Sanna’s zeilavontuur: ‘De Grote Oversteek’

De vijftienjarige Sanna Brockhoff beleeft een schooljaar zoals geen ander: geen leslokalen of pauzes op het schoolplein, maar de eindeloze oceaan als uitzicht en de frisse zeelucht in haar gezicht. Samen met haar nieuwe klasgenoten van School at Sea zeilt Sanna in een half jaar naar de Cariben en weer terug. De groep leeft en leert op het zeilschip De Thalassa. Sanna vertrok op 17 oktober vanuit Harlingen en zeilde via Tenerife en Kaapverdië naar de andere kant van de Atlantische Oceaan. Ze hoopt op 12 april weer in Nederland aan te komen.

Door: Sanna Brockhoff. We vertrokken eindelijk vanaf Tenerife voor de grote oversteek. Dit was het moment waar we allemaal naar hadden uitgekeken, maar tegelijkertijd ook een beetje tegenop zagen. Hoe zou het zijn om wekenlang alleen maar water om je heen te zien? Geen land in zicht, geen mogelijkheid om even aan wal te gaan.

De nachtwachten waren misschien wel mijn favoriete momenten. De sterrenhemel boven de Atlantische Oceaan was adembenemend. Soms stuurde ik puur op de sterren, met alleen het geluid van het klotsende water en een lichte bries als gezelschap. Tussen de wachten door leerden we steeds beter hoe we de zeilen moesten zetten en trimmen. En dan waren er natuurlijk de kleine geluksmomentjes: dolfijnen die plots opdoken langs het schip, zonsondergangen die de hemel in vuur en vlam zetten, of simpelweg even in de mast klimmen en genieten van het uitzicht.

Tussenstop op Kaapverdië
Onderweg maakten we een tussenstop op Kaapverdië, wat voor mij echt een wereld van verschil was vergeleken met alles wat ik tot nu toe had gezien. De cultuur, de mensen, de omgeving – alles voelde anders en nieuw. We maakten een tour over het eiland en kregen de kans om met zeeschildpadden te zwemmen. Dat moment zal ik nooit vergeten: omringd door deze majestueuze dieren, terwijl we in het kristalheldere water dreven. Ook de Afrikaanse markt was een ervaring op zich. Onderhandelen om souvenirs te kopen was niet per se mijn sterkste kant, maar uiteindelijk ging ik toch met een paar mooie herinneringen terug naar het schip.

De Atlantische Oversteek
Toen begon het dan echt: de Grote Oversteek. We wisten dat we een lange tijd alleen op zee zouden zijn en dat maakte het spannend. Maar verrassend genoeg wende het snel. We kregen een goed ritme, wachtdiensten werden routine, en zelfs de kleinste dingen konden je dag maken. We vingen verse vis die we meteen opaten, vierden Sinterklaas met gedichten en cadeautjes, en op een dag zagen we zelfs walvissen vlak langs het schip zwemmen.

Aankomst op Dominica
Na weken op zee doemde Dominica 16 december eindelijk op aan de horizon. Na zo’n lange tijd alleen water te hebben gezien, was het bijna onwerkelijk om weer land te zien. En wat voor een land! Dominica was groen, ruig en prachtig. We kregen de kans om drie uur lang in ons eentje in een natuurpark door te brengen, wat me echt liet nadenken over alles wat ik tot nu toe had meegemaakt. Ik vond een perfecte plek op een berg met uitzicht op de oceaan en kon daar eindelijk even helemaal tot mezelf komen.

Boiling Lakes en Rastafari-gemeenschap
Een van de absolute hoogtepunten op Dominica was onze driedaagse excursie naar de Boiling Lakes en de Rastafari-gemeenschap. De tocht door de jungle was zwaar – vijf uur lang klimmen en klauteren door natte, modderige paden – maar het was het allemaal waard toen we bij de borrelende, kokende meren aankwamen. We kookten er zelfs eieren in. Die nacht sliepen we bij Moses, een Rastafari die ons leerde hoe hij en zijn familie leefden. Het voelde alsof we even in een totaal andere wereld waren beland.

Oud en Nieuw op Curaçao
Na Dominica zeilden we door naar Curaçao, waar we met oud en nieuw aankwamen. Het was een bizarre ervaring om op oudejaarsavond voor anker te liggen, terwijl we in Nederland via een telefoontje met familie aftelden naar het nieuwe jaar. Maar toen het hier eindelijk middernacht was, barstte er een geweldig feest los. Het voelde echt alsof de groep nu één familie was.

De magie van de San Blas-eilanden
De volgende stop waren de San Blas-eilanden, een plek die we allemaal van foto’s kenden, maar die in het echt nog veel magischer bleek. We werden opgewacht door de lokale bevolking, die met kleine kano’s vol handgemaakte souvenirs naar ons toe kwamen varen. We bezochten hun eiland en zagen hoe ze daar leefden in kleine hutjes, overal plastic op de grond en een manier van leven die zo anders was dan wat wij kenden. Het was confronterend en bijzonder tegelijk.

Op San Blas begonnen we ook aan onze survival. We sliepen in hangmatten op het strand en moesten zelf ons eten regelen. Ik sneed een kokosnoot open, maar helaas schoot mijn mes uit en sneed ik in mijn hand. Ik moest terug naar het schip om het te laten behandelen. Hoewel ik baalde dat ik een dag moest missen, was het stiekem ook wel even fijn om het schip voor mezelf te hebben. De volgende dag keerde ik terug naar de groep en hielp ik met koken. Die avond zaten we met zijn allen rond het kampvuur en probeerden we heremietkreeften te vangen en te bakken – iets wat ik vroeger nooit had gekund, want ik vond het al zielig om een mier dood te maken.

Eigen reis door Panama
Na een paar dagen zeilen kwamen we op 14 januari aan in Panama. Hier begon een van de dingen waar ik het meest naar had uitgekeken: de eigen reis. In groepjes mochten we zelf door Panama reizen, zonder begeleiding van de crew. Dit betekende dat we alles zelf moesten regelen: vervoer, overnachtingen, eten. We hadden plannen gemaakt om naar Bocas del Toro te gaan, maar ontdekten last-minute dat het een eiland was en dat de extra kosten voor de overtocht te hoog waren. Dus pasten we ons plan aan en gingen naar El Valle de Antón.

Paardrijden op het strand
Maar de absolute topdag van de reis was voor mij de dag dat ik paardreed op het strand. Ik had een local gevonden die zijn paarden verhuurde en toen ik eenmaal op het paard zat, voelde ik me compleet vrij. In volle rengalop langs de branding, de wind in mijn haren, het geluid van de oceaan op de achtergrond – het was het ultieme geluksgevoel. De eigenaar zag hoeveel ik genoot en zei dat ik een natuurlijke klik had met het paard. Dat maakte me echt blij.

Op het programma staan nog Cuba, Bermuda en de Azoren.

Sanna’s reis kan worden gevolgd op haar blog. Of via de blogs van School at Sea.
Klik hier voor Sanna’s eerste reisverslag.
Klik hier voor Sanna’s tweede reisverslag

(Foto’s: via SAS)