Dit is de tweede bijdrage van onze nieuwe columnist Rinus Zuidervaart.
Ga fietsen
Bewegen is goed voor een mens. In het weekend fiets ik op een aangepaste driewielige fiets een rondje met een begeleider. Een win-winsituatie, want hij studeert oefentherapie/mensendieck. Er is op dat gebied een keur aan studies; van Bewegen en voeding tot Psychomotorische Therapie en Bewegingsagogie (driemaal woordwaarde?).
'Mijn buddy' heeft een ijzeren discipline. Wil ik bij een druilerig regenbuitje en met een “mijn broer is jarig” aftasten of hij te vinden is voor een afmelding, dan vind ik mezelf een half uurtje later terug op de fiets om een cadeaubon voor die broer te kopen. Niks patatgeneratie. Dit is een bijtertje.
Het was een mooie frisse, zonnige dag. Linkerbeen met klittenband vastgesnoerd boven het pedaal, ter ondersteuning van de aangedane linkerkant. Met frisse moed richting brug. Wel even doortrappen. Op het hoogste punt aangekomen besloten we na goed overleg om te keren in verband met de klok.
Om het maximale rendement uit de helling te halen voerde ik de versnelling twee tikjes op. Het ging nu snel, heel snel en ik bereidde vast de ideale lijn voor die aanstaande was in de te nemen bocht. Nu begon het voorwiel onverwachts te trillen. Het kleine voorwiel leek bijna uit zijn as te schokken.
Een 'onbestuurbaar projectiel' is misschien wat overdreven. De snelheid nam nog steeds toe, ook bij pompend remmen. Ik voelde me als in een Apollo-capsule die aan de aardse zwaartekracht probeerde te ontkomen.
Mijn hart klopte op een plek waar het anatomisch gezien niet thuishoort. “Ben je bang?” vroeg mijn maat. Ik antwoordde eerlijk: “Ja.” Hij reageerde empatisch met “Ik ook”.
Het hele voorval heeft in de praktijk misschien een halve minuut geduurd. Ik zag een groot deel van mijn leven voorbijkomen. Uiteindelijk kwam er rust in de tent. Even niet meer trappen, gewoon laten uitrijden. Zo spraken we elkaar geruststellend toe. Recht zo die gaat. Volgend weekend opnieuw proberen.
Een dag later ga ik, zoals bijna in de straat bekend, met scootmobiel en een tas papier en glaswerk naar de daarvoor bestemde bakken. Wanneer ik driftig papier langs de klep laat verdwijnen staat er een jongen naast me. Hij stelt zich voor en helpt me bij deze klus..
Een jongen met het syndroom van Down. Een hartverwarmende actie. Tas leeg. “Nou, ik ga maar, dag meneer!” “Dag, bedankt voor je hulp.” “Het is goed, hoor! Mijn vader is ook niet helemaal goed.”
Behoedzaam achteruitrijdend lette ik toch niet goed op. Wat in mijn gedachte een gelijkvloers stuk weg zou moeten zijn, bleek in de praktijk een ruim twintig centimeter hoge stoep. De klap die volgde deed me veronderstellen dat mijn voertuig in twee autonome delen was verdeeld. Het ergste moest nog komen toen ik merkte dat het hele ding finaal achterover kukelde.
Ik keek naar de, eerder door Piet Paulusma voorspelde, laaghangende bewolking. In een halve seconde gaat er heel veel door je heen en toch blijft een primair “Help” roepen over. Binnen heel korte tijd zag ik dan ook vanuit vreemd perspectief voor mij onbekende gezichten die geruststellend mijn adviezen opvolgden. Binnen een paar tellen stond ik, gelijk Bambi op het ijs, weer wat trillend op mijn beentjes.
Nadat ik alle omstanders hartelijk bedankt had ben ik toch nog even de supermarkt ingegaan voor een paar boodschapjes. De jongen die eerder zo behulpzaam was zei: “U doet wel vreemde dingen hoor.” “Ja, hier maak ik geen gewoonte van.”
Maandag terug in het activiteitencentrum. “Hey man, goed weekend gehad?” “Heb je even?”
Rinus Zuidervaart is volgens eigen zeggen “parttime inwoner van deze fraaie gemeente”. Wekelijks vier dagen cliënt van Dagbesteding Heliomare aan de Zwarteweg. Liep hersenletsel op in 2005, waardoor hij “plotsklaps een beperkte medemens” werd. Heeft na deze grote optater toch draad weer opgepakt. Vermaakt zich onder meer met schrijven, van al dan niet waar gebeurde, kleine belevenissen.
3 reacties
Heel beeldend beschreven. Ik zie ook echt voor me hoe je bijna gelanceerd wordt. Mooi dat je op die manier je oude hobby weer op pakt.
Wat een avonturen beleef jij, zeg. Heel beeldend geschreven. Leuke column. Met veel plezier gelezen. Ga zo door…
Beste Rinus, wat een humorvolle column. Met plezier gelezen. Beeldend. Ik fiets graag door Aalsmeer en omgeving. Het lijkt erop dat veel Aalsmeerder de auto als eerste vanzelfsprekendheid pakken als ze ergens binnen het dorp moeten zijn, terwijl de fiets vaak net zo snel is, goedkoper en gezonder. Hartelijke groet, Dirk.