Er bestaan verschillende motieven waarom mensen vrijwilligerswerk doen. AalsmeerVandaag is daarom op zoek naar verhalen over vrijwilligerswerk. Wat haalt een vrijwilliger er voor zichzelf uit, hoe ga je om met het idee dat wat de ene dag nog betaald werk was de andere dag vrijwilligerswerk is geworden, hoe gaan organisaties om met hun vrijwilligers, maar vooral wat motiveert mensen en wat voor mensen zijn dat? Marlouke Sparnaaij-Verschueren heeft er eigenlijk nooit zo over nagedacht waarom ze het vrijwilligerswerk doet dat ze doet. Het is voor haar de gewoonste zaak van de wereld om les of bijles te geven.
Of dat nu betaald is of niet maakt haar niet zoveel uit. Ze vindt het leuk werk en dat is volgens haar een voorwaarde om vrijwilligerswerk te doen dat je een tijdje kunt volhouden. Ze geeft al jaren les en bijles. Op dit moment staat ze drie dagen per week als leerkracht voor groep 3 bij de Antoniussschool in Kudelstaart en dat is iets wat ze al haar leven lang doet; lesgeven. Nu doet ze dat ook bij het Taalpunt.
Sinds de zomer is ze actief als vrijwilligster bij dat Taalpunt. Daar heeft ze te maken met de 36-jarige Thomas uit Slowakije. Hij is in de voetsporen van eerst zijn zus die vanwege de liefde naar Nederland kwam en daarna zijn moeder naar Nederland gekomen. Marlouke geeft hem één keer per week les. Waarom ze dat doet komt door een artikel in de krant. “Ik zag na de zomervakantie een stukje in de krant staan en ik dacht; ‘dat ga ik doen op de dagen dat ik vrij ben van school’. “ AalsmeerVandaag sprak haar direct na haar les met Thomas in de bibliotheek in het Dorp.
Wie helpt mij?
“Wie gaat mij helpen als ik alleen ben in zo’n land en de taal niet spreek? Dat is wat ik denk bij Thomas. Het is mijn opvatting dat als iedereen een steentje bijdraagt, de wereld er een stukje mooier op wordt. Thomas heeft zich aangemeld omdat zijn moeder dat wilde. Hij wil wel heel graag. We zijn nu vier maanden onderweg en ik zie echt verbetering. Hij gaat vooruit en ja, ik ben best streng en hij krijgt ook huiswerk van me mee. We hebben het vooral over hele gewone Nederlandse dingen als Sinterklaas, de dierentuin of over dronken zijn. Ik vraag me steeds af hoe kan ik het hem het gemakkelijkst maken, want wat voor ons heel gewoon is kan voor hem heel moeilijk zijn. Daarom lees ik ook kinderboeken met hem. Je moet simpel beginnen en ik zie dat hij steeds meer gaat praten.”
Hart van speculaas
Tijdens het gesprek komt Thomas in ene nog even binnenlopen samen met zijn moeder. Ze hebben bij de lokale bakker in de Zijdstraat een gevuld hart van speculaas gekocht om Marlouke te bedanken. Ze is er een beetje verlegen mee, maar het onderstreept het belang van haar werk. Voor deze moeder van vier kinderen is het echter de gewoonste zaak van de wereld. “Ik heb mijn hele leven eigenlijk al bijles gegeven bijvoorbeeld aan mijn neven en nichten en aan kinderen van vrienden. Het is ook werk dat bij me past omdat ik, denk ik, een zorgzame inborst heb. Het is voor mij iets dat je gewoon doet. Dat heb ik van huis uit mee gekregen. Het maakt mijn leven rijker en het geeft me een fijn gevoel als ik op dinsdag weer geweest ben en Thomas heb gesproken. Ik doe dit omdat ik vind dat ik dit kan.” Op de vraag of ze trots is op wat ze doet zegt ze: “Nee, niet speciaal maar zo’n gebaar als met dat hart dat vind ik wel heel leuk.”
Zwangerschapsvriendin
Het interview verloopt sowieso wat onverwacht. Marlouke heeft een lunchafspraak gemaakt met Wil Starreveld, een van haar beste vriendinnen sinds de zwangerschapsgymnastiek. De twee trekken al jaren met elkaar op. Wil schuift aan en begint over haar eigen vrijwilligerswerk te vertellen. Dat dit gewoon kan, zegt iets over de vriendschap van het tweetal.”Vrijwilligerswerk is iets, dat zit gewoon in je, klaar. Het moet natuurlijk wel tweerichtingsverkeer zijn. Altijd gezeur moet je niet hebben. Het gaat om het enthousiasme van mensen. Dat hebben wij ook bij onze badmintonvereniging Volant 90 in Kudelstaart. Daar ben ik iedere week vier uur te vinden om kinderen en senioren te helpen. Als je dan bedankt wordt voor het leuke jaar dan is dat het geschenk dat je krijgt als vrijwilliger. Daar mag je best een beetje trots op zijn.”
Tekst Jan Daalman Foto's: Arjen Vos en Jan Daalman
51
/hoekwater.jpg)
/Muller.jpg)
/LJ-de-Vries.png "LJ-de-Vries")
Eén reactie
Mooi artikel over Marlouke. Sterke vrouw die voor iedereen klaar staat en die stil en bescheiden haar vrijwilligerswerk doet. Terecht dat zij in de spotlight staat!