Er bestaan verschillende motieven waarom mensen vrijwilligerswerk doen. AalsmeerVandaag is daarom op zoek gegaan naar verhalen waar vrijwilligerswerk het verschil maakt. Wat haalt een vrijwilliger er voor zichzelf uit, hoe ga je om met het idee dat wat de ene dag nog betaald werk was de andere dag vrijwilligerswerk is geworden, hoe gaan organisaties om met hun vrijwilligers, maar vooral wat motiveert mensen en wat voor mensen zijn dat. Het maakt niet uit of dat een uurtje per week is of dat iemand er elke dag mee bezig is. We trappen deze serie af met Yvette Koehler. Ze is druk met allerlei soorten vrijwilligerswerk. Ze vertelt wat haar beweegt.
Yvette Koehler is een spraakwaterval. Ze typeert zichzelf als een bezige bij die niet stil kan zitten. Als iemand die is opgevoed met het idee dat een mens moet werken voor de kost. Yvette doet allerlei vrijwilligerswerk. Zo is ze sinds ze haar hondje Bobo heeft actief als Garbey. “Ik ben Garby,” onthult Yvette. “Garby komt van het Engelse woord ‘garbage’. Mijn hondje is hier eigenlijk de aanstichter van. Ik loop vaak rond en zie bijvoorbeeld op het Stokkenland dan in ene allerlei verkeersborden staan die daar niet horen. Nou, dan bel ik de gemeente en dan wordt het opgeruimd. Ook doe ik soms een oproep via Facebook voor een opruimactie hier in de buurt of in het dorp.”
Yvette is daarnaast ook secretaris voor de huurdersvereniging in Kudelstaart, collecteert ze voor Natuurmonumenten en is ze gevraagd als jurylid voor een ideeënwedstrijd onder basisscholen om het milieu te sparen. Tussen de bedrijven door organiseert Yvette dan ook nog de jaarlijkse buurtbarbecue. Maar dat is niet het vrijwilligerswerk waar ze de allermeeste voldoening uit haalt.
Pijn in het hart
“Ik zie hoeveel banen er worden weggesaneerd en omgezet naar vrijwilligerswerk. Vrijwilligers krijgen steeds meer verantwoordelijkheid zonder dat ze er iets voor terug krijgen. Zo heb ik bijvoorbeeld bij Gloxinia gewerkt. Dat is een kleinschalige groep voor ouderen die dementerend zijn. Die mensen zitten daar de hele dag te wachten tot ze dood gaan. Iets anders krijgen ze niet. Het is net of mijn grootouders, mensen die deze huidige samenleving toch hebben opgebouwd, aan de kant worden gezet. Zo lijkt het. Dat zie je dan elke week als je daar komt. Die pijn van dat wachten gaat mij te veel aan mijn hart. Daarbij kon ik het ook fysiek niet aan. Het gebeurde ook net te vaak dat ik afgesproken tijden moest afzeggen.”
Burnouts
Op haar 33e is Yvette afgekeurd voor de arbeidsmarkt. “Dat was niet voor een paar zweetvoeten,” zegt ze daar zelf over. “Rond die tijd heb ik een serie burnouts en een aantal hernia’s gehad en ook op psychisch gebied liep het niet van een leien dakje. Nu krijg ik van de overheid mijn centjes en daar wil ik wat voor terug doen. Ik wil me nuttig maken. Ik heb geleerd wat ik aankan en herken ook de leuke dingen die lastig zijn. Dan plan ik daarna gewoon één of twee dagen vrij. Voor mij is het glas altijd half vol en heb ik me neergelegd bij de gedachte ‘als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat’. Gelukkig heb ik steeds veel hulp gehad en zo heb ik geleerd op een meer constant niveau te functioneren.”
Oma in gedachten
Zo is Yvette sinds 2009 één van de constanten die er voor zorgt dat ouderen in Aalsmeer en Kudelstaart een alarmeringssysteem krijgen als dat nodig is. Dat doet ze samen met een collega voor ouderen die zelf even de regie kwijt zijn.
“Het gaat mij er om dat het puur noodzakelijk is. Dat het veilig is voor de mensen die het aanvragen. Wat dat betreft komt mijn eigen oma bij wijze van spreken in gedachten elke intake even langs. Mijn oma woonde alleen vlakbij het chocoladefabriekje van mijn oom. Die was net op bezoek geweest bij zijn moeder zoals hij dat regelmatig deed. Nadat hij wegging, is mijn oma achter de deur gevallen en heeft toen haar heup gebroken. Ze heeft daar maar liefst twee dagen gelegen voordat mijn oom haar vond. Ik bedoel maar…”
Contact
“Een oproep om bij iemand langs te gaan kan komen van een ouderenadviseur, de kinderen, de huisarts of van een oudere zelf. Ik maak dan een afspraak voor een intake. Het is erg leuk om te doen ook omdat ik zelf mijn afspraken kan plannen. Daarna is het een kwestie van invoeren van de nummers. Als dat geen mantelzorgers zijn maar een Thuiszorgorganisatie, moet daar nog wel even een akkoord worden gegeven. Het leuke voor mij is het contact met de mensen. Dat vind ik zoiets moois. Kijk, zo’n intake kan in vijftien minuten, maar bij mij duurt het al gauw een uur of twee. Mensen willen gewoon hun verhaal kwijt. Er zijn veel alleengaanden en dan is contact de grote factor.
Bij de intake check ik daarom of die mensen aan meer behoefte hebben dan alleen een alarm. Ik verwacht ook dat het nog veel drukker gaat worden, omdat mensen steeds langer thuis blijven wonen daarom zijn meer vrijwilligers altijd welkom. Ik haal er veel voldoening uit, een glimlach is voor mij voldoende. Daarbij krijg ik ook waardering van Rineke van Vita Amstelland die me altijd bedankt en zegt dat ik een engel ben.”
Tekst Jan Daalman
Foto's: Yvette Koehler aan de slag met leerlingen van De Groenstrook als maatschappelijke stage begin dit jaar, en het alarmeringsysteem demonstrerend. (Foto's Arjen Vos)
60