Column: ‘Zeg het met bloemen’

Door: René Spaargaren. Je hebt het vast ook al gemerkt. De lente doet langzaam haar intrede. Bloembollen die als dood in de grond leken te zitten komen tot leven bij de eerste zonnestralen. Narcissen, tulpen, krokussen in de prachtigste kleuren. Geniet jij ook zo van zo’n prachtige bos? Gekregen toen je jarig was. Of als bemoediging in een moeilijk tijd. Of zomaar omdat iemand van je houdt?

In de Dorpskerk is het een goed gebruik om elke week meerdere gemengde bossen bloemen weg te geven aan gemeenteleden die jarig zijn, als bedankje of omdat ze een bemoediging nodig hebben. Daarnaast worden er ook maandelijks bloemen geschonken aan mensen buiten de kerk die een hart onder de riem wel kunnen gebruiken. Naast dat we de liefde naar elkaar in de kerk laten zien, doen we dat ook naar de mensen om ons heen.

Hoewel we in Aalsmeer steeds minder kassen hebben waar families met passie, bloed, zweet en tranen de gewassen opkweken, staan we toch nog altijd bekend als bloemendorp. Dus bloemen blijven belangrijk.

Toch wil ik in deze column een kritische noot plaatsen bij een bos bloemen. Waarom geven wij eigenlijk bossen bloemen weg die feitelijk ten dode zijn opgeschreven? Los gesneden van hun wortels komen ze en na een lange reis over de wereld via de veiling en handelaar bij ons in huis. Hier kunnen we ze dan (denk er natuurlijk wel aan om ze schuin af te snijden en een zakje voeding aan het water toe te voegen…) nog een week of langer mooi houden. Maar uiteindelijk is het mooie eraf, ze verkleuren, verdrogen en vallen uit. Om uiteindelijk in de groene bak te verdwijnen.

Ondanks dat een bos bloemen ten dode is opgeschreven wil ik de bekende reclameslogan benadrukken: ‘Zeg het met bloemen!’

Daaraan denkend zag ik een parallel tussen bloemen en mensen. Misschien herken je het gevoel om deels of volledig afgesneden te zijn van het leven dat je leeft. Dat kan door persoonlijke omstandigheden veroorzaakt zijn maar ook door wat er om je heen gebeurt. We hoeven maar naar de televisie of  internet te kijken om het gevoel te krijgen dat de hele wereld ten onder gaat. Je dacht misschien dat je nog wel stevig in uw schoenen stond maar je voelt je omvergeblazen door wat je ziet of overkomt.

Afgesneden. Los van de wortel. Waar haal je dan nog de kracht vandaan om te groeien en weer tot bloei te komen?

Persoonlijk ben ik blij dat ik bij een kerkelijke gemeenschap hoor waar je een beroep op kunt doen als je in zo’n situatie bent terecht gekomen. Gelukkig zijn er in de omgeving ook vele verenigingen, groepen of gemeenschappen die hulp en ondersteuning kunnen geven. Belangrijk is dat je in zulke gevallen gezien wordt. Dit geeft weer verbondenheid en kracht om door te gaan. Of dat nu is door een bezoekje, een kaart, een telefoontje of een prachtige bos bloemen. Door een beetje zorg en aandacht te besteden zul je zien dat je weer kracht krijgt om tot bloei komen. Ondanks het gevoel afgesneden te zijn.

René Spaargaren is lid van de Hervormde kerk van Aalsmeer Dorp waar hij zich onder meer inzet als muzikaal begeleider. In het dagelijks leven is René verantwoordelijk voor de Computerwerkplaats bij Ons Tweede Thuis, locatie Mendel.