Nieuwe voorganger Dorpskerk predikt samenwerking en verbinding

Na drie jaar voorgangerloos te zijn geweest, heeft de Dorpskerk sinds afgelopen zondag weer een voorganger. De 52-jarige Gert de Ruiter vult de plek op die Edjan Westerman achterliet nadat hij in 2016 met emeritaat ging. Daags na de feestelijke en goed bezochte intrededienst treffen we de nieuwkomer in de Ichtusshop waar hij koffie drinkend met de dames alle tijd neemt om zich voor te stellen en te vertellen over zijn eerste indrukken van zijn nieuwe vestigingsplaats. “Ik kon geen reden bedenken waarom ik níet naar Aalsmeer zou komen,” aldus de dominee die de Vrije Evangelische Gemeente in Elburg na negen jaar gedag zei.

 

Een rustige openhartige spreker, aandachtige luisteraar, vriendelijke glimlach maar ook een doordringende blik. Precies wat je van een dominee hoopt en verwacht. Na twee koppen koffie met de Ichtusdames vertrekken we naar jongerenruimte ‘8erom’ in hetzelfde gebouw Irene waar hij geen moment de indruk wekt haast te hebben voor een volgende afspraak. Gert (we mogen tutoyeren) is een dominee die van alle kanten rust uitstraalt.

 

Grootste werkgever
Om Aalsmeer en haar inwoners te leren kennen en te weten waar hij ‘ja’ op zou zeggen, maakte Gert de Ruiter diverse wandelingen door het dorp. At friet bij de snackbar in de Zijdstraat, liet zijn haar knippen bij de kapper om de hoek en had een interessante ontmoeting met een dame op het bankje op de kruising van Dorpsstraat en Kanaalstraat. “Ik vroeg wat zij deed voor werk en ze vertelde dat ze ondernemers bezoekt voor de gemeente Aalsmeer. Toen ze vroeg wat ik deed, zei dat ik voor de grootste werkgever ter wereld werk die in elke plaats wel een filiaal heeft. Ze zocht het bij een oliebedrijf of bankconcern maar kwam er niet achter. Pas toen ik vertelde dat mijn werkgever zelfs mijn pensioen geregeld heeft voor na mijn overlijden, viel het kwartje.”

 

Harde werkers
Uit de diverse gesprekken die hij zo voerde kan hij concluderen dat Aalsmeerders harde werkers zijn die zich op vele manieren inzetten voor hun woonplaats. Dat spreekt hem wel aan. “Ik wil net als die vrouw graag samenwerken met de plaatselijke middenstand. Oplopen met mensen, ontdekken waar ze goed in zijn en ze aanmoedigen om stappen te zetten waardoor ze veranderen. Daarbij wil ik ook mensen op hun werk ontmoeten. Wat heb ik ze op zondag te zeggen als ik niet weet waar ze maandag tot en met vrijdag mee bezig zijn?” aldus de voorganger.

 

Geen ‘gedoe’
Tijdens zijn intredepreek gaf de dominee aan geen zin te hebben in ‘gedoe’. Dat beklemtoonde hij dermate vaak dat het vraagt om een uitleg. Gedoe is er volgens hem in alle kerken, ook degene die hij achterliet. De gemeente die huist in het oudste gebouw van Aalsmeer kreeg ook veel voor de kiezen met onder meer afsplitsingen en een ontslagen voorganger maar is de laatste 20 jaar stabiel geworden. En dat wil dominee De Ruiter graag zo houden. Niet in de laatste plaats omdat hijzelf ook wat te verstouwen heeft gehad, zo vertelt hij.

 

Websites bouwen
“Toen ik beroepen werd, zat ik in het laatste stukje van een burn-out die twee en een half jaar geduurd heeft. Het was een zware tijd met een ritme van bed-bank-bed. Ik heb mezelf in die periode vaak afgevraagd of ik nog wel dominee wilde zijn. De kerk kan ook meer kapot maken dan je lief is, heb ik ervaren. De re-integratie leek het beter dat ik wat anders ging doen dan met de kerk bezig zijn en ik heb daar toen iets op gevonden voor het evenwicht en om weer in beweging te komen,” aldus de voorganger die zijn in de vergetelheid geraakt oude liefhebberij afstofte en weer aan de slag ging met het ‘bouwen’ van websites. “Door dat voor gemeenteleden te gaan doen, kwam de kerk langzaamaan in beeld en lukte het me de draad weer op te pakken. Dat maken van websites werkte voor mij ontspannend en wil ik ook hier in Aalsmeer blijven doen.”

 

Huizen opgekocht
Dat ‘hier in Aalsmeer’ kan ook vervangen worden door Kudelstaart want De Ruiter betrekt een door de kerk aangekochte woning in de Galvanistraat. “Het leek of de huizen in Aalsmeer allemaal zijn opgekocht, een huis met voldoende slaapkamers en studeerruimte was gewoonweg niet te vinden.” Het gezin De Ruiter bestaat uit vrouw Anja, twee dochters (Iris van 23 en Lora van 20) en zoon Jesse van 19 jaar. Ze kennen de omgeving redelijk. De Ruiter was vijf jaar lang voorganger in de grote kerk van Monnickendam en in die tijd bezocht hij geregeld in De Meerkerk in Hoofddorp. Hij meent zelfs ooit een keer eerder in de Dorpskerk gepreekt te hebben. Zijn eerste gemeente was in het Groningse Musselkanaal.

 

Vloekende mannen
Terug naar de intrededienst waar hij door zijn vriend Ruilof van Putten werd ingezegend die hem de ‘geestelijk vader’ noemde van het Centrum voor Geloof en Werk in Elburg. Een platform waar ondernemers, christelijk en niet-christelijk, elkaar kunnen ontmoeten en van elkaar kunnen leren. “Ik ben altijd ondernemer geweest, had op mijn zeventiende al een eigen computerbedrijf en ben afgestudeerd aan de HTS als ICT'er. Toch wist ik op mijn elfde al dat ik dominee zou worden. Tijdens een bezoek aan de bloemenveiling in Eelde, mijn vader was groothandelaar in bloemisterijproducten, hoorde ik twee mannen ruzie maken en vloeken. Ik sprak ze daarop aan en vlak daarna hoorde ik een heldere stem in mijn hoofd die zei: ‘jij wordt predikant’. Dat heb ik pas na mijn trouwen serieus opgepakt met een studie in Kampen en een stage bij Willow Creek in Amerika.”

 

Missie
Wat ziet hij als zijn missie voor Aalsmeer? “Ik heb een droom om samen te werken met alle kerken in Aalsmeer en heb begrepen dat men hier al aardig in op weg is. Onder meer met het platform Aalsmeer Over Hoop. Wat dat betreft hoop ik dat we in Aalsmeer wat opsteken van het Jodendom waarin men zegt: we zijn compleet verschillend maar toch één en ondanks de verschillen willen we toch samenwerken. Omdat we allemaal Gods kinderen zijn en er dus iets groters is dat ons bindt. We moeten proberen ons over die verschillen heen te zetten en de verbinding te zoeken. Ten opzichte van Gods paslood staan onze muren namelijk allemaal scheef.”

 

Waterput
Als een ware dominee haalt hij tot slot het voorbeeld aan van Jezus die bij de waterput een Samaritaanse vrouw tegenkomt die hij om water vraagt. Zeer ongebruikelijk want Joden gingen niet om met Samaritanen. “De ontmoeting met Jezus verandert het leven van deze vrouw,” legt De Ruiter uit, “hoe help je mensen te veranderen van een zondaar tot een kind van God. Jezus was geen pastoraal medewerker die ‘ja en amen’ knikte maar  een coach die mensen in beweging kreeg. Dat voorbeeld wil ik volgen.”

 

Tot zijn eigen verbazing komt de voorganger er even later achter dat naast het bankje waarop hij met de ondernemersvrouw heeft gesproken, de dorpspomp van Aalsmeer staat…

 

Tekst en portretfoto's Arjen Vos, foto bevestiging Facebook

 

(advertentie)