‘Ik faal altijd’

[Vandaag geen vaste columnist, maar een gastcolumn van Debora Dijkstra. Ze loopt stage op de redactie van AalsmeerVandaag]

“Dat kan beter.” “Het is goed, maar de volgende keer…” Iedereen hoort het wel eens. Op het werk, op school en ook thuis. Eigenlijk is het nooit goed wat we doen. Wij, een stelletje individuen dat op deze aardkloot leeft hebben allemaal ons eigen idee hoe het moet. Natuurlijk zijn er normen en waarden waar we het over het algemeen wel mee eens zijn. Dat staat immers geschreven in onze grondwet en daar dienen we ons aan te houden. Maar ook daarover hebben wij ons eigen idee, perspectief en eisen. Ik kan nooit aan die eisen voldoen. Dus…

Ik faal, en jij ook. Iedere dag weer. Elke dag had ik wel meer kunnen doen en elke dag stel ik iemand teleur. Nee, perfect ben ik niet. Helaas? Nee, blij toe. Hoezo?

Ik werd mij bewust van mijn falen toen ik zakte voor mijn vwo. ‘Men’ vond mij een goede havoleerling en ik slaagde vrij gemakkelijk. Althans voor de buitenwereld. Voor mij was er altijd competitie. Wie haalt een hoger cijfer dan Debora? Vaak kreeg ik te horen “waarom ga jij niet naar het vwo?” Ja, geen idee, in de brugklas kreeg ik dat advies niet, zei ik altijd. Maar wat ga je hierna dan doen? Tja, naar het vwo dan maar?

Zo gezegd zo gedaan. Na het behalen van mijn havo wist ik niet wat ik wilde en ben toen maar naar het vwo gegaan. En daar gebeurde het, ik faalde.

Oké, ik zakte misschien op 0,3 punt en dat is niet veel, maar toch had ik gefaald. Tegenover mezelf, mijn ouders, leraren van de havo en ex-klasgenootjes. Ik kon het niet. Terwijl iedereen het verwachtte. Bam, deuk in je zelfvertrouwen. Ben ik nu dom? Kan ik niet meer leren? Het is toch een diploma van betekenis!

Mis. Het is een papier van waarde, maar dat maakt niet wie ik ben. Ik zit nu op een leuke opleiding, waar ik het echt naar mijn zin heb en dat diploma komt wel. Althans dat zeg ik nu wel makkelijk, het vwo-faaltje zit ergens in een laatje in mijn achterhoofd. Maar het grote verschil is dat het niet meer ‘moet’. Ik moet mijn journalistiek diploma niet halen om het falen van toen om te zetten in een succes. Nee, ik mag zijn wie ik wil zijn. En als ik wil dat ik dat vwo-papiertje in mijn bureaula wil terugvinden dan komt dat uit een interne motivatie. Vanuit een volhardend hart. Zonder dat ik faal.

En zo doe ik dat. Ik leg me erbij neer dat ik het nooit perfect zal doen. Er zal op deze aardbol vast wel iemand zijn die het beter doet dan ik. Zo, ook deze column. Niet iedereen vindt dit een goed stuk. Maar ja, kan ik daar iets aan doen? Nee, dat is gewoon een kwestie van smaak en ik voel me door het commentaar niet meer persoonlijk aangevallen. Dat komt onder andere door deze uitspraak.

Om weer helder te kunnen zien, hoef je vaak alleen maar van perspectief te veranderen.
     – Antoine de Saint-Exupéry

Het ligt er maar net aan hoe je bepaalde gebeurtenissen bekijkt. Ik heb geen vwo-diploma, dus heb ik gefaald volgens het systeem. Maar als mens ben ik hierdoor gegroeid. Door mijn perspectief te veranderen, is het falen omgezet in leren.

En zo sta ik nu in het leven. Leven is leren. Je leert om te gaan met de dingen die op je pad komen. Een groot avontuur. Met ups-and-downs. En elke dag zou ik meer kunnen doen dan ik doe. Maar nee, ik probeer te leven zoals Franciscus van Assisi ooit zei:

Begin met het nodige. Doe daarna het mogelijke. En dan ineens doe je zomaar het onmogelijke. 
     – Franciscus

En dat… dat raad ik iedereen aan!