Oekraïense Tanija: ‘Of het ooit goed komt, is de vraag’

Door Leni Paul. Tanija de Regt, geboren en getogen in Oekraïne kwam hier door de liefde. Dat de nu 67-jarige in de P.F. von Sieboldlaan wonende Tanija met intense belangstelling de gebeurtenissen in haar vaderland volgt is begrijpelijk. Ze beheerst onze taal op een bewonderenswaardige wijze  en het is duidelijk dat ze zich als een vis in het Aalsmeerse water voelt.

Wij Nederlanders weten doorgaans niet zo veel van de toenmalige Sovjet Unie. Ja, we leerden op school de namen van de belangrijkste steden, zoals Moskou en Sint Petersburg dat toen nog Leningrad heette, we dachten kennis te maken met de Russische ziel als we het Don Kozakkenkoor het ondoorgrondelijke lied Stenka Rasin hoorden zingen, maakten later wellicht een korte trip naar Sint Petersburg, lazen Tsjechow en Paustovski. Die indrukken lijken verdwenen. Door de gebeurtenissen van de laatste maanden zijn we allemaal geschokt en wacht de hele wereld in spanning af. Dat geldt uiteraard ook voor Tanija.

Het was wennen
Hoe kwam je in Aalsmeer? “Ik ontmoette Eduard, mijn man, in mijn woonplaats Dnipro, Oekraïne. Hij sprak Russisch want in zijn militaire diensttijd bij de marine in Nederland had hij Russisch moeten leren. We ontmoetten elkaar in een café. We praatten wat en ja, het was liefde. Hij nodigde me uit om naar Kudelstaart te komen en al snel zijn we getrouwd en kochten we een huis in de Sieboldlaan waar ik nog steeds woon. Mijn man overleed helaas enkele jaren geleden, hij werd 64.”

Wende het gauw, vanuit de Oekraïne, destijds nog als de Sovjet-Unie, onder Brezjnew, naar Nederland te komen? “Tja, het was wel wennen. Dnipro was een middelgrote industriestad op ruim 390 kilometer van de hoofdstad Kiev, Wij in Oekraïne zijn gastvrij. Als je hier in Nederland bij iemand langs gaat voor de koffie dan blijft het doorgaans ook bij koffie met vaak een koekje. In ons land is een grote gastvrijheid. Men eet meer met elkaar, aan zulke dingen moest ik wel wennen.”

Verdiepen in gewoontes
Ook verbaasde ze zich, pas gearriveerd uit haar vaderland, over de viering van een Nederlandse verjaardag. “Bij ons wordt er dan uitbundig en overdadig voor de gasten gekookt. Door de vrouwen, want van Russische mannen heb je in het huishouden niet veel te verwachten. Maar op de eerste verjaardag die ik in Nederland bezocht waren er koekjes en blokjes kaas. Dat was mijn eerste beeld van een Hollandse verjaardag. Ik ben me wel direct gaan verdiepen in de gewoonten van dit land, ben ook meteen de Nederlandse taal gaan leren en gaan werken in een verzorgingshuis in Amstelveen. Dat vond ik heel fijn, met die oude mensen daar praatte ik graag en zo leerde ik de taal. In het vak waarvoor ik ben opgeleid, ingenieur, kon ik hier niet aan de slag.”

Afschuwelijke tijd
Voor Tanija moeten de beelden van haar verscheurde geboorteland vreselijk zijn. ”Ja, mijn zoon woont en werkt daar, heeft een eigen transportbedrijf en hij is nauw betrokken bij het vervoer van de vluchtelingen. Zijn vrouw en twee kleinkinderen van elf en drie zijn nu bij mij. Voor hoe lang? Niet bekend. De kleindochter van elf zit nu op de openbare school de Mikado in oost en ze gaat daar elke dag met de bus naar toe. Ze heeft het tot nu toe naar haar zin. De andere kleindochter is drie en is bij mij thuis. En mijn schoondochter, ze werkte in Oekraïne in de administratie, mag en wil hier graag werken. Hoe lang een en ander zal duren, niemand kan het zeggen, maar het is een afschuwelijke tijd. En wanneer mijn schoondochter en de kleinkinderen weer terug zullen gaan, geen idee. Ik denk dat ze hier minstens nog een jaar bij mij zullen wonen.”

Grote kloof
Je woont al twintig jaar hier. Is er contact met andere oud-landgenoten? “Ja, ik heb een vriendin die ook al jaren in Nederland woont, maar zij  staat, het is onbegrijpelijk, achter Poetin.”

Op de politieke strubbelingen, de afschuwelijke gebeurtenissen en wreedheden die ons dagelijks op de TV worden getoond, over de al dan niet ware en onware manipulaties, zullen we in het gesprek met Tanija niet uitputtend ingaan. Natuurlijk volgt ze de ontwikkelingen dagelijks op de voet en kan ze wel telefonisch contacten onderhouden met haar zoon en de kinderen.

Tot slot, peinzend: “Er is een grote kloof tussen Rusland en de Oekraïne. Allebei denken ze in hun recht te staan. En of het ooit goed komt? Dat is de vraag. En dat vraagt de gehele wereld zich af.”

Foto’s Jaap Maars