Nico Hofman: ‘Iedere medaille heeft wel een bijzondere herinnering’

Door: Jan Dreschler. Nico Hofman (51) had een sportieve jeugd op en om de Westeinderplassen. Het levenspad dat hij ooit voor zich zag veranderde drastisch na een ontmoeting met studiegenoot en schaatscoach Jac Orie. “Het werd één groot avontuur.”

Nico Hofman is geboren en getogen Aalsmeerder. Tot zijn 26e woonde hij met zijn ouders in de Meervalstraat. Met een vader als fysiotherapeut en een moeder als gymnastieklerares lag een sportieve toekomst voor de hand. Was er ijs op de Westeinder dan moest er geschaatst worden. Zo’n rondje Poel was als kind een hele opgave, maar gelukkig lonkte aan het eind van de rit de koek-en-zopie tent bij Topsvoort.

Toch werd schaatsen niet zijn favoriete sport. In eerste instantie was dat zeilen. Tijdens zijn tijd op het Alkwin Kollege ontwikkelde hij een passie voor die sport, eerst in een Optimist en daarna in de Laserklasse. Hij deed ook mee aan internationale zeilwedstrijden.

Klik met Jac
Zijn vader opvolgen was ook niet het plan. Echter, tijdens een informatiedag op de Technische Universiteit van Delft besloot hij ter plekke om het over een andere boeg te gooien. Het werd toch de vierjarige opleiding fysiotherapie en aansluitend een studie bewegingswetenschappen. Eén van zijn studiegenoten was Jac Orie, de inmiddels bekende schaatscoach. Ze bleken een klik te hebben en raakten bevriend. Naast de studie waren er bijbaantjes, voor Nico als onderzoeksassisent terwijl Jac betrokken was bij de TVM schaatsploeg.

Groot avontuur
Na de Olympische Spelen van 2002 kreeg Jac het aanbod om de schaatsploeg van Peter Mueller over te nemen. Hij besloot om dat samen met Nico te gaan doen. Er werd een plan gemaakt en ofschoon beide jonge mannen nog niet eens afgestudeerd waren, gingen de sponsors akkoord en gingen zij aan het werk met de Spaarselect groep. ”Sportief gezien hadden we een superstart. Met de sponsoring ging het minder, want Spaarselect ging failliet.” Gelukkig konden er nieuwe sponsors worden gevonden. Het was één groot avontuur, waarbij beiden dachten om dat een poosje te gaan doen, bijvoorbeeld tot de winterspelen van 2006 in Turijn; een soort experiment om daarna terug te keren naar het echte wetenschappelijk onderzoek. Dat laatste is er nooit van gekomen.

Parttime relatie
Nico was van 2002 tot 2008 fulltime betrokken bij de schaatsploeg. Zijn taak als fysiotherapeut lag op het gebied van preventie, maar ook de revalidatie na blessures. “Van de 365 dagen per jaar sliep ik er 230 in een hotel. Toen onze oudste dochter in 2007 geboren werd, was dat niet langer te doen. Ook was er op dat moment de mogelijkheid om het gedeelte van mijn vader in de fysiotherapiepraktijk over te nemen.” Dus het fulltime avontuur van de schaatsploeg werd omgezet in een parttime relatie. Een aantal dagen per jaar is Nico beschikbaar voor de schaatsploeg, vooral tijdens toernooien en zware trainingsprogramma’s. De rest van zijn tijd is hij werkzaam als fysiotherapeut en tegenwoordig ook als algemeen directeur van PACA.

Niet gek laten maken
“Ik heb met het schaatsen heel veel meegemaakt en het kan mij niet gek genoeg. Juist als er de meeste druk op staat vind ik het spannend. Het meest bijzondere zijn wat dat betreft de Olympische Spelen. Zo’n Olympisch dorp is een hele bijzondere en weinig rustgevende omgeving. Iedereen aast op het nieuws dat maar mondjesmaat voor handen is. Dat doet wat met een sporter. Onze opgave was vooral om het zo simpel en eenvoudig mogelijk te houden en je niet gek te laten maken door al die aandacht. Dat past ook wel bij onze filosofie. Wij willen gewoon goed sport bedrijven zonder allerlei poespas. En het werkt. Vanaf 2002 heeft de ploeg bij elke Olympische Spelen wel een gouden medaille in de wacht gesleept. Iedere medaille heeft wel een bijzondere herinnering, bijvoorbeeld dat Marianne Timmer na haar eerste succes in Turijn opnieuw een gouden plak haalde, of dat het bij Mark Tuitert zijn enige 1500 meter was die hij dat seizoen won. Het geeft elke medaille een bijzondere glans.

Aanstoten in de wachtkamer
Via Nico is de betrokkenheid van Aalsmeer bij de schaatssport groot geworden. Zo beschikt PACA over een laboratoriumomgeving waar inspanningstests worden gedaan. Alle toppers komen daar eens in de vijf of zes weken een programma doorlopen om te bepalen waar ze conditioneel staan. “Het is grappig om te zien wat voor effect dat heeft in de wachtkamer op de Lakenblekerstraat, als mensen elkaar aanstoten en zeggen: ‘was dat nou die en die?’ Dat gaat overigens verder dan de schaatsploeg van Jac Orie. Ook andere schaatsers weten het lab inmiddels te vinden en ook vanuit andere sporten wordt er soms gevraagd om een second opinion of een advies.”

Grens in de gaten houden
Waarom is er nu zoveel begeleiding nodig voor sportmensen? “Aan de ene kant werk je met de gezondste mensen van Nederland, maar je onderwerpt hen ook aan een zware training, waarbij je tot op het randje van hun kunnen gaat. Dat kan de weerstand en het lichaam aantasten. Je moet die grens heel goed in de gaten houden. Je wilt ze wel op die grens hebben, want anders kom je niet verder, maar je kan er niet overheen gaan.”

Als het gaat over het succes van de schaatsploeg van Jac Orie, dan komt dat volgens Nico doordat er een individueel programma is voor elke schaatser en een nauwlettende monitoring. “Zo weet je precies hoe iedereen er voor staat. Verder is er een sterk accent op innovatie en beschikt de ploeg inmiddels over onnoemelijk veel ervaring.”

Warme melk
Tegenwoordig bestaat de schaatsploeg uit zo’n 25 sporters, vier trainers, zes fysiotherapeuten, een sportarts, en nog wat andere deskundigen, kortom een heel team. Vorig jaar waren de successen voor het eerst wat minder. Enkele ervaren schaatsers namen afscheid van het team. “De ploeg die we nu hebben is jonger, maar dat maakt het ook wel weer spannend om te zien wie er komt bovendrijven. Het gaat daarbij om namen als Merijn Scheperkamp, Chris Huizinga en Beau Snellink. De sfeer in de ploeg is goed. Ook zijn enkele shorttrackers, zoals Suzanne Schulting, toegetreden en die maken een opmerkelijke progressie. Eigenlijk is de route naar succes het leukste voor ons om te doen. Als iemand goud wint, dan is er een enorme blijdschap, maar dat ebt ook wel weer snel weg en dan ga je over tot de orde van de dag. Voor de winnaar is het iets waar hij of zij lang op teert, maar voor Jac en mij bestond het feestvieren uit het drinken van een kopje koffie of een beker warme melk, bij voorkeur buiten de drukte van het Olympisch dorp. De volgende dag waren er immers weer andere sporters die onze aandacht vroegen.”

(Foto’s: Nico Hofman en Team)