‘We waren het eens en oneens…’ (Truus Oudendijk)

Een paar weken geleden zat ik samen met Han bij de Jonge Heertjes.

Hij had mij uitgenodigd om eens te komen praten of ik iets voor Aalsmeer Vandaag kon betekenen, zonder dat het zou wringen met de dingen de ik al deed.

Na de zakelijke details kletsten we verder over de reizen die we gemaakt hadden, over vakanties en dat kamperen zo leuk was. ‘Nemen jullie ook altijd de honden mee?’ ‘Ja die beesten horen nou eenmaal bij ons’. Dat dat leuk was, maar ook wel een belemmering. Even een museum bezoeken zat er niet in. Je neemt twee van de kalven nou eenmaal niet zomaar mee naar binnen.

We zijn leeftijdgenoten en ons gesprek ging verder over hoe gaaf het eigenlijk was dat we als 65 plussers nog steeds volop werk hadden. Actief deel namen in de maatschappij en dat we te maken hadden met ambitieuze jonge mensen, vaak twintig jaar jonger dan wij, maar die nog steeds met ons samen wilden werken, ons serieus namen en ons niet als de oude mutsen zagen die we zijn. Althans, ze zeiden dat niet. En als ze het al dachten, dan lieten ze dat niet merken.

We waren eigenlijk best tevreden over onszelf.

‘Het is allemaal heel leuk’, zei ik, maar we moeten wel oppassen dat we niet werkend dood gaan. ‘We moeten ook tijd voor onszelf vrij maken’.

‘Je hebt gelijk’ zei hij. ‘Ik moet naar New York, dat wil ik al tijden. Ik ben een bewonderaar van Vermeer en er hangt daar in het museum een prachtige collectie. Die wil ik zien en daar moet ik niet te lang mee wachten. En ik wil tijd hebben voor theater, voor muziek. Ik moet serieus een stap terug doen.’

De eerste keer dat ik Han ontmoette is denk ik zo’n 15 jaar geleden. Ik had een afspraak met hem voor het kettinggesprek en daar was ik nog knap nerveus over. Ik ging een journalist interviewen. Als dat maar goed ging. Het klikte, van twee kanten. We hadden een leuk gesprek, hij was tevreden over mijn artikel. Toen ik als freelancer begon en samen met mijn dochter een tekstbureautje oprichtte riep ik zijn hulp in. Hij gaf ons op alle fronten advies en we kregen zijn business plan van Hazelslag en Jommes mee om als voorbeeld te gebruiken.

In de raadzaal was hij mijn maatje. Het feit dat we voor verschillende media schreven betekende niet dat we concurrenten waren. Als een van ons twee verhinderd was stuurden we een mailtje. ‘Ik ben er niet vanavond’. En dan reed ik na afloop van de vergadering ’s nachts langs zijn huis en stopte de moties en amendementen in de brievenbus.

Zat ik weer eens in het hoge noorden, dan stuurde hij een berichtje; ‘Let daar en daar op als je het terugluistert, want dat waren de discussiepunten in de vergadering.’

Over zijn scherpe pen hoef ik het niet te hebben, die kennen we allemaal, maar hij kon ook als geen ander de koe bij de hoorns vatten.

Toen we het veld moesten ruimen voor de fractieassistenten en onze plaats achter de raadsleden op moesten geven, kregen we een collegestoel tot onze beschikking met een kneuterig tafeltje, vastgeklonken aan de leuning. ‘Dit pik ik niet’ zei hij eenvoudigweg ‘Zijn jullie helemaal gek. Als jullie willen dat we goed verslag maken van wat hier besproken wordt, dan moeten jullie ook zorgen dat er een behoorlijke plek is.’ Hetgeen geschiedde. Er kwam een lange tafel inclusief stoelen. En toen dat ook niet voldeed – elke spreker stond met zijn rug naar ons toe, het was er lawaaiig-  zei hij: ‘ik ga een gesprek aanvragen bij de griffier. Ga je mee? Twee leggen meer gewicht in de schaal dan een.’ Tot mijn verbazing kreeg hij het voor elkaar dat er een kleine verbouwing plaatsvond. Er werd een serieuze perstribune getimmerd met zicht op het college en het spreekgestoelte. Een prima plek.

Het mag duidelijk zijn dat ik veel van hem heb geleerd. We waren het eens en oneens, we hebben ons samen verbaasd over wat er in de raadzaal gebeurde, ons geërgerd of er om gelachen.

Steevast het flesje rode spa gedeeld.

Hij was een fantastische collega. Volgende week blijft zijn plaats naast me op de perstribune leeg. Dat is en blijft een groot gemis.

Truus Oudendijk