Vandaag maken we tussen het rijtje vaste columnisten ruimte voor Mariëlle Wegman. Onze medewerkster beleefde deze week een mijlpaal met haar vijftigste verjaardag. Of ze daar een column over mocht maken, vroeg ze heel beleefd. Dat mocht. Voor het resultaat hoeft u dit keer niet op de link te klikken. Gewoon verder lezen is voldoende. 

Vijftig

Zoals elke editie, nam ik ook dit jaar in de week van mijn verjaring een week vrij van mijn werk. Over het algemeen moet ik er niet zoveel van weten, zo’n verjaardag. De hele dag felicitaties en gedoe, dus besloot ik zo’n twintig jaar geleden dat het anders moest. En dat ‘anders’ werd een weekje vrij. Zo ook dit jaar. Maar gesproken over anders, dit jaar was het wel degelijk anders dan voorgaande jaren. Ik ‘zag’ deze keer namelijk de vrouwelijke variant van Abraham: Sarah. Kortom, ik bereikte de afgelopen week de vijftigjarige leeftijd.

Het laatste jaar in mijn veertigers, ik werkte het hele afgelopen jaar langzaam, maar gestaag, naar deze verjaardag toe. Een jaar dat mij sneller ging dan mij lief was. Tot aan, pak ‘m beet, mijn dertigste verjaardag kon het mij niet snel genoeg gaan. Daarna betreurde ik alleen nog maar de steeds harder voortrazende tijd. Het besef van het eindige, het verlies van het jeugdige. Niet het hele jaar door hoor. Nee, gelukkig niet, dan was ik allang bij de pakken neer gaan zitten. Slechts rondom mijn verjaardagen stond ik daar even bij stil, en daarna ging ik er weer voor. Het afgelopen jaar was dat toch net even anders. Vijftig. Een mijlpaal. Sarah. Het grote aftellen gaat daarna wel zo’n beetje beginnen.

Nu, daags na de festiviteiten, sta ik er toch weer iets anders in. Wakker worden ging nog net zo makkelijk als een week tevoren. Het maakte niets uit. Goed, ik moet geen vergelijking trekken met twintig jaar geleden. Ik piep en kraak wat meer, de brillen worden met het jaar sterker, letsel herstelt minder snel en ik moet vaker vragen ‘sorry, wat zei je?’. Het verval sluipt er langzaam in. Maar bezijden dat, weiger ik mij neer te leggen bij dat magische getal. Vroegah, toen alles anders was, was je zowat bejaard als je vijftig was. Tegenwoordig is vijftig gewoon het nieuwe veertig. Of, met een beetje fantasie, het nieuwe dertig.

Deze Sarah – nee geen pop op de galerij, dank u wel – werkt 32 uur als verpleegkundige in Amstelveen, heeft samen met vriendin Tamara daarnaast een bedrijfje in fotografie en schrijfwerk in Alphen aan den Rijn, zou het liefst nog een DJ-set aanschaffen, zit volop in de zakelijke sociale media, laat zich nog regelmatig tatoeëren, heeft een radioprogramma bij Radio Aalsmeer en zet zich ook nog in voor AalsmeerVandaag. Zolang er nog geen rollator in mijn halletje staat, zolang mijn tanden ’s nachts nog niet op sterk water hoeven maar gewoon in mijn mond zitten, zolang ik in de winter nog geen preventieve griepinjectie hoef te halen (want, risicogroep), blijf ik mij die ambitieuze en energieke dertiger voelen. Wat daar natuurlijk ook aan bijdraagt zijn uitspraken als: “maar je ziet er helemaal niet uit als vijftig”, of “Huh, ik dacht dat je ergens eind dertig was ofzo”. Reacties onder deze column zijn van harte welkom… Maling aan de wereld, vijftig rules!

Mariëlle Wegman is een creatieve duizendpoot. Schrijven, fotograferen, radio maken en in het dagelijks leven bejaarden verzorgen. En dan heeft ze ook nog een hond waarmee ze van alles beleeft. Verliefd op Aalsmeer maar wonend in Alphen. Loerend op een mogelijkheid terug te keren naar haar geboorteplaats. Tikkeltje druk…