Column: ‘Nixen, zwaaien en Memento Mori’

Door: Arjen Vos. Bij het naderen van de datum voor mijn columnbeurt, ging het in mijn hoofd alle kanten op. Waarover nu weer 700 woorden aan te wijden? Ik neem u even mee in mijn door de vele prikkels gevormde brokkelbrein.

Optie1: ik zou het over sociale media kunnen hebben. Dat we al sinds september vorig jaar gestopt zijn met Twitter vanwege de overname door de megalomane geldwolf Elon Musk die het ooit zo vriendelijke blauwe vogeltje inruilde voor een duister kruis. Ondanks onze 2000 volgers was er geen haan die ernaar kraaide dat we niet meer twitteren of ‘ixen’. In feite ‘nixen’ we nu dus.

We ‘doen’ wel Facebook en Instagram. En nu ik het daar toch over heb wil ik de Facebookers onder u bij deze oproepen om de uitnodiging ons te volgen even te activeren. We zitten tegen de 8000 volgers aan maar denken dat er nog duizenden Facebookgebruikers zijn die ons nog niet officieel geaccepteerd hebben. Wilt u ’t even checken?

Optie2: Ik zou het over zwaaitegels kunnen hebben. Een bedenkelijk fenomeen bedoeld om oudjes in en om zorginstellingen zich minder eenzaam te laten voelen. Signaleer je al wandelend zo’n gekleurde stoeptegel, wordt er van je verwacht dat je je hand opsteekt naar de bejaarden die daar in hun kamertje of op het bankje voor het huis naar uit zitten te kijken. Het idee klinkt sympathiek. Dat de kinderburgemeester het initieerde en met de onthulling ervan aandacht vroeg voor het thema eenzaamheid onder ouderen; helemaal prima. Maar zwaaien als medicijn tegen eenzaamheid..?

Met twee schoonouders in het Zorgcentrum weet ik inmiddels dat je over indicatie5 moet beschikken om daar volpension te krijgen. “Die krijg je niet voor zweetvoeten,” zegt schoonmama. En dat klopt. Wat goed meewerkt is als je een vorm van dementie hebt, een beroerte hebt gehad, getroffen bent door Parkinson, Alzheimer of een combinatie van deze vier aandoeningen. Wanneer deze oudjes een zwaaiende hand op een afstand van 50 meter waarnemen is dat een dusdanig knappe prestatie dat als ze betrapt worden bij het terugzwaaien ze het risico lopen dat hun zorgindicatie wordt afgenomen…

Wat wèl helpt tegen eenzaamheid is naar de bewoners toe gaan, een praatje maken, vragen of je een boodschapje voor ze kunt doen of een spelletje met ze kunt spelen. Met het voorjaar in aantocht zitten ze straks weer voor de deur in het zonnetje. En anders zijn ze binnen te vinden. Zoek ze op, de deuren van het huis staan altijd open. Dat geldt ook voor ’t Kloosterhof.

Optie3: Van een zorgcentrum is het een klein stapje tot het onvermijdelijke. Dat wat ons allemaal te wachten staat: de dood… Dat deze alomtegenwoordig is hoef ik u niet te vertellen. Maar moet je het daar nou echt over hebben in een column, vraagt u zich misschien af. Toch wel. Als midden vijftiger word ik de laatste tijd steeds meer geconfronteerd met de generatie boven mij die wegvalt, zeg: de ouders van vrienden en bekenden. Maar ook oud-collega’s, oud-docenten, oud-trainers en tussendoor ook nog wat bekenden die niet zo oud mochten worden.

Dat je langzaam opschuift in het leven en alles meemaakt wat daarbij komt kijken aan gevoelens, aan beperkingen, aan confrontaties. Daar had niemand me ooit op helpen voorbereiden of voor gewaarschuwd. Misschien zegt u: welkom bij de club. Andersom, als u tot een jongere generatie behoort zeg ik: geniet van je jeugd, blijf in beweging maar ook houd je goed vast voor wat komt.

Voor wat betreft de mensen die ik ga missen, ik troost me met de gedachte dat het beter is mensen te missen dan dat je ze nooit hebt gekend. Wat ook kan helpen is de wijsheid van filosoof Epicures die zei dat zolang wij er zijn, de dood er niet is en als de dood gekomen is, wij er niet zijn. Volgende week vieren we Pasen. Voor mij het feest van nieuw leven en de boodschap dat de dood niet het laatste woord heeft.

(Foto’s Arjen Vos)

Arjen Vos hanteert sinds zijn middelbare schooltijd de camera, en later ook pen en toetsenbord. Mede-oprichter en thans hoofdredacteur van AalsmeerVandaag. Altijd geïnteresseerd in mensen. Chaotisch, jongensachtig, vader van vier kinderen.