groter dan zijn schoonvader dus “de onderneming groeit!”.

Theo Rekelhof is een geboren en getogen Kudelstaarter, woont op een prachtige plek aan de oever van de Westeinderplas en is al meer dan 30 jaar visser. Ruben Knelange (32) is geboren en opgegroeid in Leimuiden. Sinds maart woont hij in Kudelstaart met zijn vrouw en twee kinderen, waarvan de jongste vorige week werd geboren.

Hij hield op ‘single’ te zijn toen hij Noraly Rekelhof ontmoette, de jongste dochter van Theo. Wat een verrassing toen zij de dochter bleek van een heuse visser. En het klikte tussen schoonvader en schoonzoon.

Stroomversnelling
Overigens was het niet zo dat Ruben nauwelijks weet had van palingrokerij. Een oom en tante waren palingrokers en de kleine Ruben immiteerde hem tot en met de eeuwige peuk in de hoek van zijn mond. Maar oom en tante raakten op de achtergrond en Ruben kwam te werken in de audiovisuele techniek. Hij had, toen ze elkaar leerden kennen, wel onmiddellijk interesse in het werk van zijn schoonvader en hielp wel eens op zaterdagen. Dat was leuk om te doen. In Coronatijd was hij ZZP-er en veel van het werk met groepen mensen die audiovisuele ondersteuning nodig hadden viel weg. Daarom ging hij wat langer bij zijn schoonvader aan het werk. “En toen kwam alles in een stroomversnelling.”

Historie
Het bedrijf van Theo Rekelhof is al heel oud. Overgrootvader Kees Rekelhof startte met vissen in 1871, aanvankelijk in de Zuider Legmeer en toen die werd drooggemalen verhuisde hij naar Kudelstaart. Hij mocht er een huis bouwen, maar wel aan de ‘arme’ kant, dat wil zeggen aan de waterkant. Een heel verschil met wat er nu aan de waterkant staat.

Opa Dirk Rekelhof nam het over in 1910, vader Cor Rekelhof en zijn broer Theo rond 1950 en Theo vist sinds 1991. Het was nog maar de vraag of hij het bedrijf van zijn vader zou overnemen, want er was nog een oudere broer. Dus voer hij eerst zeventien jaar op de grote vaart, maar toen kwam zijn kans.

Verdienste
De vraag is of je er goed van kunt leven als visser. “Dat wisselde erg door de jaren heen. Mijn opa is arm geboren en is arm doodgegaan. Het was dan ook de tijd van de crisis en de oorlog en er was veel concurrentie op het water. Mijn vader heeft er goed van geleefd. Het water veranderde. Het werd troebel en dat is veel beter voor de visstand. Hij is er rijk van geworden. Sinds 1990 is het water weer helderder. Dat zien we in Nederland graag en het is ook goed voor de biodiversiteit. Maar voor de visstand is dat minder gunstig.”
Gelukkig is er geen concurrentie meer. Rekelhof is de enige die de 800 hectare wateroppervlak van de gemeente mag bevissen.

Over elkaar
Desgevraagd zegt Theo over Ruben: “Hij is slim, hij leert snel en hij is handig, allemaal zaken die goed van pas komen. Ook is hij heel ondernemend. Hij moet natuurlijk nog wel veel leren, maar je voelt dat hij het in zijn vingers krijgt.” Ruben over zijn schoonvader: “Hij is een ontzettend goede leermeester, hij is constant bezig met vertellen en uitleggen. Wat ook mooi is, hij blijft onder alle omstandigheden rustig. Maar hij daagt je soms ook wel uit, dus af en toe wordt ik voor het blok gezet.”

En vissen is niet zo eenvoudig, zo blijkt tijdens het gesprek. “Een gevulde fuik omhooghalen kan iedereen, maar de boot bedienen is een ander verhaal. Dat is niet zo maar een stukje varen. Dat leer je alleen door veel ervaring.”

Vroeg op
De dag voor een visser begint vroeg, zij het niet zo vroeg als vroeger. Toen moest het nog roeiend gebeuren en vroeg in de ochtend is er de minste wind. Dat scheelt een stuk. Theo gaat om een uur of zeven het water op en dat zijn heerlijke, uren zo alleen op de prachtige Westeinderplas. Het sociale contact komt later op de dag als Theo voor zijn klanten in de winkel altijd ruim de tijd neem en nooit verlegen is om een verhaal.

Overdracht
De bedoeling is dat Ruben het bedrijf in de komende vijf jaar geleidelijk overneemt. Het is nog een heel werk omdat netjes te doen. Maar beiden zien geen problemen. Ze kunnen goed met elkaar opschieten. Theo zal wel altijd blijven vissen, maar de druk is er dan af.

Of ze elkaar dan voor de voeten gaan lopen? “Ik heb van mijn vader geleerd hoe je dat op een goede manier moet doen. Je kunt helpen indien gewenst, maar de bedrijfsvoering laat je helemaal over aan de nieuwe generatie die ook weer met nieuwe inzichten komt. Ik ben bijvoorbeeld geen goede ondernemer, ik ben een visser! Ruben heeft wat meer ondernemingslust.”

Lezingen
Theo geeft veel lezingen. Hij lijkt dat moeiteloos te doen, vroeger was hij best verlegen. “Ik weet nog goed de eerste keer dat ik dat deed. De aquariumvereniging had de vraag gesteld of ik iets wilde vertellen over het vissen in de Westeinder. Dat ging natuurlijk nog zonder PowerPoint of overheadprojector, alleen gewapend met een paar flinke foto’s. Ik dacht, weet je wat, ik vertel gewoon dat de Westeinderplas net zoiets is als een aquarium, als er iets niet deugt gaat alles dood.”

Sindsdien heeft hij een flinke reputatie als spreker opgebouwd. Hij zit dan ook vol anekdotes over het werk, over de Westeinderplas en over alle ‘nevenvangsten’ die in de vitrine in zijn winkel te bewonderen zijn. Ook radio en TV doen regelmatig een beroep op hem om iets te vertellen over een aan de visserij gelieerd onderwerp. Of Ruben dat ook allemaal gaat doen is nog de vraag. In elk geval heeft hij een vlotte babbel en praat al heel gepassioneerd over de visserij.

Maar of hij net als zijn schoonvader gaat spreken tot aan de Christelijke vrouwenvereniging van Schoonhoven aan toe? Want zelfs daar scoort Theo met het verhaal hoe hij eens (dat was wel heel uitzonderlijk) 6000 kilo vis in één keer naar boven haalde. Toen hij dat vergeleek met de wonderbare visvangst werd er begripvol geknikt. Dit was iemand die zijn klassiekers kende. Die instemming was wat aarzelender toen hij zei: “Ik weet zeker dat ik naar de hemel ga, want als ik bij de hemelpoort kom zegt Petrus: “Hallo collega, loop maar meteen door! ”

Of hij nog plannen heeft na het vissen? “Ik heb in de zeventien jaar grote vaart de hele wereld gezien en ben tot de conclusie gekomen dat Nederland het allerfijnste land is om te vertoeven. Ik ben een tevreden mens.”

(Foto´s Jaap Maars)