Nieuwe Nederlanders: ‘Er is een click met Aalsmeer’

Door: Jan Dreschler. Akanksha Garg (38) en Anuj Rastogi (38) groeiden op Delhi, de hoofdstad van India en woonden later in Mumbai. Zij zijn, zoals dat tegenwoordig heet, kennismigranten, hoogopgeleide mensen die door bedrijven worden gevraagd om bij hen te komen werken, in hun geval in Nederland. Zij voelen zich bij ons zo thuis dat ze besloten het Nederlanderschap aan te vragen en op 30 januari legden zij op het gemeentehuis van Aalsmeer de verklaring van verbondenheid af.

Zes jaar geleden kwamen beiden op Schiphol aan. Anuj werkte in India voor een Amerikaans bedrijf dat in Nederland een project startte en hij werd gevraagd om dat te begeleiden. Als je naar zo’n vreemd land verhuist dan neem je wel een risico. Maar ze besloten de sprong in de diepe te wagen.

Contact met buren
Ze woonden kort in Amstelveen en in Uithoorn, maar sinds vier jaar zijn ze in Aalsmeer (Hornmeer) te vinden en dat bevalt enorm goed. “We wonen in een leuke straat en hebben veel contact met de buren. We wandelen graag en Naima, onze dochter van acht, heeft het op school enorm naar haar zin. Bovendien vinden we Aalsmeer heel mooi. We voelen ons erg welkom. Er is een click met Nederland en ook met Aalsmeer.”

In India studeerde hij informatica en zij statistiek. Op dit moment is Anuj als IT deskundige werkzaam bij een Amerikaans bedrijf op het gebied van de voedingsindustrie en Akanksha werkt voor een Nederlands bedrijf en is consultant op het gebied van veranderingsmanagement.

Veel vrienden
Als het gaat om verschillen tussen India en Nederland, dan wordt als eerste de familie genoemd. “In India hebben we familie en vrienden, hier hebben we vooral heel veel vrienden.”

En vervolgens gaat het over het weer. “In India zijn het winters een stuk minder koud. Het eerste jaar dat we hier waren hadden we daar ook veel last van, maar vanaf het tweede jaar hebben we ons daaraan aangepast. Naime hoefde overigens helemaal niet te wennen, die was meteen enthousiast.”

‘Love language’
Ook op het gebied van voeding is er een groot verschil. Er wordt in India heel veel werk gemaakt van voeding, vooral als mensen bij je op bezoek komen. Eten is in India iets waarmee je gastvrijheid zichtbaar maakt. Akanksha noemt het wel een ‘love language’. Bepaalde voeding is ook heel erg verbonden aan bepaalde feesten.

Ruimte en tijd
“We eten tegenwoordig zowel Nederlands als Indaas eten. De Nederlandse gerechten zijn wat eenvoudiger, maar als we echt een gerecht willen eten met heel veel rijke smaken dan gaan we over op Indiaas. Wij houden erg van koken, maar er moet wel een goede balans zijn tussen eten en gezondheid. Ook de werk-privé-balans vinden we erg belangrijk. In India hebben mensen over het algemeen maar weinig vrije tijd. Er is veel druk om ook op je vrije momenten aan allerlei verplichtingen te voldoen. In Nederland is dat anders. Als je dan vrij bent, dan ben je over het algemeen ook echt vrij. Om die reden hebben we ook niet gekozen voor wonen in Amsterdam. We kennen de drukke dynamiek van steden, maar in Aalsmeer is er ruimte en tijd.”

Inburgeringsexamens
Naima zit op school bij IKC Triade in de Hornmeer. “Omdat zij het zo naar haar zin heeft in Nederland dachten we dat het misschien wel goed zou zijn om ons verblijf hier officieel te maken,” zegt Akanksha, “we hebben de noodzakelijke inburgeringsexamens gedaan en dat ging eigenlijk best soepel. En we zijn twee weken geleden genaturaliseerd tot Nederlander. De bedrijven waarvoor we werken juichten dat ook toe. We zijn nu dus een Nederlands gezin.”

‘Veranderen zit in ons bloed’
“Dat maakt het leven ook overzichtelijker,” vult Anuj aan, “je hoeft je niet meer af te vragen hoe het zit met je papieren, maar je kunt je concentreren op werk en privé. Hoe het op de lange termijn zal gaan weten we niet.” Tot nu toe zijn ze nooit ergens heel lang geweest en ook nu hebben beiden al weer een nieuw huis op het oog, overigens in de zelfde straat.” Akanksha: “veranderen zit wel een beetje in ons bloed, dus het is maar goed dat ik deskundig ben op het gebied van veranderingsmanagement.”

Ze proberen één keer per jaar India te gaan en daar alle familie te zien. “We missen ze wel, maar compenseren dat door telefonisch contact en ook online veel brieven naar elkaar te sturen. Naima en haar oma houden respectievelijk van tekenen en schilderen en wisselen kunstwerken uit.

De taal is nog wel iets waar ze zich in willen verbeteren. Als Akanksha en Anuj samen zijn spreken ze Hindi en Engels. Naima spreekt vloeiend Nederlands, maar zij kan ook Hindi spreken met haar grootouders.

Afspraak met buren
De kansen om goed Nederlands te leren zijn wat beperkt, want in de bedrijven waar zij werken wordt veel Engels gesproken en de Nederlanders die je daarbuiten tegenkomt schakelen ook gemakkelijk over op Engels. “De momenten dat ik Nederlands spreek zijn op de school van onze dochter, bij de huisarts, in winkels en met de buren. Laatst hadden we de buren op bezoek en hebben we de afspraak gemaakt om een deel van de avond Nederlands te spreken en een deel van de tijd Engels.”

Funda als hobby
Als het gaat om het nog beter leren van de taal hebben beiden een verschillende strategie. Akanksha leest haar dochter voor uit Nederlandse kinderboeken. Dat zijn boeken in een toegankelijke taal en Naima corrigeert daarbij haar moeders’ uitspraak. Anuj is geïnteresseerd in vastgoed en kijkt veel op Funda. Het is een hobby, maar je leert er veel van. Zo weet hij vrij goed de straatnamen in Aalsmeer en kan je precies vertellen wat er gaande is op het gebied van nieuwbouwprojecten. Met andere woorden, hij is goed op de hoogte van zijn leefomgeving.

Recht voor zijn raap
Als het gaat om volksaard wordt er van Nederlanders gezegd dat ze zo direct zijn en  soms een beetje bot. “Ik kan dat goed hebben” zegt Akanksha, “omdat ik zelf ook nogal recht voor z’n raap ben en ik zie dat als een vorm van eerlijkheid, die ik erg kan waarderen. Als mijn collega’s iets zeggen over mijn eigen directheid is mijn antwoord: “kijk eens hoe goed ik al ingeburgerd ben!”

“Of we hier altijd blijven, we weten het niet. We vinden het moeilijk om die vraag te beantwoorden. We zien wel wat het leven ons brengt.”

(Foto’s: Jaap Maars)