Hoe is het nu met… Paulien Naber?

Door: Conny Vos. Afgelopen weken was Paulien Naber tijdelijk terug in Aalsmeer. Als zendelinge werkt ze in de stad Reynosa in het noorden van Mexico. Zesentwintig jaar geleden werd ze door de Dorpskerk uitgezonden om een jaar in een kindertehuis te werken, maar ze besloot in het Noord-Amerikaanse land te blijven. Ze gaf tweeënhalf jaar Engelse les op een kleuterschool en werkte daarna 22 jaar bij een kindertehuis. “Twee jaar geleden kreeg ik het gevoel dat het tijd werd om iets anders te gaan doen,” vertelt ze aan de keukentafel in haar ouderlijk huis.

‘Wat we kunnen doen, doen we met liefde’

Ze werd gevraagd om directeur te worden van een nieuw opvangcentrum voor vluchtelingen. “Ik had niet gedacht dat ik met vluchtelingen zou gaan werken, maar het werk lijkt qua organisatie op het werk in het kindertehuis. Het was God die tot me sprak dat ik hier moest gaan helpen en als je geroepen wordt, krijg je ook de kracht daarvoor.” De grensstad werd op dat moment overspoeld door vluchtelingen die naar Amerika willen, zo vertelt ze. “Op een gegeven moment waren er 7000 vluchtelingen in de stad. Ze bivakkeerden op de grensbrug totdat dat niet meer mocht. Op het plein vlakbij stonden tweeduizend tentjes opgeslagen. Een andere plek was slechts een open veld met een klein afdak voor schaduw, want het is afzien als het 40 graden is.”

Opvangcentrum
Al die jaren was er één opvangcentrum in de stad, maar dat was nu niet meer genoeg. Er moesten meer plekken komen. In januari werd begonnen met de bouw van het opvangcentrum waar Paulien vier maanden geleden is gaan werken. “Daar zijn nu vijf grote slaapzalen, douches en wc’s, een keuken en een eetzaal. Er is plek voor 160 vluchtelingen. We richten ons voornamelijk op families of eenoudergezinnen. Het plan is om nog een tweede verdieping te bouwen met kleine appartementjes, zodat familie bij elkaar kan blijven.” Voor Paulien wordt een appartement boven de keuken gebouwd.

Doen wat we kunnen
“In het begin hadden we veel mensen buiten het hek staan. Hoe beslis je wie er binnen mag komen? We hebben een aantal families opgenomen. Ineens bleef er één kind over. Zijn familie stond nog buiten. We moesten hem omhoog houden en vragen: van wie is dit kind? Dat was heel traumatisch voor hem om los te zijn van zijn ouders. Natuurlijk is het moeilijk om nee te zeggen tegen nieuwe aanmeldingen als je de nood ziet, maar voor het groepje dat bij ons is, doen we wat we kunnen. We kunnen niet het hele probleem oplossen en moeten ons daar niet door laten overweldigen. Het kleine stukje dat we kunnen doen, doen we met alle liefde. We kijken welke hulp we kunnen bieden. We bieden hen onderdak, eten en een veilige plek. Kinderen kunnen weer spelen.” Een keer per week komt Artsen zonder Grenzen met een dokter en een psycholoog.

Traumatische reis
Wat voor Paulien belangrijk is, is dat de mensen hun verhaal kwijt kunnen. “Ze hebben een traumatische reis achter de rug. We hebben een man met een zoontje, die zijn vrouw onderweg is verloren bij een ongeluk. Hij heeft zelf ook in het ziekenhuis gelegen. Toch vindt hij de kracht om verder te gaan. Dat raakt me.”

Veel vluchtelingen komen uit Haïti. Een land getroffen door aardbevingen en overstromingen en een president die is doodgeschoten. “Mensen gaan weg, omdat ze daar geen toekomst meer zien. Je laat je land niet zomaar achter. Ze trekken door tien landen, door oerwoud en rivieren. Dan moet je karakter hebben. Het gaat mij er niet om of ik het er mee eens ben dat mensen naar Amerika willen of niet. Mijn opdracht is mensen liefhebben en de mens die ik voor me heb te helpen.”

Lezers die Paulien willen ondersteunen bij haar vrijwilligerswerk in Mexico, kunnen een bijdrage overmaken via de zendingscommissie van de Hervormde Gemeente op bankrekeningnummer NL73 RABO 0380 1440 69 o.v.v. Paulien Naber.

Foto’s Jaap Maars en Paulien Naber