Kaatje

Fietsend door de Betuwe een appje: of ik zaterdag als cameraman wil assisteren bij een uitvaartplechtigheid in de Arendshoeve. Moet kunnen. Dan ben ik net weer terug van vakantie. Wel druk want er moet die ochtend ook nog getennist worden voor het clubkampioenschap. Maar als die partij geen vijfsetter wordt, past het in het schema. In twee sets zijn we klaar. Precies op tijd voor de filmklus.

 

Veel bekenden bij de Arendshoeve. Veel relatief jonge mensen ook. De sfeer past niet bij dit uitbundige zomerse weer. De ene uitvaart of de andere, het is vaak een wereld van tegenstellingen, weet ik na 25 jaar ervaring in de branche. Na een lang en voltooid leven slaat er vaak iets van opluchting over op de aanwezigen. Ze zijn luidruchtiger, en er kan nog wel eens gelachen worden. Maar die sfeer is hier vandaag niet. Het publiek oogt mat, beweegt langzaam en toont zich weinig spraakzaam.

 

In de verduisterde kas vol hangplanten volg ik op aanwijzing van Erwin, mijn opdrachtgever, het slingerpad naar de ruimte vol stoelen waar ik aan de zijkant de driepoot met camera tref. “Je weet hoe het werkt,” zegt hij.

 

Het podium bezaaid met bloemstukken. Linten met de naam ‘Kaatje’ sierlijk vast gestrikt. Natuurlijk afgeleid van Karin. Elke Karin wordt ooit een Kaatje. De zaal stroomt steeds voller. Zelfs een groot aantal kinderen neemt plaats. Dan is daar de uitvaartleider die de aanwezigen met een geroutineerde handbeweging laat opstaan. De kist wordt stapvoets binnengedragen en behoedzaam tussen de bloemen geplaatst.

 

En dan, tijdens ‘Conquest of Paradise’ dringt het tot me door om welke Kaatje het hier gaat. Deze Kaatje is Karin Fridsma! Wat is er in hemelsnaam met haar gebeurd? Was ze ziek? Een ongeluk? Verbijsterd ga ik verder met filmen. De spot op het podium is kapot. De sprekers staan in de duisternis herinneringen op te halen. Ik ga ervanuit dat Erwin een ‘tool’ heeft om er achteraf wat licht bij te strooien. Maar ach, arme Karin, denk ik…

 

Karin kende ik van Foto De Boer. Een vrolijke verschijning was ze met haar blonde haar en grote ogen. Lekker direct, lachend gezicht en makkelijk contact makend. Helemaal op haar plaats in deze winkel. Maar ze bleef er niet zo lang. Ze stapte over naar de horeca. In het Uithoornse Rechthuis kwam ik haar opnieuw tegen. Verschillende keren zelfs. Net zo gezellig als eerder, altijd even bijpraten.

 

Daarna duurde het wat langer voor ik haar weer zag. Zomer 2014, weer bij Foto De Boer waar ze voor de gezelligheid even binnen was gewipt. Ik vroeg haar wat ze deed. “Niet zo veel eigenlijk,” liet ze weten. Ze had last van haar rug waardoor ze niet echt meer kon werken maar wilde toch wel wat om handen hebben. Nu waren wij, Han Carpay, Ilse Zethof en ondergetekende, net een half jaar bezig met AalsmeerVandaag en hadden al verschillende verkopers ‘in dienst’ gehad om adverteerders binnen te halen. Met wisselend succes. Maar geen van hen bleek een blijvertje. Eerlijk gezegd: het is ook takkenwerk…

 

Maar Karin toonde interesse en wilde het ook wel eens proberen. Ze kwam op kantoor, vergaderde mee, kon meepraten als het moest maar wist ook goed te luisteren. Ze ging op pad en leek uit het juiste hout gesneden. Binnen de kortste keren had ze een behoorlijk aantal bedrijven bereid gevonden hun naam aan AalsmeerVandaag te verbinden. Zo’n hoge score in zo’n korte tijd. Dat was door geen van haar voorgangers gehaald. We waren blij met haar. Niet alleen vanwege de resultaten, ook omdat ze wel in ons team leek te passen. Echter tot onze spijt hield ook Karin het na enkele maanden voor gezien. Dat het haar zelf ook speet was duidelijk. De provisie waar ze recht op had gunde ze aan AalsmeerVandaag. “Jullie hebben het meer nodig dan ik,” vond ze.

 

Tijdens de uitvaartdienst werd in woord en beeld dik onderstreept wat eigenlijk iedereen al wist. Mensen hielden van haar en ze heeft genoten van het leven. Met vijftig jaar was het misschien kort, het was ook zeer intens.

 

Blij je gekend te hebben Kaatje.

 

Arjen Vos