Is het echt alweer een half jaar geleden dat Han Carpay ons ontviel? Zijn dochter Loes herinnerde ons er fijntjes aan dat dit inderdaad het geval was. Of ze een column mocht schrijven, vroeg ze, om te laten weten wat haar vader, de grondlegger van AalsmeerVandaag, voor haar betekend heeft en nog altijd betekent. Natuurlijk mag dat. Hieronder haar verhaal.
Komende woensdag 3 augustus is het alweer een half jaar geleden dat de doctoren in witte jassen ons kwamen vertellen dat mijn vader was overleden. Een half jaar geleden dat ik het meest verschrikkende nieuws ooit te horen kreeg dat mijn leven totaal veranderde. Het lijkt nog steeds alsof het gisteravond gebeurde, want een half jaar geleden lijkt haast niet waar. Ergens wil ik het ook niet geloven, want de tijd gaat dan toch wel snel, terwijl dat in het begin zo langzaam ging.
Wat mijn vader is overkomen, komt bij 3 op de 100.000 mensen voor. Zijn hart stopte ermee, maar zijn lichaam gaf niet de goede signalen af van wat er nou precies gaande was op dat moment. En als het aan mijn vader had gelegen hoefde van hem al die toestanden niet in het ziekenhuis. Eigenlijk wilde hij wel weer terug naar de opera, bleek achteraf. Typerend voor hoe hij was; nogal eigenwijs.
Slechts 3 op de 100.000. Daar was hij er 1 van die dikke pech heeft gehad. Dit zette mij weer met beide benen op de grond. Het kan dus iedereen overkomen, al ben je kerngezond en fiets je elke dag – zoals hij dat altijd deed – dat maakt niet uit.
Mijn vaders overlijden heeft van mij een ander persoon gemaakt. Ik ben anders in het leven gaan staan. Ik kan me niet meer druk maken om onnozele (kleine) dingen. Mijn leven is veel te kort om daar energie in te steken. Ik probeer van alles optimaal te genieten, elke dag weer. Al zijn het de kleinste dingen. En ik doe vooral waar ik zin in heb. Net zoals mijn vader, die volkomen zichzelf was en kon genieten van alle mooie en leuke dingen.
Missen doe ik hem veel; je krijgt een soort heimwee. Er zijn dan ook vaak momenten waarop ik denk: ‘dit moet ik zo even aan pap vertellen’, en waarbij ik me pas later realiseer dat dat helemaal niet meer kan. Dat zit dan zo in je systeem. Net zoals ik laatst te horen heb gekregen dat ik binnenkort mag beginnen met een nieuwe vaste baan, dat zou ik zo graag met hem willen delen. Hij zou dan nog net niet op de tafel staan dansen van blijdschap, zo enthousiast en trots als hij kon zijn.
Praten doe ik veel over hem, vooral met mijn vriend, die in de afgelopen tijd een enorme steun voor mij is geweest en mij nog steeds opvangt wanneer ik dat nodig heb. Het is raar om over mijn vader in het verleden te praten, omdat een deel van mij dat nog niet wil. Maar door het veel over hem te hebben houden we hem in leven. Ik doe dit erg graag, want mijn vader en ik hadden een bijzonder mooie band. We konden enorm met elkaar lachen, maar ook weer over veel (serieuze) onderwerpen praten. Hij heeft mij veel geleerd en stond altijd klaar voor me wanneer ik dat nodig had.
Bij de uitspraak ‘het leven gaat door’, gaan mijn haren recht overeind staan. Ik heb hier nooit voor gekozen, ik moet hiermee leren leven. Ik moet doorgaan en ik maak er het beste van. Want blijven stilstaan is niks voor mij, ik geniet van het leven en ik wil mijn vader trots houden.
Komend weekend gaan we met z’n vijven – het gezin – naar de camping in Limburg, een plek waar hij graag kwam en waar wij samen regelmatig ook zijn geweest. Ik kijk er naar uit en ik ben blij dat we dit soort dingen als hecht gezin doen. En ergens weet ik zeker dat hij meegaat, want hij zou ons nooit in de steek laten, nooit…
Loes Carpay
/hoekwater.jpg)
/Muller.jpg)
/LJ-de-Vries.png "LJ-de-Vries")
10 reacties
Beste Loes ,
Ik heb jou verhaal gelezen en het heeft mij diep geraakt.
Ik wens je het aller goeds toe!!
Fijne vakantie met het gezin!!
Jacques Kesting,
Heel mooi Loes! …Zes maanden alweer. Aalsmeer mist Han ook.
Heel mooi en ontroerend geschreven Loes!
Heel mooi en ontroerend geschreven Loes!
Beste Loes.
Voor jou ben el een onbekende maar met jouw column roep je weer veel mooie en interessante herinneringen aan Han weer op.
Veel dank en een fijne vakantie toegewenst.
P.S.
succes met jouw nieuwe baan.
Wat een prachtige mooie column, Han is daar zeker heel trots op! Wat een gemis en ook zo sterk!
Mooi Loes, ik hoop dat jullie het fijn hebben in Limburg,
tot gauw,
liefs Wil
Beste Loes,
Ik ben geraakt door je persoonlijke verhaal, zo herkenbaar. Ik wens jou en de jouwen alle goeds en een mooie weg in de verwerking. Veel mooie herinneringen in Limburg voor jullie allen!
Met een brok in mijn keel, heb ik je zeer persoonlijk column gelezen. Niet 1 keer, maar wel verschillende keren.
herlezen.
Wat mooi en tegelijk zo sterk van je, dat je weet wat je wilt.
Hele, hele fijne vakantie gewenst.
Beste Loes,
een column uit het hart, maar ook een boodschap aan allen die het lezen, je niet meer druk maken om alle KLEINE ONNNOZELE DINGEN.