Korreltje zout

Nooit eerder veroorzaakte het tv-programma Zembla zoveel ophef als anderhalve week geleden: rubberkorrels op kunstgrasvelden zouden mogelijk ernstige ziektes veroorzaken. Het onderwerp sloeg in als een bom. Ook bij mij. Ik was geschokt, voelde me vies, en ben meteen na de uitzending nog eens gaan douchen. Eerder op de dag had ik namelijk met een stel zelfbenoemde Old Stars een potje Walking Football gespeeld op het FC Aalsmeer-terrein aan de Beethovenlaan, in een hoek van het hoofdveld. Inderdaad: op kunstgras, gul bestrooid met de verdachte korrels. Ben ik nu terminaal of is er sprake van korreltjes zout?



Toen ik ruim een half jaar geleden, na een stop van bijna veertig jaar, bij de wandelende voetballers mijn rentree maakte, wist ik nog niets van rubberkorrels. Wel viel het me bij thuiskomst op, dat er ondefinieerbare troep uit mijn schoenen en kleren rolde. Het huis lag opeens vol zwarte bolletjes! Niemand had me daar voor gewaarschuwd. En zeker het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu niet. Daar hadden ze, zo bleek uit de reportage van Zembla, volstaan met een halfbakken onderzoekje naar het gevaar van gemalen autobanden. Broddelwerk van slapjanussen. Zouden ze zo ook de milieuschade van het vliegverkeer rondom Schiphol in kaart brengen? Zet zeven omwonenden van de luchthaven een dag in hun tuin, laat ze de dag erna even plassen, en meld op een A4'tje wat de resultaten van het onderzoek zijn. Zo iets.



Voorlopig is de onrust over de korrels goeddeels weggemasseerd. Er volgt nu een nieuw onderzoek waar we misschien nooit iets van zullen horen. Tot dan blijft de bal ook op de velden van FC Aalsmeer vrolijk stuiteren. Bij Aalsmeer Zaterdag tegen AFC (3-1!) heb ik vorige week geen supporters met mondkapjes gezien, evenmin bange voetballers in alles bedekkende boerka's, spelers met lichtgevende ogen en op stelten spelende doelmannen. Niettemin roep ik uit de grond van mijn hart: weg met het akelige, gevoelloze kunstgras, zelfs als er binnenkort kurkdeeltjes of misschien wel broodkruimels op worden gestrooid. Ik pleit voor een terugkeer naar natuurlijk voetballen. Lekkerder dan op het tweede veld aan de Sportlaan heb ik nooit gespeeld. Drie weken na de start van het seizoen zag je alleen in de hoeken van de akker nog een paar groene sprieten, verder kon je ongeremd prutten en soppen in zand en klei. Zalig!



Liever een vieze broek dan gefileerde autobanden tussen mijn tenen.

Tekst en illustratie Jacques de Jonge