Gastcolumn: ‘In Aalsmeer is de kerstfilm realiteit’

Door: Juliette van der Laarse. Het is een koude avond en ik zit met een warme kop koffie in een veel te grote trui achter mijn laptop. Op de achtergrond speelt één van de vele voorspelbare kerstfilms over een vrouw die tijdens de feestdagen de magie van haar dorp herontdekt. Terwijl ik kijk, herken ik hoe ik dit jaar diezelfde magie herontdekt heb. Een passend decor dus voor het schrijven van dit artikel: mijn kleine ode, deze kerst, aan de charme van ons eigen dorp.

Wie mij kent, weet dat ik een echte Aalsmeerse ben – en wie mij niet kent, had het kunnen raden door mijn achternaam. Ik groeide op in het Aalsmeer van de jaren ’90, waar iedereen elkaar op straat en in de winkels zonder uitzondering gedag zei. Waar mijn achternaam op verjaardagen steevast de vraag “Van wie ben jij er een?” opriep. Als telg van een rozenkwekersfamilie hoorde ik de verhalen over ons dorp in geuren en kleuren van mijn ouders en grootouders. De veiling was nooit ver weg en ademde hetzelfde dorpsgevoel: niet alleen een werkplek, maar een verlengstuk van onze gemeenschap. In ons dorp wist iedereen alles van elkaar. Soms vond ik dat frustrerend, maar het maakte ook dat elk praatje oprecht en hartelijk voelde.

Het dorpsgevoel werd me des te duidelijker toen ik steeds vaker buiten Aalsmeer ging ondernemen. In steden als Amsterdam, Leiden, en Den Haag was ik het dorpse meisje in de grote stad. Hoewel ik genoot van de snelheid en kansen, voelde het nooit als ‘thuis’. Maar ook ‘thuis’ veranderde. Aalsmeer groeit, en steeds meer nieuwe bewoners uit Amsterdam en omstreken vinden hier een plek. Families kennen elkaar niet meer zoals vroeger, begroetingen op straat worden zeldzamer, en de verbondenheid die er ooit was lijkt minder vanzelfsprekend. Het Aalsmeer van mijn jeugd voelt steeds verder weg. Soms maakt dat me nostalgisch.

Gelukkig bleek mijn nostalgie ongegrond. Wat de films vaak romantiseren over dorpen, herontdekte ik afgelopen jaar. Het besef dat de gemeenschap die ik miste, nog steeds aanwezig is, werd voor mij duidelijk tijdens een gebeurtenis die onze familie diep raakte.

Een paar jaar geleden werd bij mijn vader Herb een degeneratieve hersenziekte vastgesteld. Het veranderde zijn leven—en dat van ons—onherroepelijk. Vooral het afgelopen jaar is zijn situatie snel achteruitgegaan. Praten of schrijven kan hij niet meer, en hoewel hij nog enige controle over zijn lichaam heeft, is hij nu ook rolstoelafhankelijk. Mijn moeder en ik deden alles om hem thuis te verzorgen, maar ondanks onze inspanningen gebeurden er soms nare ongelukken, vaak met ambulancebezoeken tot gevolg.

We zijn een gezin dat niet snel om hulp vraagt. Maar dat hoefde ook niet. Onze buren en dorpsgenoten wisten genoeg, zelfs al hield mijn moeder uit emotie de details vaak voor zich. Zoals dat gaat in een dorp waar mensen elkaar echt zien en kennen, voelden ze wat er speelde. En waar anderen misschien zouden aarzelen, handelden zij zonder twijfel. Bloemen, kleine cadeautjes, een vriendelijk woord—er stond bijna altijd iemand voor de deur. Ze vroegen hoe het met ons ging, boden hulp aan, wilden ritjes naar het ziekenhuis regelen of maaltijden brengen. Zelfs als we dat beleefd afsloegen, raakten hun gebaren ons diep. Het liet zien dat we er niet alleen voor stonden.

Mijn vader woont sinds kort in Zorgcentrum Aelsmeer, maar dat maakt de steun naar mijn moeder -voor wie dit zwaar valt- niet minder. Die blijft dagelijks voelbaar. Wanneer ze door Aalsmeer loopt, spreken mensen haar aan en vragen hoe het gaat. Die betrokkenheid betekent meer dan woorden kunnen zeggen. In een jaar vol donkere momenten zijn al die mensen en kleine gebaren warme lichtpuntjes.

Dat is de echte kracht van een dorp: niet alleen de plek, maar de mensen die er wonen. Waar iedereen elkaar kent, met al zijn goede en minder goede kanten. Waar soms wordt geroddeld of te snel een oordeel wordt geveld, maar ook waar slecht nieuws als eerste wordt gehoord en mensen zonder aarzelen in actie komen. Het zijn die gebaren van zorg en verbinding die Aalsmeer tot meer maken dan alleen een verzameling huizen. Ze geven betekenis aan wat het betekent om erbij te horen.

Wanneer ik nu een van die vele cliché kerstfilms kijk, zie ik niet alleen een verhaal, maar herken ik de echte magie die ons eigen Aalsmeer te bieden heeft. Niet in de Amerikaanse overdrijving, maar in het echte ons-kent-ons-gevoel. In de verhalen van families die elkaar al generaties lang kennen. In de lokale feesten en tradities – zoals onze aankomende ‘laatste werkdag’ – die we alleen in ons dorp kennen en vieren. Dat is waar ik Aalsmeer in herken: een plek waar de gemeenschap altijd weer samenkomt.

Deze kerst besef ik dat de mooiste verhalen niet uit films komen, maar uit de echte momenten die we samen delen. En in Aalsmeer hebben we die verhalen in overvloed—verhalen van zorg, verbondenheid, en het diepe besef dat we er voor elkaar zijn. Die small town charm, zoals ze dat zo mooi noemen, die hebben we hier. En daar mogen we met recht ontzettend trots op zijn.

De naam van Juliette van der Laarse klinkt niet voor het eerst op AalsmeerVandaag. Toen zij in 2018 werd genomineerd voor de V!VA Tech Talent Award, deden wij daar melding van. Ze greep als software-ontwikkelaar naast de prijs maar maakte wel naam in de wereld van de educatieve games en behoorde tot de top 400 van meest inspirerende Nederlandse vrouwen. Deze Kerst laat ze zichzelf van een heel andere kant zien met een persoonlijke column. We gaan vast en zeker nog meer van haar horen.