Uitstapjes buiten de gemeentegrenzen zijn zeldzaam op AalsmeerVandaag. Die keren dat we een uitzondering maken, betreft het óf een artikel met een commerciële inslag óf een verhaal met een bijzondere achtergrond. Deze zondag gaat het om dat laatste. We gaan exact 30 jaar terug in de tijd. Naar de zeer zonnige zaterdag van 17 juni 1989. Feest in het Haarlemmermeerse Bos vanwege het traditionele Concours Hippique. Rond half vier zijn er zo’n 20.000 bezoekers op het terrein. Velen van hen zijn er op dat moment getuige van dat een sportvliegtuigje wel heel erg laag over komt vliegen. Laag èn langzaam. Als het toestel boven de plas nog meer hoogte verliest, gaat het mis. De vlieger probeert nog gas bij te geven maar kan niet voorkomen dat de Cessna met de neus naar beneden in het water stort. De piloot weet zichzelf uit het zinkende wrak te bevrijden en wordt door een surfer aan land gebracht. Zijn passagier, de 39-jarige Habby E. Wilts, die als persfotograaf luchtfoto’s maakt van het Concours, lukt dat niet. Hij sterft in het harnas. Een gebeurtenis die vooral in de regio Haarlemmermeer in het collectief geheugen staat gegrift.
Drie jaar eerder mag een zestienjarige, beetje bleue jongen, voor de Nieuwe Meerbode als weekendfotograaf aan de slag. Hij komt daar in contact met een enthousiaste redacteur met een wilde bos donker haar waaronder pretogen guitig de wereld in kijken. Habby ziet het wel zitten in die jonge jongen die met zijn eenvoudige camera graag sportfotograaf wil worden en ontwikkelt vanaf dat moment wekelijks zijn filmrolletjes, drukt de mooiste exemplaren af, voegt hem zo nodig zachte kritiek toe maar meestal complimenten. “Jij komt er wel,” zo moedigt hij hem meermaals aan. Een zinnetje dat heel lang blijft nagalmen. Ook na die bewuste 17ejuni van 1989.
Een dag na het fatale ongeluk bezoekt de nog altijd wat schuchtere maar inmiddels iets oudere jongen met enig lood in de schoenen het huis van de weduwe om zijn medeleven te betonen. Hij maakt voor het eerst kennis met Marga Wilts-Nijhof en de tweeling Maurice en Ramon van amper twee jaar oud.
Achtergebleven motorkapEn dan zijn we plots 30 jaar verder. Via Facebook was er al eerder contact gelegd en daarop verscheen enkele maanden geleden een uitzonderlijke foto van een duikboot in de Haarlemmermeerse Bosplas met daarin twee jongemannen. Het zijn Maurice en Ramon, inmiddels bijna 32 jaar oud, die op uitnodiging van 'Project Baseline' een gedenkteken bekijken die hier op de bodem van het meer is opgericht. Duikers van dit project stuitten een jaar geleden op zestien meter diepte bij toeval op de achtergebleven motorkap van de Cessna. Op een bordje dat erbij geplaatst is, staat dezelfde tekst als op Habby’s grafsteen aan de Vijfhuizerweg.
Strakke coupesHet is de aanleiding om Marga en de tweeling te vragen mee te werken aan een verhaal over het toen en nu. Ze vinden het prima. En daar zitten we dan ineens, op een zonnige avond in de tuin van een Hoofddorpse woning. Twee stoere, vitaal ogende jonge mannen, goed in de kleding, strakke coupes en zeer geïnteresseerd als het gaat om dingen over hun vader te horen die ze nog niet wisten.
De mannen praten graag over hun vader die ze nooit bewust meegemaakt hebben maar over wie ze veel verhalen gehoord hebben. Ook Marga haalt graag herinneringen op. “We hebben er nooit een geheim van gemaakt wie hun echte vader was,” zegt ze, “na Habby’s overlijden heb ik een andere man leren kennen die de jongens ‘papa’ noemden en met wie ik nog twee dochters heb ik gekregen.”
Dat huwelijk hield geen stand. Inmiddels is ze alweer vier jaar gelukkig getrouwd met Rob Wassink en werkt bij Chocoladewinkel Stam.
Hoge bergen, diepe dalenAls het gaat over hoe Habby was, komen er heel wat verhalen op tafel. “Ik ben tien jaar met hem samen geweest waarvan drie jaar getrouwd maar het leken er wel 30,” zegt ze, “hoge bergen en diepe dalen. Habby was een mens van uitersten. Hadden we afgesproken om naar zijn ouders in Groningen te gaan, gingen we ineens met het vliegtuig. De ene keer moest hij een helikoptervlucht maken, een andere keer weer met een Dakota mee. Niks was hem te gek. En wat zijn werk betreft: als er geen nieuws was voor in de krant, dan verzon hij wel wat.”
Twee lege stoelen
Een verbluffend toeval was het dat op de dag dat de duikers de motorkap van het vliegtuigje boven water haalden, Ramon het graf van zijn vader bezocht om hem te ‘vertellen’ dat hij zou gaan trouwen. “Zo vaak kwam ik er niet, dus was het wel heel vreemd dat die dingen zo samen kwamen. Tijdens de bruiloft hadden mijn vrouw en ik twee lege stoelen in de kerk staan met op de ene een foto van Habby en op de andere een foto van mijn schoonmoeder die ook overleden is.”
Een verbluffend toeval was het dat op de dag dat de duikers de motorkap van het vliegtuigje boven water haalden, Ramon het graf van zijn vader bezocht om hem te ‘vertellen’ dat hij zou gaan trouwen. “Zo vaak kwam ik er niet, dus was het wel heel vreemd dat die dingen zo samen kwamen. Tijdens de bruiloft hadden mijn vrouw en ik twee lege stoelen in de kerk staan met op de ene een foto van Habby en op de andere een foto van mijn schoonmoeder die ook overleden is.”
Duikboot
Dat de twee met een duikboot, eveneens georganiseerd door Project Baseline, de diepte ingingen om het monument van dichtbij te bekijken, vonden ze een bijzondere ervaring. “Habby zou het prachtig hebben gevonden,” zegt Marga. Maurice is er nuchter over: “Ik heb lekker in een duikboot gevaren. Echt heel mooi dat ze die moeite hebben gedaan maar ik heb er geen speciaal gevoel bij. Het is zoals het is, daar verander je niks meer aan.”
Passie van vader
Beide mannen hebben allebei, bewust of onbewust, iets van de passie van hun vader overgenomen. Maurice is een verdienstelijk (hobby)fotograaf terwijl Ramon een bovengemiddelde interesse aan de dag legt voor de luchtvaart. Waarin lijken ze nog meer op hun vader? Maurice: “Ik hou er wel van de gezelligheid op te zoeken en plezier maken met vrienden. Net als hij heb ik veel voor mijn werk over. Dat gaat wel eens ten koste van andere dingen.”
Beide mannen hebben allebei, bewust of onbewust, iets van de passie van hun vader overgenomen. Maurice is een verdienstelijk (hobby)fotograaf terwijl Ramon een bovengemiddelde interesse aan de dag legt voor de luchtvaart. Waarin lijken ze nog meer op hun vader? Maurice: “Ik hou er wel van de gezelligheid op te zoeken en plezier maken met vrienden. Net als hij heb ik veel voor mijn werk over. Dat gaat wel eens ten koste van andere dingen.”
Ramon komt wat rustiger en bedachtzamer over. Zou dolgraag meer over Habby te weten willen komen dan hij tot dusverre van allerlei mensen gehoord heeft. “Mijn opa en oma zijn inmiddels overleden en ook Habby’s enige broer leeft niet meer. In Drenthe waar hij vandaan komt, zijn ook niet zoveel mensen meer die hem gekend hebben.”
Camera op de bodemMaurice koestert de camera waar Habby de laatste beelden mee schoot: “We weten bijna zeker dat er nog een camera op de bodem van de plas moet liggen omdat hij tijdens de luchtfotografie met twee camera’s werkte en er maar eentje boven water is gekomen. Maar het is lastig zoeken onder het zand op 22 meter diepte.”
Niet geloofwaardig
De laatste foto van het destijds ontwikkelde rolletje was er eentje van het bedieningspaneel van het vliegtuigje. Deze gaf geen uitsluitsel over de oorzaak van de crash maar de laatste foto’s hielpen wel in de berekening hoe hoog het toestel moet hebben gevlogen. ‘Het was te laag’, zo luidde de conclusie.
De laatste foto van het destijds ontwikkelde rolletje was er eentje van het bedieningspaneel van het vliegtuigje. Deze gaf geen uitsluitsel over de oorzaak van de crash maar de laatste foto’s hielpen wel in de berekening hoe hoog het toestel moet hebben gevlogen. ‘Het was te laag’, zo luidde de conclusie.
De piloot die in 2009 overleed, had in het onderzoek volgehouden dat Habby in zijn enthousiasme de hendel van de flaps per ongeluk had open getrokken waardoor het toestel in problemen kwam. Maurice en Ramon vinden dat verhaal niet geloofwaardig: “Om die hendel om te zetten moet je meerdere handelingen tegelijk uitvoeren. Dat doe je niet door hem aan te stoten. Het was makkelijk om de schuld af te schuiven op iemand die het niet meer kan navertellen,” aldus Ramon.
De piloot werd desondanks wel schuldig bevonden aan het veroorzaken van de crash omdat hij verantwoordelijk was voor wat er in de cabine gebeurt.
Een ongelukkige samenloop of een kort moment van onachtzaamheid had verstrekkende gevolgen. De ‘wat als-vraag’ komt deze avond niet aan bod. Wat dat betreft is de reactie van Maurice veelzeggend: ‘Het is zoals het is. Daar verander je niks meer aan.’
Tekst Arjen Vos
Foto's: familieportret van links naar rechts Ramon, Marga en Maurice (foto's Arjen Vos), foto Habby (Nieuwe Meerbode), foto's duikboot Cor Kuyvenhoven, foto's berging vliegtuig archief AV.
(advertentie)
/hoekwater.jpg)
/Muller.jpg)
/LJ-de-Vries.png "LJ-de-Vries")
4 reacties
Op de dag van de crash luisterde ik naar de VLOH. Ik woonde in dezelfde straat als Habby en zag vanuit mijn HAT woning zijn echtgenoot thuiskomen met twee kleine kinderen. Dit beeld is altijd bijgebelevn. Hang de foto van Habby nog in het Schuitegat? Ik woon nu in Zeeuws Vlaanderen maar deze dag ben ik nooit vergeten.
Het ongeluk is mij altijd bijgebleven. Vooral omdat Habby vlak ervoor in de Nieuwe Meerbode had geschreven dat hij niet kon zwemmen. Heb hem (helaas) te kort gekend.
Een prachtig verhaal, Arjen.
In de jaren dat ik journalist was in Haarlemmermeer, heb ik Habby veel meegemaakt. Een ontzettende aardige, vrolijke, zeer aanwezige man. Je had altijd lol, als Habby in de buurt was. En inderdaad, als er geen ‘nieuws’ was, zocht hij het wel op. Hij had geen rust in zijn kont.
Die zaterdagmiddag, 17 juni 1989, herinner ik me als de dag van vandaag. Ik woonde toen in de Seringenstraat en hoorde op een gegeven moment ronkend geluid. Traag en laag kwam een vliegtuigje over. Ik voelde, dat dit niet goed zat.
Nog geen uur later hoorde ik op de radio, dat een sportvliegtuigje in het Haarlemmermeer was gestort. En dat de inzittende fotograaf hierbij was omgekomen. Voor mij was meteen duidelijk, dat dit Habby was. Een grote schok.
Uiteraard was ik bij zijn afscheid, heel indrukwekkend. Het feit, dat hij een tweeling van nog geen twee jaar achterliet, bezorgde je een extra knoop in de maag. Fantastisch, om te lezen hoe het nu met hen is; dat het hen goed gaat. Ook met hun moeder.
Habby ben ik nooit vergeten. Ik ben blij dat ik hem heb gekend. Ramon en Maurice mogen trots zijn op hun vader!
N
Habby was een vakman pur sang, een geboren journalist met goede vriendschappelijke eigenschappen. Nog steeds (na 30 jaar !) wordt er regelmatig in journalistieke kring met bewondering en een lach over hem gesproken.
Indrukwekkend verhaal over deze oud-collega die ik als Parool-verslaggever toen met Schiphol en de Haarlemmermeer in m’n portefeuille, veelvuldig meemaakte. Terecht dat de herinnering aan hem en zijn overlijden in het harnas, levendig worden gehouden. Vergeten zal hij nooit worden !