Hoe is het nu met Anna Eikelenboom..?

Op dinsdag 21 juli 2005 om zes minuten voor elf in de avond was Anna Eikelenboom precies 22 jaar, één maand, één week en één minuut oud, toen zij door een automobilist van haar scooter werd gereden. Het ongeval op de kruising van de N201 met de Van Heuven Goedhartlaan in Hoofddorp, veranderde haar leven ingrijpend. In één klap van Pabostudent naar rolstoelpatiënt. Hoe is het nu, exact veertien jaar na dato, met Anna?
 
De buurt kijkt er niet meer van op wanneer Anna haar zwartwittekat Pip uitlaat. Vrijwel elke ochtend maken ze samen een ommetje over de trottoirs in de Hornmeer. De mensen die ze onderweg tegenkomt spreekt ze zonder gene aan: “Ken ik u ergens van,” vraagt ze vaak. Een opvallend duo dus, die Anna en Pip.
 
‘Get Back’
De kat is van huis als we Anna op een zonnige zomerse middag opzoeken. Automatisch en uitnodigend zwaait de deur van haar eengezinstussenwoning open. Een hartelijke begroeting volgt: “Kom binnen.” Muziek klinkt een tikkie luid uit de speakers van de knus en licht ingerichte woonkamer. “Je mag hem wel zachter zetten hoor,” zegt Anna terwijl ze koffie zet. Het is de progressieve rockband ‘Muse’ die met het pittige nummer ‘Take a Bow’ door de ruimte schalt. Naast de stereo een keyboard met bladmuziek van een andere Britse band: ‘Get Back’ van ‘The Beatles’. En dat is wat we deels gaan doen vanmiddag, terug naar veertien jaar geleden. Dat een leven er in een oogwenk heel anders uit kan komen te zien dan je voor mogelijk hield. Maar vooral ook wil Anna de boodschap laten klinken dat je nooit bij de pakken neer moet gaan zitten. Al lijkt de situatie soms nog zo uitzichtloos.
 
Spring in het veld
Als we vragen of ze een beeld wil schetsen van de jonge Anna, krijgen we een levenslustig meisje op ons netvlies. Een spring in het veld die uitgaat naar Bon Ami (“Om te hakken en te hossen”) en enthousiast aan trampolinespringen doet: “Ik heb toernooien gesprongen in onder meer Wit Rusland, Tsjechië en Denemarken.” 
 
Na De Groenstrook bezocht Anna het Novacollege in Hoofddorp en deed daar de secretaresse-opleiding. Toch was dat niet wat ze echt wilde. “Ik vond dat kantoorgebeuren eigenlijk maar niks,” zegt ze, “liever wilde ik meer met mensen in contact. Daarom ging ik naar de Pabo. In Zwolle, dus op kamers. Ik zou van het derde naar het vierde jaar gaan toen ik het ongeluk kreeg…”
 
‘Jij moet stoppen’
Hoewel ze na het ongeval zes weken in coma lag, kan Anna zich het moment van het ongeluk nog levendig voor de geest halen. “Ik kwam uit Hoofddorp en had groen licht. Toen ik over de eerste helft van de weg heen was, zag ik vanuit mijn ooghoek die auto aan komen en dacht: jij moet stoppen. Maar dat deed hij niet. Ik lag op de grond voor die auto, probeerde op te staan maar had geen kracht meer in mijn arm. Van mezelf moest ik mijn ogen open houden omdat ik bang was dat de auto die vlak voor me stond nog over me heen zou rijden. ‘Stop, laat zien wie je bent’, dacht ik. Maar ook heb ik gebeden: ‘Heer, doet U wat goed voor mij is.’ Pas toen ik in de ambulance lag, kon ik mijn ogen dicht doen en heb ik mezelf een soort van ‘uitgezet’.”
 
‘Kijk eens wat ik kan’
Anna zou daarna zes weken in coma liggen met onder meer hersenletsel, een gebroken kaak, een klaplong en verlammings- en spasmeverschijnselen. Een traject van revalidatie volgde met alle mogelijke soorten van therapie: fysio, ergo en psycho. “In die tijd zat ik met lotgenoten en had daar sterk de behoefte om me te bewijzen. Zo van: ‘kijk eens wat ik kan’, heb daar ook dingen leren doen die ik anders niet zou doen of durven. Ik lustte bijvoorbeeld nooit vis maar heb dat toch leren eten. Toen ik in de weekenden naar huis mocht, zag ik wel meer de ernst van de situatie in omdat ik dan tijd had om na te denken. Als ik dan zittend op mijn billen achterstevoren de trap op kroop, realiseerde ik me wel dat ik nooit meer de oude Anna zou worden.”
 
Haar aangeboren vrolijkheid hielp haar door zware tijden heen, zegt ze. “In het revalidatiecentrum lachte ik ook al vaak om niks. Proberen positief te blijven. Ik kan wel sacherijnig zijn, maar dat is niet zo leuk voor anderen in mijn omgeving. Liever zorg ik dat het gezellig is. Zo houd ik de moed erin.”
 
Verslaafd aan toneel
Na zes jaar in een ‘begeleid wonen’ in Amsterdam Noord te hebben gezeten, kwam Anna erachter dat ze eigenlijk heel goed voor zichzelf kon zorgen. Ze kon een huis in Aalsmeer betrekken. Precies om de hoek van haar ouderlijk huis en dus een vertrouwde omgeving. Sinds een paar jaar is ze ‘verslaafd’ geraakt, zoals ze zelf zegt, aan toneel spelen. In het kader van traumaverwerking kwam ze daar mee in aanraking en dat pakte bijzonder goed uit. “Met oefenen kwamen bepaalde emoties aan de orde en door me daarin te verdiepen werden er steeds meer herinneringen van vroeger opgeroepen. Het hielp me mijn verleden wakker te schudden. Ik vond het geweldig, het was elke keer een feestje om heen te gaan. Door toneelspel leerde ik anderen beter kennen maar ook mezelf. Dat heeft me echt gevormd. Sinds ik toneel speel sta ik een stuk vrolijk in het leven,” aldus Anna die les kreeg van Frits Lambrechts en heeft opgetreden voor Willem Alexander en Máxima bij de opening van het Ronald McDonaldhuis. Inmiddels heeft Anna zich aangesloten bij Toneelvereniging Kudelstaart en speelt komend najaar een rol in de revue waarvoor ze al druk aan het oefenen is. 
 
Taakstraf
Nog een keer terug naar het ongeval. Wrok naar de bestuurder die destijds het rode licht negeerde, proeven we niet bij Anna. “We hebben elkaar een keer ontmoet. Hij kwam enorm vriendelijk over en zei dat hij het rot voor me vindt dat ik beperkt ben maar nam niet de verantwoordelijkheid op zich. Een getuige heeft voor de rechter verklaard dat hij door rood reed. Daarvoor heeft hij ook een taakstraf opgelegd gekregen. Maar het was beter geweest als hij zelf schuld had bekend.”
 
Na een fotosessie met Pip, die zich inmiddels luid mauwend voor de deur heeft aangekondigd, nemen we afscheid van Anna. Het ruige ‘Take a Bow’ van Muse galmt nog na als we een denkbeeldige buiging maken voor hoe deze opgewekte Aalsmeerse in het leven staat. 
 
Tekst en foto's Arjen Vos
 
(advertentie)
 
 
 

 

Eén reactie

  1. Hoi Anna
    Hoe gaat het nu met je. Ik hoop je zo gauw mogelijk op te zoeken.
    Want sinds januari dit jaar week ik ook niet meer.
    Dan kunnen we bij kleppen. Dat lijkt me wel weer fijn.
    Groetjes uit kudelstaart

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *





banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel
banner_martinez
adv desiree klein
mjk-advies
LJ-de-Vries
S4H
flower art museum
historische tuin
adv-Toneel