Jezus, Dick Meijer is er niet meer

Door: Joop Kok. Vorige week woensdag werd ik gebeld door een vriend van mij die vertelde dat Dirk Meijer was overleden. Op dezelfde dag kwam er een vraag bij Aalsmeer Vandaag binnen of ik een In Memoriam wilde schrijven. Nou zullen veel van de AalsmeerVandaag lezers zijn naam niks zeggen, maar ik weet zeker dat de bezoekers van het voormalige jongerencentrum Boerenvreugd direct weten over wie ik het heb. Om Dirk kon je niet heen, hij had charisma en een uitstraling die hem de bijnaam Jezus opleverde. Ik kreeg voor het eerst met hem te maken toen hij in 1970 een protestmars organiseerde. Hij had oog voor theater, in het zwart gekleed en op zijn hoofd een doodgravershoed, werd door het centrum van Aalsmeer een doodskist gedragen.

Al eerder had men op 5 mei geprotesteerd. De toenmalige burgemeester Brouwer stapte op de groep af en werd ontvangen met de leuze: Wij willen een jeugdcentrum. “Hoe oud zijn jullie,” was zijn reactie. “Nou ja, met iemand die zo reageert is geen discussie mogelijk,” was de reactie van Dick. Over een week of vier zou er beslist worden over de bestemming van de boerderij Boerenvreugd, daar had men zijn zinnen opgezet voor een jongerencentrum. Dick Meijer: “We zijn bang dat de christelijke partijen in de Raad de boerderij liever laten slopen.”

Stille Omgang
Om nog eens duidelijk te maken dat de jeugd snakte naar een centrum in Boerenvreugd had hij deze ‘Stille Omgang’ georganiseerd. Aangekomen bij het Raadhuisplein werd in het aangrenzende water met enige plechtigheid de lijkkist te water gelaten. “Een droevige zaak, net zo droevig als het uitblijven van een jeugdcentrum,” waren de wat plechtstatig uitgesproken woorden van Dick Meijer, aldus de plaatselijke krant. Op deze manier maakte Aalsmeer kennis met Dick, 18 jaar, geboren in de Freesialaan, in een gezin met nog twee broers en vijf zussen. Jan Lunenburg, de Aalsmeer- en molenkenner, was zijn oom.

Jongeren keken tegen hem op
Toen, na een gunstige uitspraak van de gemeente op 5 december 1970 de eerste werkzaamheden op de boerderij begonnen, was Dick van de partij. Niet echt een vakman, maar wel iemand die aanwezig was en zijn handen uit de mouwen stak. Hij raakte verknocht aan Boerenvreugd, eigende zich het ‘melkhuisje’ toe dat ernaast stond en kreeg, door al het werk dat ie verrichtte, een vaste aanstelling. Jongeren keken tegen hem op, Boerenvreugd was Dick Meijer en Dick Meijer Boerenvreugd.

Hemelpop
Zijn ultieme moment was wel het organiseren van Hemelpop op 11 mei 1972. Mochten anderen hun Pinkpop hebben, hier in Aalsmeer wilde men als tegenhanger een Hemelpop. Dick contracteerde de bands en Hans den Hollander ontwierp een prachtig affiche. In één nacht vertrokken plakgroepen vanuit Boerenvreugd om in de omliggende dorpen en steden affiches op te hangen.

In Nieuw NAT najaar 2010 doet Dick verslag van die bijzondere gebeurtenis. Er was opnieuw een confrontatie met de burgemeester. Voor een bescheiden buitenfeestje was geen vergunning nodig, maar toen de burgemeester las dat ook Release was uitgenodigd, een opvangorganisatie in geval van misstanden bij drugsgebruik, was hij voornemens alsnog het festival af te blazen. Voor hem was dat een aanzet tot drugsgebruik. Via de pers gaf men aan dat ook de EHBO was uitgenodigd, zou dat dan ook tot meer ongelukken leiden? Brouwer zag de zwakte van zijn argument in en gaf alsnog toestemming. Het festival werd door ruim 3000 mensen bezocht en leverde, ondanks de vrije entree, een positief resultaat op van 100 gulden. Dick eindigt als volgt: “Voor mij was het een bijzondere ervaring en de bevestiging dat je, als je met een gemotiveerde groep van mensen bent, heel veel voor elkaar kunt krijgen.”

Boerenvreugd brandt
Was in de beginfase het enthousiasme groot en werd er van alles georganiseerd, toch ebde dat weg en werd het centrum in mei 1974 gesloten. Op een vroege zondagochtend in juni van datzelfde jaar, werd er alarm geslagen, Boerenvreugd stond in brand. De brandweer, met een kazerne op loopafstand, arriveerde vrij laat en nog voor het bluswerk was afgerond arriveerde er een bulldozer die alle muren om schoof. Dit om instortingsgevaar te voorkomen, was het commentaar van een protestant christelijk raadslid, zo berichtte de Aalsmeerder Courant van woensdag 19 juni 1974.

Alles kwijt
Dick was ineens alles kwijt, zijn woonplek, zijn identiteit, zijn inkomsten en wie weet ook zijn illusies. Daarvoor was hij Jezus, iemand waar jongeren tegenop keken. Hoe ga je daar mee om als jonge snuiter van effe twintig? Waar haal je de kracht vandaan om na zo’n ineenstorting van alles dat je dacht te zijn, te overleven? Alleen lukte het hem niet, hij belandde in Vogelenzang. Daar ontmoette hij zijn vrouw Marianne. Ze betrokken samen een woning in Amsterdam en trouwden.

Hij volgde een opleiding VWO voor volwassenen, volgde cursussen en richtte het bedrijfje Removo BV op. Een adviesbureau dat vooral in de agrarische sector actief was. Ook gaf hij BHV (veiligheids) cursussen. Vaak werden die afgesloten met een barbecue. Later verhuisden ze naar Badhoevedorp en na de dood van zijn vrouw vertrok hij naar Haarlem. Ze kregen drie dochters en hadden acht kleinkinderen.

Kut dat-ie dood was              
Op het Twitteraccount van één van zijn dochters lees ik het volgende: “11 Aug, Ik vond m’n vader zondag naast z’n bed na een zwaar herseninfarct. Hij is maandag in onze armen overleden. Ik ben hier even niet. 14 Aug, Een keurige meneer die KUT riep toen hij hoorde dat ie dood was en 6 x sorry zei. Mijn vader sprak amper engels, dronk opgewarmde filterkoffie en was weinig keurig, maar alle buren komen zeggen dat ze dol op ‘m waren. 15 Aug, belde mijn zus om iets te bespreken voor de crematie en hoorde haar dochtertje van drie op de achtergrond vragen: ’Is dat opa Snor?’ Snap ik wel. Ik zou ook graag willen dat ie me belde. 16 Aug, In m’n vaders straat hangen de vlaggen halfstok voor zijn vertrek hier vanmiddag. 17 Aug, mijn ene baby begon halverwege mijn speech te muiten, m’n zus d’r baby deed dat tijdens de hare en de grotere kinderen waren zo enthousiast over het bellenblaaspistolen-afscheid dat er een soort foam party ontstond. M’n vader had het een topuitvaart gevonden. Kut dat-ie dood was.”

Recalcitrant, eigenwijs en lawaai-overhemden
Op het In Memoriam dat dezelfde dochter vandaag heeft geplaatst herken ik nog steeds de Dick van toen, recalcitrant en eigenwijs. “Kreeg hij een parkeerboete, dan vocht hij die aan. Zelfs als hij ook wel wist dat hij eigenlijk ongelijk had. Het maakte zijn plezier er alleen maar groter op als hij toch wist te winnen. Voor die gelegenheid had hij trouwens een speciaal T-shirt uit China laten komen. Er stond ‘I’am not always right, but it’s pretty close’ op. Een man die moeite had met gevoelens. “Ging hij weer naar zijn eigen huis, dan zei hij altijd hoe ‘waardevol hij het vond dat we zo met elkaar hadden gezeten.’ Veel te formeel voor de gelegenheid, en zeker voor hem, maar heel knap voor iemand die nooit echt had geleerd om over zijn gevoelens te praten.” Zijn liefde voor theater: “Papa heeft vandaag zijn favoriete zwarte blouse aan, versierd met grote zonnebloemen. Het is, dat durf ik alleen maar te zeggen omdat hij me niet meer kan horen, een afschuwelijk shirt. Net als de rest van zijn collectie lawaai-overhemden. Maar ze stonden hem fantastisch.”

Heb elkaar lief
Op de rouwadvertentie in de Volkskrant las ik het volgende: ‘Heb elkaar lief, en bij gelegenheid, denk nog eens aan mij en dan graag positief.’  Zijn dochters zullen dat zeker doen, maar gezien de reacties die mij inmiddels bereikt hebben geldt dat net zo goed voor heel veel Aalsmeerders.

(Foto boven familie Meijer)