Hoe is het nu met… Deborah Harting?

Door Leni Paul. Ooit was ze onderwijzeres op de De Hoeksteen, nu onderwijst ze wereldwijd de Nederlandse taal vanuit haar appartement in Mexico-City en is ze eveneens verbonden aan het Nederlandse Instituut voor Taal en Cultuur aldaar. ‘Even’ was Deborah Harting voor een korte vakantie in het ouderlijk honderd jaar oude huis op de Uiterweg. Hoe gaat het nu met de avontuurlijke 46-jarige Deborah ?

Ze straalt levenslust en enthousiasme uit en als mijn voorgevoelens me deze avond niet bedriegen zijn er veel avonturen op te tekenen. Deborah is geboren in Haarlem, ging naar de lagere school bij meester Bierling op de Eltheto, gevolgd door twee jaar Alkwin College waarna ze aan het Hermann Wesselink College het HAVO-diploma behaalde.

Kermisklanten en circusartiesten
“In 2000 ben ik afgestudeerd aan de PABO en na negen jaar op De Hoeksteen in de Ophelialaan te hebben lesgegeven kwam ik in aanraking met Stichting De Rijdende School. Dat is een landelijke organisatie waarbij wordt lesgegeven aan kinderen van circusartiesten en kermisexploitanten. Het zijn dus schoolklassen, alleen niet in een regulier klasgebouw, maar in een tot schoolklas omgebouwde vrachtwagen.

Deborah, zo wordt tijdens dit gesprek duidelijk, is een optimistische vrouw die het avontuur niet schuwt en goed weet wat ze wil. Daarbij blijkt ze onder de in een mensenleven niet altijd te vermijden minder gunstige momenten en in in onfortuinlijke omstandigheden, altijd de zonzijde te zoeken.

Poffertjeslucht
“Ik heb genoten van het lesgeven in De Rijdende School. Soms stond je met die vrachtwagen naast een kermis, rook je in de klas de poffertjeslucht, heel apart. Het waren kleine klassen, soms had je maar een enkele leerling, soms acht. Ik heb er tot 2011 gewerkt en ben toen naar Mexico verhuisd.”

Online juf
Mexico, een immens groot land, toch niet een zo voor de hand liggende keuze om je daar te gaan vestigen, lijkt me. Kende je het land en wat trok je daarin aan? “Ik was er al eens geweest via een Aalsmeers charitatief project. Een bijzonder land. Ik trouwde met een Mexicaanse man met wie ik enkele jaren samenwoonde in de stad Playa del Carmen. In die jaren ben ik voor het eerst gaan lesgeven op de middelbare school, in het Engels, had tenslotte al elf jaar ervaring in Nederland. Ook heb ik een paar jaar als gids in het toerisme gewerkt. Daarna ben ik verhuisd naar Mexico-Stad en inmiddels werk ik voor een online platform dat ik dagelijks bedien, waarbij het gaat om Nederlandse taalles geven aan volwassenen die overal ter wereld gevestigd kunnen zijn.”

Colombiaanse uit Kudelstaart
Wie zijn dan je leerlingen? “Dat is een groot scala overal vandaan. Je krijgt de leukste contacten. Zo had ik onlangs een in Kudelstaart wonende Colombiaanse vrouw die Nederlands moest leren voor haar baan in Amsterdam. Ook geef ik les aan kinderen van Nederlandse ouders die in Mexico zijn gevestigd en die graag willen dat hun kinderen, die toch overal Spaans om zich heen horen, ook Nederlands leren. Dit is zowel online, als in een ‘echte’ school. Ik vind het heerlijk om dit werk te doen. Het is allemaal digitaal en heel afwisselend. Je deelt ook zelf je tijd in. Ik begin doorgaans ‘s morgens plaatselijke tijd met mijn werk, voor de meeste Europeanen is dan de werkdag voorbij.

Flamenco
En is er nog tijd voor hobby’s? “O ja, ik heb inmiddels heel wat van dit grote, interessante land gezien, heb er veel vrienden, ik dans graag, ben lid van een flamencoschool. Ja, vroeger in Aalsmeer zat ik op jazzballet bij Olympia, maar dit is wel iets anders. En er komen regelmatig vrienden over uit Europa, mijn dagen zijn gevuld.”

Blonde aardbei
En regelmatig kom je weer eens naar Aalsmeer. Zou je hier nog kunnen wennen? (Denkt lang na) “Ja, ik leef nu wel in een heel andere wereld. Ik ben opgegroeid tussen de aardbeien in Aalsmeer. Men noemt mij in mijn Mexicaanse vriendenkring ‘Fresa’, Spaans voor aardbei. Ik ben blond, en dat associeert men dan met een aardbei. De klasseverschillen tussen de bevolkingsgroepen zijn groot, groter dan in Nederland. Het is gewoon een andere wereld. In Mexico-Stad zijn dag en nacht winkels open, als ik ‘s avonds laat nog boodschappen wil doen, nog even naar de schoenmaker of naar de bakker wil, het leeft er altijd. Er zijn altijd wel mensen op straat. En ik ben in Mexico na al die jaren wel ingeburgerd, terug in Nederland zou het natuurlijk wennen zijn.“

Veel geklaagd
Wat viel je na al die jaren in Mexico-Stad bij terugkomst op in het vertrouwde Aalsmeer? “Er is hier heel veel anders. Ik leef en woon in een miljoenenstad in Latijns-Amerika en ben dan even terug op de Buurt waar natuurlijk door de jaren heen ook heel veel is veranderd. Wat ik wel vind is dat er in Nederland zo veel wordt geklaagd. Ik mis hier de vrolijkheid, ben daar in Mexico erg aan gewend. En men is er erg met elkaar begaan, kijkt naar elkaar om.”

(Foto’s Arjen Vos en privéarchief Deborah Harting)