Sport op Zondag

KEURIG TENNISSEN…

In een hoek van het sportcomplex aan de Sportlaan ligt het speelpark van tennisclub All Out. Dat was dik zestig jaar geleden ook zo, weliswaar een stuk bescheidener van omvang. Tennis is nu een volkssport, maar vroeger vooral het speeltje van de upper ten. Veel leden waren er destijds niet. Autobusonderneming Maarse & Kroon is een tijdje eigenaar geweest van de banen, ten gerieve van familieleden en personeel. Later mochten ook medeburgers hun witte pakjes komen showen op het gemalen baksteen.

Als ik me het goed herinner waren er twee banen en stond op het knusse terrein een eenvoudig houten verkleedhuisje. In het midden daarvan was een uitsparing met een zitbankje. Daar hingen ook de bordjes van de laddercompetitie, keurig aan spijkertjes. Het waren mooi gelakte houten plankjes met daarop met fijn penseel de namen van de leden geschilderd. De naamplankjes van Nico en Eddie Mantel hingen meestal bovenaan. Het is aannemelijk dat de 'ladder' gemaakt was door de huisschilder van Maarse & Kroon, een ambachtelijk kunstenaar. Tot in de jaren vijftig bekwastte hij met vaste hand de borden met de aankomst- en vertrektijden van het rijdend materieel, evenals de gele, metalen bordjes bij de haltes. De vakman had zijn 'atelier' in een ruimte in de garage, niet ver van de Stommeerweg. Als het zonnig en droog weer was lagen zijn werkstukken buiten te bruinen.

Lobs
Met het tennisracket van mijn moeder, die ook een blauwe maandag een balletje heeft geslagen, leefde ik me vroeger uit op de zijmuur van het Maarse & Kroon-kantoor. Ik moest veel lobs slaan, want tussen mij en de muur groeide een lage heg. Mijn overbuurman, een hoge meneer bij M & K, en Aalsmeers tenniskampioen, vond dat prachtig, zo'n jongeman met belangstelling voor zijn favoriete sport. In een interview met de Aalsmeerder Courant liet hij weten dat het clubleven bij All Out hoognodig aan verjonging toe was. Met de populariteit van het tennis was het in die jaren pover gesteld – je kan je het nu niet meer voorstellen.

Maar tennis werd een hype, en met de aanloop van nieuwe leden verdween ook het deftige tintje uit het spel. Illustratief daarvoor was, decennia geleden, een competitiepartij op laag niveau op een baan achter de monumentale voetbaltribune. Op het gravel stond een man met een onwillig been. Zijn tegenstander, een speler van All Out, liet hem sadistisch van links naar rechts strompelen. Dat leidde tot een onsmakelijk gevloek van de ongelukkige. Hij vond dat er met zijn handicap rekening moest worden gehouden. Zijn woede leidde echter tot niets, de tegenstander bleef het spel spreiden. De partij werd een van de kortste ooit gespeeld. Zelfs in het keurige tennis was daarna het winnen belangrijker dan het meedoen.

Tekst en illustratie: Jacques de Jonge

(Hierboven heb ik een krabbel gemaakt van het 'tennishuisje' aan de Spoorlaan, zoals ik me dat na ruim zestig jaar kan herinneren. Maar klopt mijn herinnering met de werkelijkheid? Wie nog in het bezit is van een foto van dit monumentje wordt uitgenodigd deze, met eventueel aanvullende informatie, te mailen naar info@aalsmeervandaag.nl. Bij een volgende gelegenheid komen we er dan op terug)