Sport op zondag

Twee tegen twee, vier tegen vier

Mijn vader, toch een sportfreak, is slechts één keer komen kijken, mijn moeder nooit. Als ik na een voetbalwedstrijd met een bijna leeggegeten rol kleffe drop in de zak en het Quick-tasje van zwart kunstleer aan een hand thuis kwam, was er niemand die een vraag stelde over het resultaat van mijn uitstapje. Kinderen moesten destijds alles zelf uitzoeken, ouders hadden wel wat anders aan hun hoofd..



Een voetbaldag begon met een tochtje naar kapsalon Willem Lamers in de Hortensialaan. In een eenvoudig kastje aan de buitenmuur hingen de getypte opstellingen van alle VVA-elftallen, plus de aanvangstijden en vertrektijden bij uitwedstrijden. Bij afgelastingen stond een kruis door de jou toebedeelde wedstrijd. Het betekende een saaie zondag strafzitten thuis. De uitwedstrijden in die jaren gingen met de gele autobussen van Maarse & Kroon, altijd richting Amsterdam, en zo nodig gevolgd door een overstap bij het Haarlemmermeerstation op tram of stadsbus. Als je naar DWV aan de onbeschutte Leeuwarderweg in Amsterdam-Noord moest, en dat is me op een te ijskoude winterdag één keer overkomen, kreeg je er nog een boottochtje over het IJ bij.



Voor de medereizigers in het openbaar vervoer moeten die verplaatsingen van de horde, vaak brullende, voetballertjes een beproeving zijn geweest. Die ergernis is geschrapt: op wedstrijddagen worden de heertjes en dametjes nu bij het hek van het veld uit een auto gerold of afgeleverd op het terrein van de tegenstander door wél meelevende vaders, moeders, broertjes, zusjes, opa's en oma's. De toeloop naar de velden is enorm. Op zaterdagmorgen is er in de Hornmeer nog net geen sprake van een verkeersinfarct, wel van filevorming en vertraging. De auto's staan gestapeld tot aan de afslag naar de Dreef – in de fietsenstalling is nog plaats genoeg. 



Jeugdsport, vooral hockey en voetbal, lijkt industrie geworden. Kijk er maar niet van op als binnenkort een bestuurslid van een sportclub zich manager of organisatiedeskundige gaat noemen. En waarom zouden verenigingen geen bedrijven worden, met alle toeters, bellen en flip-overs die daar bij horen?



Om de kwaliteit van het voetbal in Nederland te verhogen heeft de KNVB nu een ambitieus plan verzonnen: jeugdvoetbal op kleine velden. Ze doen daar bij de bond heel interessant over, maar het is niks nieuws. Met buurtgenootjes voetbalde ik als jongetje óók op kleine veldjes. Ik deed dat op een lap gras aan de hoek van de Stommeerweg en de Ophelialaan, op een weiland aan de Hortensialaan, op een veldje tegenover bakker Doeswijk, op het voormalige kermisterrein tussen de 'Nieuwe Weg' en de Cyclamenstraat, en soms op een veldje bij het speeltuintje aan de Spoorlaan, recht tegenover de woning van ome Dirk Braakman, de materiaalman van VVA. Een enkele keer, als hij een vrijgevige bui had, liet hij ons ravotten met een echt lederen bal met een veter, een afdankertje van de club.



Veel partijtjes werden toen vroegtijdig afgebroken. We werden weggestuurd, het meest door de 'boze' zoon van boer Van Wees. Maar elke dag probeerden we het weer. Wie ziet er nu nog kinderen in Aalsmeer en Kudelstaart op straat of pleintjes partijtjes spelen? Met anderhalf uur per week bij de club ballen – twee tegen twee, of vier tegen vier – plus een avondtraining, haal je de top niet. Uren maken is het beproefde middel om ergens héél goed in te worden. Vraag dat maar aan een geslepen boekhouder, een briljante muzikant, een geniale timmerman, een meesterkok of een superieure voetballer. 



Met alleen een galawedstrijdje op zaterdag ben je de familiekampioen, maar het Oranje-shirt zal nooit in je garderobe hangen. Twee tegen twee, vier tegen vier, of acht tegen acht, vermenigvuldigd met tien uur in de week, dát is de winnende formule.



Tekst en illustratie: Jacques de Jonge