Sport Op Zondag

Qui Vive



Sorry hoor, maar ik heb niks met hockey. Ik zie het als onnatuurlijk post-koloniaal kromlopen achter een balletje. Hockey is voetballen met een stokkie, zei ik destijds al tegen een chef. De man heet Siet, hij kon niet lachen met mijn flauwe pesterijtje. Later kwam ik op drie huizen afstand te wonen van een prominente hockeycoach, de te jong gestorven Harrie Delmee, en zijn toen nog inwonende zoon Jeroen, die met Oranje twee keer winnaar werd van Olympisch goud. De sticks groeiden bij de hockeygekke Delmees in de tuin. Maar zelfs met zoveel plaatselijke trots naast de deur bleef ik immuun voor de wereldvreemde sport.



In Aalsmeer heeft het spel nooit wortel geschoten. Alleen kinderen die in Amstelveen naar school gingen vonden vanaf de jaren vijftig wél hun weg naar de hockeyvelden. Er was en is in onze toekomstige deelgemeente keuze genoeg aan clubs – de hockeydichtheid is er nergens zo groot. In Uithoorn werd een jaar of vijftig geleden ook een vereniging uit de grond gestampt met een toen voor nuchtere Aalsmeerders moeilijk in het gehoor liggende naam: Qui Vive. Het clubje was lange tijd een brekebeentje in hockeyland, maar is intussen gerijpt tot een mooie grote vereniging met almaar toenemende belangstelling, vooral uit Kudelstraat en Aalsmeer. Op de Vuurlijn kom ik de leden vaak tegen: meestal lange, smalle, puberende bakvisjes. Ze hebben hun stick in een mandje boven het voorwiel van hun fiets, gaan in sporttenue gekleed van huis en komen zo ook weer thuis. Zonder wasbeurt, geheel volgens de heersende cultuur. De stoerste hockeyers houden dit ritueel ook in ere als de 'r' al een tijdje in de maand zit.



Ik doe ongepast badinerend over hockey, maar ik kan er evenmin omheen dat de zuigkracht van deze sport en Qui Vive ook in onze regio enorm is. De club brengt dit seizoen liefst dertien seniorenteams en zo'n vijftig (!) jeugdteams binnen de lijnen, en dan reken ik de recreanten nog niet eens mee. Bovendien heeft Qui Vive een extra plus: dit jaar is het eerste mannenteam (Heren 1, dus) gepromoveerd naar de hoofdklasse. Twee weken terug speelde het elftal thuis tegen Tilburg. Ondanks al mijn kinderachtige bedenkingen waagde ik me tussen de pakweg vierhonderd toeschouwers: opa's, oma's, vaders, moeders en opvallend veel kinderen. Een bezoek aan een hockeyveld is een bezoek aan een familiereünie.



Zoals het in gezonde families gaat: niemand raakt ernstig van slag als er ruis zit in de relatie. Bij Qui Vive zou je je druk kunnen maken over de laatste plaats van Heren 1 in de rangschikking van de hoofdklasse, over het van Kampong geïncasseerde pak rammel (0-10) en over andere recente nederlagen. Maar van de supporters heb ik geen wanklank gehoord. Ze nemen het zoals het komt. En als er toch een beetje onvrede in de hoofden rondspookt kan dat smakelijk worden weggebeten. Na afloop van de wedstrijd tegen Tilburg was het bij Qui Vive Burger Sunday: burger-friet-drankje voor een tientje. Zoiets smaakt naar meer. Als ik na dit stukje nog welkom ben, ga ik op een saaie zondag graag terug naar het family-court aan de Vuurlijn. Ook vooroordelen kunnen slijten.

Tekst en iIllustratie Jacques de Jonge