Metalband na 30 jaar stilte opnieuw in the picture

Door: Arjen Vos. Tussen 1988 en 1995 maakte de Nederlandse band Donor naam in het zogenaamde ‘trashmetal’ genre. De band bracht twee albums uit met eigen nummers en toerde langs concertpodia in Europa. Een van de oud-bandleden, de Aalsmeerse gitaarleraar en muzikant Bart Vreken, kreeg onlangs via digitale weg een opmerkelijk verzoek van een Amerikaans platenlabel. Of de band ervoor open stond om de nummers van destijds opnieuw uit te brengen. Niet alleen op cd maar ook op vinyl. Bart was stomverbaasd. “Ik zei: well, it’s your money…”

Nummers van het uit de Zaanstreek afkomstige Donor zul je niet in de Top2000 of Sky Radio voorbij horen komen, daarvoor is de stijl te specifiek. Als Bart, gezeten in zijn sfeervolle ark op de Buurt even wat nummers laat horen, wordt wel duidelijk wat hij bedoelt. Stevige upbeat drums, schreeuwende gitaren en wilde vocale uithalen. “De muziek die we maakten zal niet iedereen wat zeggen. We zaten met onze extreme muziek echt in een niche.” Daarvan getuigen ook de ontwerpen van de albumhoezen die de muur van Barts huiskamer sieren. Doodshoofden, fantasiefiguren met titels ‘Triangle of the Lost’ en ‘Release’. Die stijl dus. Allesbehalve mainstream popmuziek.

Metal in het slop
Bart praat met enthousiasme over zijn tijd als toerend muzikant. De optredens overal en bijvoorbeeld Paradiso waar hij op een festival met de crème de la crème van de Metal scene speelde, bewaart hij mooie herinneringen. “Dat je met een bus door Europa gaat en in allerlei steden op mag treden, dat is iets waar ik als dertienjarig jongetje toen ik begon met gitaarspelen alleen maar van kon dromen.”

Maar halverwege de jaren ‘90 raakte de metal in het slop. De kaartverkoop stagneerde, de nieuwe stroming was ‘grunge’ en de motivatie bij Donor nam af. “Ook na de zangerwisseling hadden we als band een beetje het ‘wat nu-gevoel’ en besloten we te stoppen. Nog één keer een uitverkochte Melkweg en daarna was het klaar,” aldus Bart die na zijn periode als rondtoerend rocker zelfs letterlijk zijn wilde haren afknipte. Een symbolisch statement als einde van een tijdperk.

Wolk van obscuriteit
Wel klaar met Donor, niet met de muziek. Bart draaide naar eigen zeggen 180 graden de andere kant op en begon onder meer met een vriend een akoestisch duo, speelde in coverband The Hucksters, ging gitaarles geven en werd bandcoach bij de Bandbrouwerij in N201. Dat is wat er gebeurt als een band stopt. Ieder gaat zijn eigen weg, het label ging failliet en Donor verdween zoals Bart het noemt ‘in een wolk van obscuriteit’. En nu, 30 jaar later, zou Donor ineens een cultstatus kunnen halen door de vraag via Facebook van ene Matthew Rudzinski van Divebomb Records: ‘are you the legendary Donor?’ “Dat is toch lachen…,” aldus Bart.

‘Niet The Eagles’
Bart zocht contact met de voormalige bandleden om te peilen hoe zij tegenover deze zogenaamde ‘reissue’ van oude nummers stonden. “Er moesten nog wel wat ‘dingetjes’ uitgesproken worden,” zegt Bart een tikkie eufemistisch, “de ene wilde wel maar dan ook weer met een toer en een ander vroeg zich af of de wereld daar nou op zit te wachten, we waren immers niet The Eagles. Een argument om het wel te doen was dat we nu een kans hebben dat de muziek netjes wordt uitgebracht. Én dat we daarbij niet uitgebrachte nummers konden meenemen. Wat hadden we te verliezen?”

Zoektocht naar rechten
Na het akkoord van de bandleden wachtte een nieuwe uitdaging: wie had de rechten? “Dat was een ingewikkelde uitzoekerij vanwege onze failliete Duitse platenmaatschappij. Via-via was het in andere handen gekomen maar uiteindelijk kregen we bericht dat de rechten van ons zijn. We hebben al het archiefmateriaal opgezocht waarmee alle puzzelstukjes in elkaar vielen en Matthew ermee aan de slag kon.”

Japanse fan
Bart is lyrisch over het resultaat. “Alsof er een trein over je heen dendert, zo helder klinkt het. Veel mooier dan de oorspronkelijke cd’s. En heel bijzonder is dat ik  op een vroegere fan in Japan stuitte die over een tape van ons afscheidsoptreden blijkt te beschikken. Daarop staat een nummer wat we ooit één keer live gespeeld hebben maar nooit hebben opgenomen omdat het bandje destijds op was. Geen idee hoe dat in Japan terecht is gekomen maar dat het nu samen met twaalf andere nog niet eerder uitgebrachte nummers als bonustrack op de twee nieuwe albums komt is wel te gek.”

Scouting
Hoe nu verder? Volgt er een grote presentatie voor de fans? Een optreden? Bart is er stellig over. “Nee, dat gaan we niet doen. De bandleden vinden het allemaal mooi dat het weer beschikbaar is maar bij een presentatie verwacht men ook een optreden. Om dat weer op niveau te krijgen moet je maanden repeteren. Heel veel werk dus voor een handjevol optredens. De zanger van toen zou het wel willen maar ikzelf zie dat niet zitten. Het is ook niet zo dat we een pallet met cd’s en lp’s krijgen waarmee we net als de scouting met koekjes moeten leuren. Nee, de liefhebbers kunnen de albums ergens in het nieuwe jaar bestellen via de websites van de platenlabels. Voor de cd’s is dat Divebomb Records, voor de lp’s Metal Warrior Records. En uiteindelijk zullen beide albums ook op Spotify verschijnen. Met later een nog niet eerder uitgebracht live-album als bonus stream.”

(Foto’s Arjen Vos)