Sport Op Zondag

De handballers van Fiqas Aalsmeer zijn al een tijdje op de sukkel. Verrassend goede en helaas minder verrassend slechte wedstrijden volgen elkaar op. Het gedobber is niet uit te leggen. Ik denk dat de trainers René Romeijn en Djordje Stevanovic er evenmin iets van hebben begrepen. Het technisch duo trok een maand of twee geleden de deur van de Bloemhof achter zich dicht. Of ze er zelf genoeg van hadden of hun congé hebben gekregen is niet duidelijk geworden. De clubleiding houdt het in een zuinige mededeling op 'onvoldoende basis voor voortzetting van de samenwerking'. Het is een pleister die overal op plakt. Na een summier berichtje in de digitale krant van de club en het aanstellen van twee interimtrainers gaat het sportleven ook in de Bloemhof gewoon verder. En waarom ook niet, business as usual.

 

Wat mij betreft hoeft niemand zich ongerust te maken over het ruisje binnen de alom beminde vereniging. Grilligheid in de resultaten en onbegrip tussen trainers en spelers behoren gewoon bij de clubcultuur. Ik schreef daar bijna vijftig jaar geleden al over. In mijn stukje noemde ik de spelers van het eerste team toen lastige klanten voor trainers. Het waren de jaren van Jan Rinkel, Jack Tromp, Dirk Elenbaas, Joop Jongkind en Tom Aardewijn, om het maar even bij deze namen te laten. Uitstekende handballers. Toch betitelde voormalig voorzitter Jaap van der Ploeg deze generatie spelers als een stelletje lamzakken. Hij zei het met een lachje, maar de boodschap was niet minder duidelijk.

 

Mentaliteit

Arnold den Hartog, een gerenommeerd trainer uit Utrecht, was een van de weinigen die het aparte Farregatse sfeertje in die jaren goed aanvoelde. Hij leidde het gezelschap eigenheimers van de overgangsklasse zaalhandbal naar de hoofdklasse en kon in dezelfde periode ook een landstitel veldhandbal bijschrijven op zijn curriculum vitae. Nadat Den Hartog zijn hielen had gelicht was de rek ook meteen weer uit de groep. Kwestie van mentaliteit, meende clubsecretaris Jan van Grieken toen.

 

De vrijblijvende benadering van het handbal had in die jaren voor een groot deel te maken met de dageijkse activiteiten van de spelers. Ze werkten bijna allemaal in de bloemisterij, de arbeid stond noodgedwongen met stip op één. Op zondagen van huis kon nog net, op een doordeweeks reisje naar Emmen, Hengelo of Beek in Limburg zaten de spelers niet te wachten. Er werd trouwens ook flink gespijbeld op trainingsavonden, en uitnodigingen voor het meedoen aan buitenlandse toernooien verdwenen soms in de prullenmand. Vooral de zeer getalenteerde Jan Rinkel was niet zo happig op doordeweekse wedstrijden, centrale trainingen van het nationale team en buitenlandse trips. Op oefen- en speeldagen derfde hij geen inkomen en de kachel moest toch blijven branden. Meedoen met Oranje had daardoor geen prioriteit. Zijn aantal caps bleef ver onder het mogelijk haalbare: slechts twee.

 

Nieuwe start

Het niveau van het Nederlandse handbal ging in die jaren snel vooruit en Aalsmeer leek met de vrijblijvende instelling van de spelers de aansluiting met de top te gaan missen. De club overwoog zelfs een nieuwe start met verse, wel ambitieuze spelers. “Laat desnoods het eerste team maar uit de hoofdklasse degraderen”, vloekte Jaap van der Ploeg in de kerk. “Dan kunnen we in de overgangsklasse weer gaan opbouwen .”

 

Evenals in de beginjaren zeventig moet Fiqas Aalsmeer de komende maanden op zoek naar nieuw elan om de leeglopende tribunes weer gevuld te krijgen. Dus even geduld. Na elke flop volgt in Aalsmeer-Oost namelijk altijd een top. Top of flop, dat hoort gewoon bij de clubcultuur.

 

Tekst: Jacques de Jonge

 

Foto's: Bovenaan Jan Rinkel, uitblinker in de periode 1960-1970, en tussen de tekst Jack Tromp. De foto's van Carlo dit Giovanni zijn waarschijnlijk gemaakt in de sporthal aan de Startbaan in Amstelveen, korte tijd het 'thuis' van HV Aalsmeer in afwachting van de opening van de Bloemhof, versie 1.0.

 

Tijdens en na voetbalwedstrijden van VV Aalsmeer maakte ik ruim zestig jaar geleden een enkele keer een uitstapje naar het tenniscomplex van All Out aan de Sportlaan. Ik deed dat enigszins beschroomd, want het was me niet duidelijk of nieuwsgierige jongetjes wel mochten inbreken in de intimiteit van de achter veel plantaardig groen weggestoken banen.

 

Uit mijn herinnering maakte ik een tekening van het 'tennishuisje' op het toen nog bescheiden speelpark. Het prentje werd geplaatst in Sport op Zondag van vorige week en ik vroeg aan de lezers of mijn herinnering enigszins in de pas liep met de werkelijkheid. Al zeg ik het zelf: ik kom redelijk door de geheugentest.

 

Dat blijkt uit foto's die ons spontaan werden toezonden. We zien op de beelden onder meer de broers Eddie en Nico Mantel. Het is niet bekend wie de derde tennisser op het bankje is. Wel herkennen we het echtpaar Van Poelgeest, rond 1960 toonaangevende tennissers in Aalsmeer. De jongen op de foto is mogelijk hun zoon Bob.

 

Wat verder opvalt op de foto's is de deplorabele staat van het tennisnet. Ook het kleedhuisje ziet er niet erg fris uit. Op de poster in het huisje wordt bovendien duidelijk dat tennis in die jaren nog een marginale sport is: voor spelmateriaal moest je op reis naar Sporthuis Scholte in Haarlem. (Jacques de Jonge)