Er bestaan verschillende motieven waarom mensen vrijwilligerswerk doen. AalsmeerVandaag is daarom op zoek naar verhalen over vrijwilligerswerk. Wat haalt een vrijwilliger er voor zichzelf uit, hoe ga je om met het idee dat wat de ene dag nog betaald werk was de andere dag vrijwilligerswerk is geworden, hoe gaan organisaties om met hun vrijwilligers, maar vooral wat motiveert mensen en wat voor mensen zijn dat. Dit keer is dat Hen Bax die sinds zijn pensionering bij de Historische Tuin als vrijwilliger aan de slag is.
Zijn leven lang heeft Hen Bax in de bloemen gewerkt. 44 Jaar lang stond hij elke morgen om vier uur op om naar de VBA te gaan om daar bloemen in te kopen. Op ‘de klok’ zoals dat heette. Een kwestie van op het goede moment de prijs bepalen. Hij deed dat voor illustere exporteurs als de NV Verbeek en Movrie.
De laatste vijf jaren van zijn veilingleven heeft hij zich vooral bezig gehouden met de binnenkomst van goederen. Dan hoefde hij niet zo vroeg zijn bed meer uit. Het was de voorbode van zijn pensionering. Die heeft hij die met beide handen aangegrepen.
“Ik ben er nooit meer terug geweest. Dat heb ik afgesloten. De humor verdween er ook met de komst van de computer vond ik. Mijn pensionering hebben we hier op de Historische Tuin gevierd. Mijn kinderen hadden het georganiseerd en het hing vol met allerlei schilderijen die ik sinds mijn veertiende heb gemaakt. En natuurlijk hangt hier ook de veilingklok van Bloemenlust waar ik op begonnen ben. Tijdens dat feestje heb ik tegen Dick Maarsen gezegd dat hij me kon bellen als er iets gedaan moest worden. Nou, dat was snel klaar. Hij vroeg me of ik wilde helpen de seringen de kas in te dragen. Ik vond het leuk op ‘de Tuin’ en voor ik het wist was ik er vijf ochtenden per week te vinden.”
Vroeger ook inventief
De aan de Machineweg geboren en getogen Bax gebruikt nog graag Aalsmeerse woorden als ‘allegaar’ en ‘ze benne’. Dat komt ook door zijn liefde voor de geschiedenis. Verhalen die hij graag vertelt als hij een rondleiding geeft op De Tuin.
“Ik heb wel eens het idee dat mensen denken dat kwekers vroeger achterlijk waren, maar dat is echt niet zo. Ze waren juist heel inventief met allerlei uitvindingen om het werk lichter te maken. Bijvoorbeeld zo’n rekkie om geen twee, maar zes planten tegelijk te sjouwen. Ik vind het leuk om mensen te vertellen van vroeger. Ja, en verder doe ik hier van alles zoals schoffelen, help ik bij de veilingen op ‘mijn’ Bloemenlustklok, zit ik bij de kassa als het moet en knip ik Buxussen. Dat heb ik van Dick geleerd en blijkbaar gaat me dat goed af want mensen vragen me wel eens of ik een kunstenaar ben. Ik zeg dan altijd; ‘je kunt toch gewoon zien of je een rondje aan het knippen bent of niet’.”
Motivatie verandert
Bax werkte in het begin vooral op ‘de Tuin’ omdat hij op de veiling heeft gezeten en het ‘oude’ in ere wil houden. Vrijwilligerswerk heeft hij voor zijn pensionering nooit gedaan. Ja, een beetje op de racefiets en z’n tweede grote liefde: schilderen en tekenen. Maar dat was meer voor zichzelf. Verder was er gewoon geen tijd. Dat schilderen en tekenen doet hij nog steeds bij De Zondagschilders in Amsterdam en op locatie door het hele land.
Toch is zijn tijd de laatste vijf jaren ingeperkt. Eerst deed hij zijn vrijwilligerswerk omdat hij het gewoon leuk vond. Nu is het ook een ontsnapping geworden aan zoals Hen Bax dat noemt ‘de sleur van thuis’. Dat heeft alles te maken met de ziekte van Parkinson waar zijn vrouw steeds meer last van heeft. Henny Bax werd daardoor ook mantelzorger. Hij is 24 uur per dag bezig met de verzorging van zijn vrouw. Ze moet overal mee geholpen worden. Gelukkig gaat Hen’s vrouw drie dagen per week naar de opvang in gebouw Irene aan de Kanaalstraat en dat is de tijd die Henny kan gebruiken om op ‘de Tuin’ te werken of om te schilderen. Hij heeft die tijd hard nodig.
Geweldige meiden
“Mensen zeggen wel: 'pas op jezelf', maar er is niemand anders die het doet. Gelukkig zijn die meiden van het Zorgcentrum geweldig. Ik heb meegedaan aan dat project Aan Tafel met de Kunstploeg tijdens de Kunstroute. In dat project is deelnemers gevraagd lievelingseten te kleien en te schilderen en antwoord te geven op de vraag met wie ze dat eten wilden delen. Ik heb daarvoor een bordje gemaakt met empanades (red: gevulde pasteitjes van Argentijnse oorsprong) en gezegd dat ik dat eten met die meiden wil delen om ze te bedanken. Nou, dat bordje met die tekst heb ik naar die meiden gebracht. Ze hebben er bij staan janken, zo mooi als ze het vonden. Later heeft de Argentijnse moeder van mijn schoondochter 80 echte empanades gemaakt. Die hebben we in de koelbox meegenomen naar Irene en met z’n allen lekker opgegeten. Dat komt toch doordat je aan zulke projecten meedoet. Daar wil ik gewoon mee doorgaan.”
Tekst Jan Daalman, foto's Jaap Maars
55
2 reacties
Hallo Henny,
Ik heb je interview dus gevonden. Knap hoor dat je nog zoveel vrijwilligerswerk doet, ook voor mijn geliefde schilderclub De Zondagsschilders., o.a. Het buitenschilderen in de vakantie periode. Bedankt daarvoor.. Ik hoop voor jou en voor ons dat je naast de ziekte van je vrouw nog eigen dingen kunt blijven doen. Chapeau.
Beste Hen,
Heel veel respect voor de mantelzorg die jij geeft!!
Klasse man !
Het gaat jullie goed .
GR Jacques.